Trarigardante la nedensajn palisojn de la barilo niaj amikoj observis la Kornulojn, kiuj ne sciis ke ilin observas fremduloj, kaj trovas ilin tre nekutimaspektaj. Ili estis malgranduloj kaj havis korpojn rondajn kiel pilkoj kaj nelongajn krurojn kaj brakojn. Ankau iliaj kapoj estis rondaj, kaj ili havis longajn pintajn orelojn kaj kornon en la centro de la frunto. La kornoj ne aspektis tre teruraj, car ili ne estis pli ol dek kvin centimetrojn longaj;sed ili estis ebure blankaj kaj akrepintaj kaj tial tute prave la Saltuloj timis ilin.
La hautoj de la Kornuloj estis palbrunaj, sed ili surhavis negoblankajn robojn kaj estis sensuaj. Doroteo opiniis ke plej frapa pri ili estas la longa hararo, kiu kreskas lau tri klare distingitaj koloroj sur ciu kapo —ruga, ?ava kaj verda. La ruga estis malsupra kaj kelkfoje pendis sur iliajn okulojn; sekvis larga cirklo da ?avo kaj la verdo estis supre kaj estis arangita kiel brosforma bulo.
Ankorau neniu Kornulo konsciis pri la ceesto de la fremduloj, kiuj rigardis la etan brunan popolon dum iom da tempo kaj poste iris al la pordego en la centro de la dividbarilo. Gi estis ambau ?anke slosita kaj super la riglilo estis a ?so tekstanta:
“ONI MILITAS”
“Cu ni ne povas trairi?”demandis Doroteo.
“Ne nun,”respondis la Campiono.
“Mi kredas,”diris la Birdotimigilo, “ke se mi povus paroli kun tiuj Kornuloj ili pardonpetus al vi, kaj tiuokaze ne necesus batali.”
“Cu vi ne povos paroli de ci ?anke?”demandis la Campiono.
“Ne tiel bone,”respondis la Birdotimigilo. “Cu vi supozas ke vi povus jeti min trans tiun barilon?Gi estas alta, sed mi estas tre malpeza.”
“Ni povos provi,”diris la Saltulo. “Mi estas eble la plej forta viro en mia lando, do mi entreprenos jeti vin. Sed mi ne promesas ke vi estos surpieda sur la tero.”
“Tio ne gravas,”respondis la Birdotimigilo. “Nur min jetu, tio kontentigos min.”
Do la Campiono prenis la Birdotimigilon kaj tenis lin dum momento por konstati kiom li pezas, kaj post tio per sia tuta forto li jetis lin alten en la aeron.
Eble se li Birdotimigilo estus iomete pli peza li estus pli facile jetebla kaj ?ugus pli distancen;sed efektive, anstatau trans ?ugi la barilon li falis guste sur gian supron, kaj unu el la akrepintaj palisoj kaptis lin ce la mezo de lia dorso kaj tenis lin ?rme kaptita. Se li estus vizagsube la Birdotimigilo eble sukcesus liberigi sin, sed car li kusis sur sia dorso sur la paliso liaj manoj skuigis en la aero de la Kornula Lando dum liaj piedoj batadis la aeron de la Saltula Lando;do jen li.
“Cu vi estas vundita?”vokis la Mikscfona Knabino maltrankvile.
“Kompreneble ne,”diris Doroteo. “Sed se li baraktos tiel li eble siros siajn vestojn. Kiel ni surterigos lin, S-ro Campiono?”
La Campiono kapneis.
“Mi ne scias,”li agnoskis. “Se li povus timigi Kornulojn egale bone kiel korvojn, eble plej bone estus lasi lin tie.”
“Estas terure,”diris Ojo, preskau preta plori. “Mi s’pozas ke car mi estas Ojo la Misfortuna ciun kiu provas helpi min trafas problemoj.”
“Estas bonfortune ke ceestas helpantoj,”deklaris Doroteo.
“Sed ne maltrankvilu. Ni savos la Birdotimigilon, iel.”
“Mi scias la kielon,”anoncis Cifoneroj. “Jen, S-ro Campiono;nur jetu min al la Birdotimigilo. Mi estas preskau egale malpeza kiel li, kaj kiam mi estos sur la supro de la barilo mi tiros nian amikon de la paliso kaj rejetos lin al vi.”
“Bone,”diris la Campiono, kaj li prenis la Mikscfonan Knabinon kaj jetis sin sammaniere kiel la Birdotimigilon.
Tamen cifoje li sendube uzis pli da forto, car Cifoneroj ?ugis alte super la supron de la barilo kaj, tute sen povi atingi la Birdotimigilon, si surteren falis en la Kornula Lando, kie sia katunplena korpo alterbatis du virojn kaj virinon kaj instigis la aron da homoj kunvenintajn tien kuri kvazau kunikloj por foriri de si.
Sekvaminute, vidante ke si estas nedangera, la homoj nerapide revenis kaj cirkauis la Mikscifonan Knabinon, miroplene rigardante sin. Unu el ili portis juvelitan stelon en sia hararo, tuj super la korno, kaj li aspektis persono grava. Li parolis nome de la aliaj, kiuj tre respektoplene traktis lin.
“Kiu vi estas, Nekonato?”li demandis.
“Cifoneroj,”si diris, surpiediginte kaj perfrape glatigante sian buligintan katunplenigajon.
“Kaj el kie vi venis?”li daurigis.
“Trans la barilo. Ne estu stulta. Mi ne povus veni el alia loko,”si respondis.
Li rigardis sin pensoplene.
“Vi ne estas Saltulo,”diris li, “car vi havas du krurojn.
Ili ne estas vere bonformaj, sed ili estas du launombre. Kaj tiu strangulo sur la barilo —kial li ne cesas batadi per siaj piedoj? — sendube li estas via frato, au patro, au ?lo, car ankau li havas du krurojn.”
“Sendube vi konsultis la Sagan Azenon,”diris Cifoneroj, ridante tiel gaje ke la homamaso ridetis kun si, kunsentante.
“Sed tio memorigas min, Kapitano —au Rego —”
“Mi estas Cefo de la Kornuloj, kaj mi nomigas Jocjo.”
“Kompreneble;Jocjo Kornuleto;mi devus anticipi tion. *(*Aludo al populara Anglalingva rimajo porinfana:“Jocjo Kornuleto /sidis en anguleto…”)
Sed jen, mi aervelis trans la barilon por povi paroli kun vi pri la Saltuloj.”
“Kion pri la Saltuloj?”demandis la Cefo, sulkante la frunton.
“Vi insultis ilin, kaj estas dezirinde ke vi pardonpetu al ili,”diris Cifoeroj. “Car se vi ne faros tion, ili versajne saltos ci tien kaj konkeros vin.”
“Ni ne timas —dum la pordego estas slosita,”deklaris la Cefo. “Kaj ni tute ne insultis ilin. Unu el ni faris sercon kiun la stultaj Saltuloj ne povis kompreni.”
La Cefo ridetis dirante tion kaj la rideto vere gajigis lian vizagon.
“Kiel tekstis la serco?”demandis Cifoneroj.
“Kornulo diris ke ilin subtenas malpli ol nin, car ili havas po nur unu kruron. Ha, ha!Vi komprenas, cu ne?Se vi staras sur viaj kruroj, kaj viaj kruroj estas sub vi, do —ha, ha, ha! — do viaj kruroj sub-tenas vin. Hi, hi, hi!Ho, ho!
Vere jen bela serco. Kaj la stultaj Saltuloj ne povis kompreni gin!Ili ne komprenis ke pro sia unusola kruro ili nepre havas malpli da sub-teno ol ni kiuj havas du krurojn. Ha, ha, ha!Hi, hi, hi!Ho, ho!”La Cefo visis la ridolarmojn de siaj okuloj per la oro de sia blanka robo, kaj ciuj aliaj
Kornuloj visis siajn okulojn per siaj roboj, car ili ridis egale elkore kiel ilia Cefo pro la absurda serco.
“Do,”diris Cifoneroj, “ilia miskompreno de la subteno al kiu vi aludis estigis miskomprenon.”
“Precize;do ne necesas pardonpeti,”respondis la Cefo.
“Eble ne necesas pardonpeti, sed multe necesas klarigi,” diris Cifoneroj ?rme. “Vi ne volas militon, cu?”
“Ne se ni povos eviti gin,”agnoskis Jocjo Kornulo. “La demando estas, kiu klarigos la sercon al la Saltuloj?Vi scias ke runigas sercon la devo klarigi gin, kaj mi neniam audis pli bonan sercon.”
“Kiu faris la sercon?”demandis Cifoneroj.
“Diksi Kornulo. Li laboras en la minoj, guste nun, sed li baldau revenos hejmen. Eble ni atendu kaj diskutu la aferon kun li?Eble li akceptos klarigi sian sercon al la Saltuloj.”
“Bone,”diris Cifoneroj. “Mi atendos, se Diksi ne tre longe atendigos.”
“Ne, li mallongas;li estas malpli longa ol mi. Ha, ha, ha!Ho!Jen pli bona serco ol tiu de Diksi. Li ne tre longe atendigos, car li mallongas. Hi, hi, ho!”
La aliaj Kornuloj apudstarantoj bruegis pro rido kaj sajne satis la sercon de la Cefo tiom kiom li mem. Cifoneroj opiniis ke estas strange ke ili tiel facile amuzigas, sed decidis ke ne tre dangeraj estas uloj kiuj tiel gaje ridas.
Capitro 23. Oni deklaras pacon
“Venu kun mi al mia logejo kaj mi konigos vin al miaj ?linoj,”diris la Cefo. “Ni edukas ilin lau libro de reguloj verkita de unu el niaj plej elstaraj maljunaj frauloj, kaj ciu diras ke ili estas rimarkinda aro da knabinoj.”
Do Cifoneroj akompanis lin lau la strato al domo kiu ekstere aspektis nekutime malpura kaj neriparita. La stratoj de tiu urbo ne estis pavimitaj nek oni provis beligi la domojn au iliajn cirkauajojn, kaj rimarkinte tiun staton Cifoneroj miregis kiam la Cefo gvidis sin en sian hejmon.
Tie ja ne estis io malpura au fadinta. Male, la cambro estis kapturne brila kaj bela, car gi estis tute tegita per belega metalo kiu similis aspekte al tralumebla frostita argento. La surfaco de tiu metalo estis multe ornamita per reliefaj desegnoj reprezentantaj homojn, bestojn, ?orojn kaj arbojn, kaj de la metalo mem radiis la mola lumo kiu iluminis la cambron.
Ciuj mebloj estis el la sama glora metalo, kaj Cifoneroj demandis kio gi estas.
“Jen radiumo,”respondis la Cefo. “Ni la Kornuloj uzas nian tutan tempon elfosante radiumon el la minoj sub ci tiu monto, kaj ni uzas gin por ornami niajn domojn kaj beligi kaj komfortigi ilin. Gi ankau estas medikamento, kaj neniu povas iam esti malsana kiu logas proksime al radiumo.”
“Cu vi havas multe da gi?”demandis la Mikscifona Knabino.
“Pli ol ni povas utiligi. Ciuj domoj en ci tiu urbo estas ornamitaj per gi, tute same kiel mia.”
“Do kial vi ne uzas gin sur viaj stratoj, kaj la eksteroj de viaj domoj, por beligi ilin same ekstere kiel interne?”si demandis.
“Ekstere?Al kiu gravas eksterajoj?”demandis la Cefo.
“Ni la Kornuloj ne logas ekster niaj domoj;ni logas interne de ili. Multaj homoj similas al tiuj stultaj Saltuloj, kiu amas belan eksteron. Mi supozas ke vi, fremduloj, opiniis ilian urbon pli bela ol nia, car vi jugis lau aspektoj kaj ili havas belajn marmorajn domojn kaj marmorajn stratojn;sed se vi enirus unu el iliaj rigidaj logejoj vi trovus gin vaka kaj senkomforta, car la tuta beleco estas ekstere. Ili kredas ke kion ne vidas aliuloj ne estas grava, sed lau ni la cambroj en kiuj ni logas estas nia plej granda gojo kaj zorgo, kaj ni tute ne atentas eksterajn aspektojn.”
“Sajnas al mi,”diris Cifoneroj, pripense, “ke estus pli bone beligi cion —ekstere kaj interne.”
“Ligi cion?Nu, via propraj kudrajoj mem estas apenau kunligitaj!”diris la Cefo;kaj li forte ridis pro sia plejnova serco kaj horo da malgrandaj vocoj ehis “ti-hi-hi!ha, ha!”
Cifoneroj turnis sin kaj trovis vicon da knabinoj sidantaj en radiumaj segoj laulonge de unu muro de la cambro. Si kalkulis ke estas dek nau knabinoj, kaj ili estis ciadimensiaj, de infaneto gis preskauplenkreska virino. Ciuj estis bone vestitaj per senmakulaj blankaj roboj kaj havis brunajn hautojn, kornojn sur la fruntoj kaj trikolorajn hararojn.
“Jen,”diris la Cefo, “miaj dolcaj ?linoj. Miaj karaj, mi konigas al vi F-inon Cifoneroj Mikscifono, sinjorino kiu veturadas en fremdaj lokoj por pligrandigi sian stokon da sageco.”
La dek nau Kornulaj knabinoj ciuj ekstaris kaj gentile klinis sin, post tio ili residigis kaj lau-dece rearangis siajn robojn.
“Kial ili sidas tiel kvietaj, kaj ciuj en unu vico?”demandis Cifoneroj.
“Car tiel estas sinjorine kaj dece,”respondis la Cefo.
“Sed kelkaj estas nur infanoj, povrulinoj!Cu ili neniam cirkaukuras kaj ludas kaj ridas kaj goje distras sin?”
“Neniam,”diris la Cefo. “Tio estus maldeca por junulinoj, kaj ankau por ulinoj kiuj iam farigos junulinoj. Miaj ?linoj estas edukataj lau la reguloj establitaj de elstara fraulo kiu multe studis tiun temon kaj mem estas homo kun alta gusto kaj kulturo. Gentileco estas lia granda hobio, kaj li pretendas ke se oni permesas ke infano faru ion malgentilan oni ne povas anticipi ke la plenkreskinto pli bone agos.”
“Cu estas malgentile kuri kaj krii kaj goji?”demandis Cifoneroj.
“Nu, kelkfoje jes, kaj kelkfoje ne,”respondis la Kornulo, pripensinte la demandon. “Ni evitas cian dubon evitigante tiajn emojn en miaj ?linoj. Kelkfoje mi bele sercas, kiel vi jus audis, kaj tiuokaze mi permesas ke miaj ?linoj ridu konvene;sed ili mem neniam rajtas serci.”
“La maljuna fraulo kiu verkis la regulojn meritas senhautigi vivante!”deklaris Cifoneroj, kaj si dirus pli pri tiu temo se ne malfermigus la pordo por enlasi malgrandan
Hornulan viron kiun la Cefo konigis kiel Diksin.
“Kio nova, Cefo?”demandis Diksi, palpebrumante deknaufoje al la dek nau knabinoj, kiuj dece mal- suprenrigardis car rigardas ilin la patro.
La Cefo diris al la viro ke lian sercon ne komprenis la stultaj Saltuloj, kiuj tiom kolerigis ke ili deklaris militon. Do la sola metodo eviti teruran batalon estos klarigi la sercon tiel ke ili komprenos gin.
“Bone,”respondis Diksi, kiu sajnis bonhumora viro;“mi tuj iros al la barilo kaj klarigos. Mi ne volas militon kontrau la Saltuloj, car militoj inter nacioj ciam kauzas mishumoron.”
Do la Cefo kaj Diksi kaj Cifoneroj foriris el la domo kaj reiris al la marmora palisa barilo. La Birdotimigilo ankorau restis sur la supro de sia paliso sed jam cesis barakti. Ali ?anke de la barilo estis Doroteo kaj Ojo, rigardantaj inter la bariloj;kaj tie, ankau, estis la Campiono kaj multaj aliaj Saltuloj.
Diksi proksimigis al la barilo kaj diris:
“Miaj bonaj Saltuloj, mi deziras klarigi ke tio kion mi diris pri vi estis serco. Vi havas po nur unu kruron, kaj ni havas po du krurojn. Niaj kruroj estas sub ni, cu po unu cu po du, kaj ni staras sur ili. Do, kiam mi diris ke vi havas malpli da subteno ol ni, mi ne celis diri ke vi estas malpli subtenataj, komprenu, sed ke malpli multo staras sub vi. Cu vi komprenas tion?”
La Saltuloj zorge pripensis tion. Poste unu diris:
“Tio estas su ?ce klara;sed kie estas la serco?”
Doroteo ridis, car si ne povis deteni sin, kvankam ciuj aliaj su ?ce solenis.
“Mi diros al vi kie estas la serco,”si diris, kaj si kondukis la Saltulojn iom foren, kie la Kornuloj ne povis audi ilin.
“Sciu,”si klarigis, “tiuj najbaroj viaj ne estas tre inteligentaj, povruloj, kaj kion ili opinias serco tute ne estas serco sed la vero, cu vi komprenas?”
“Vero ke ni havas malpli da subteno?”demandis la Campiono.
“Jes, car vin ne subtenas ilia grado de stulteco;se jes, vi ne estus pli sagaj ol ili.”
“Ha, jes;kompreneble,”ili respondis, aspektante sagaj.
“Do jen kion fari,”pludiris Doroteo. “Ridu pro ilia stulta serco kaj diru ke por Kornulo gi estas su ?ce bona. Ili do ne audacos diri ke vi havas malpli da subteno, car vin subtenas pli da sageco ol ili havas.”
La Saltuloj rigardis unu la alian demandeme kaj palpebruis kaj provis kompreni la signifon de la tuto;sed ili ne povis.
“Kion vi konsilas, Campiono?”demandis unu el ili.
“Mi opinias ke estas dangere pripensi la aferon pli ol nepre necesas,”li respondis. “Ni konsentu kun la knabino kaj ridu kun la Kornuloj, por kredigi ilin ke ni komprenas la sercon. Sekve estos paco kaj ne necesos batali.”
Ili volonte konsentis al tio kaj reiris al la barilo ridante laueble plej forte kaj laute, kvankam ili tute ne sentis gajecon. La Kornulojn tio multe surprizis.
“Tio estas su ?ce bona serco —por Kornulo —kaj gi multe placas al ni,”diris la Campiono, parolante inter la palisoj.
Sed bonvolu ne denove serci.”
“Konsentite,”promesis Diksi. “Se mi elpensos novan tian sercon mi penos forgesi gin.”
“Bone!”kriis la Cefkornulo. “La milito cesis kaj paco deklarigis.”
Estis multa goja kriado ambau ?anke de la barilo kaj oni malslosis la pordon kaj vaste malfermis gin, tiel ke Cifoneroj povis rekunigi kun siaj amikoj.
“Kion pri la Birdotimigilo?”si demandis al Doroteo.
“Ni devos iel malsuprenigi lin, iumaniere,”estis la respondo.
“Eble la Kornuloj povos elpensi manieron,”proponis Ojo.
Do ili ciuj reiris tra la pordo kaj Doroteo demandis al la Cefkornulo pri kiel malsuprenigi la Birdotimigilon de la barilo. La Cefo ne sciis kielon, sed Diksi diris: