Capitro 26. La trompema rivero
La sekvan matenon ili pusis la ?oson en la akvon kaj ciuj sur ?osigis.
La Kvelula viro devis ?rme teni la stipan boaton dum ili surlokigis, kaj la ?uo de la rivero estis tiel forta ke gi preskau tiregis la ?oson el liaj manoj.
Tuj kiam ili ciuj sidis sur la stipoj li lasis gin kaj gi for ?osis kaj la aventurantoj komencis sian vojagon cele la Palpbruman Landon.
La dometo de la Kveluloj estis ne plu videbla preskau antau ol ili ?nis krii siajn adiauojn, kaj la Birdotimigilo diris per kontenta voco:“Ni ne bezonos multan tempon por atingi la Palpbruman Landon, cimaniere.”
Ili jam ?osis plurajn kilometrojn lau la ?uo kaj guadis sian vojagon, sed subite la ?oso ekmalrapidigis, ekhaltis, kaj komencis reveturi lau la direkto el kiu gi venis.
“Nu, kio okazas?”demandis Doroteo, miroplene;sed ili ciuj same perpleksis kiel si kaj unue neniu povis respondi tiun demandon. Tamen baldau ili ekkonsciis la veron: ke la ?uo de la rivero sin retroigis kaj la akvo nun ?uas kontrauadirekte —cele la montojn.
Ili komencis rekoni la scenojn kiujn ili jam antaue pasis, kaj post nelonge ili revidis la dometon de la Kveluloj. La viro staradis sur la riverbordo kaj kriis al ili:
“Saluton. Mi gojas revidi vin. Mi forgesis diri al vi ke la rivero sangas sian direkton fojfoje. Kelkfoje gi ?uas unudirekten kaj alifoje alidirekten.”
Ili ne havis su ?can tempon por respondi al li, car la ?oso portigis preter la domon kaj longdistance ali ?anken de gi.
“Ni iras precize kien ni ne volas iri,”diris Doroteo, “kaj mi supozas ke ni ne povas esperi pli ol atingi la teron antau ol pluportigi.”
Sed ili ne povis atingi la teron. Al ili mankis remiloj, kaj ec stango per kiu ili povus gvidi la ?oson. La stipoj portantaj ilin ?osadis en la mezo de la ?uo kaj ?rme tenigis en tiu pozicio per la forta ?uo.
Do ili sidis kviete kaj atendis kaj, ec dum ili demandis al si kion fari, la ?oso malrapidigis, ekhaltis, kaj komencis ?osi alidirekten —lau la direkto kiun gi unue iris. Post nelonge ili repasis la Kvelulan domon kaj la viro plu staradis sur la bordo. Li kriis al ili:
“Saluton!Mi gojas revidi vin. Mi anticipas ke mi revidos vin tre ofte, dum vi pasos, krom se eble vi nagos al la tero.”
Sed ili jam postlasis lin kaj iras denove cele la Palpbruman Landon.
“Vere estas misfortune,”diris Ojo per senespera voco. “La Trompema Rivero konstante sangigas, sajne, kaj nun ni devos ?osadi tien kaj reen, se ni ne sukcesos iel alterigi.”
“Cu vi scipovas nagi?”demandis Doroteo.
“Ne;mi estas Ojo la Misfortuna.”
“Nek mi. Toto scipovas iomete nagi, sed tio ne helpos nin alterigi.”
“Mi ne scias cu au ne mi scipovas nagi,”komentis
Cifoneroj;“sed se mi provus mi certe ruinigus miajn belajn cifonojn.”
“Mia pajlo plenigus per la akvo kaj mi subakvigus,”diris la Birdotimigilo.
Do ili ne povis elpensi manieron eskapi sian dilemon kaj pro senhelpeco ili nur sidis kviete. Ojo, kiu estis sur la antauo de la ?oso, transrigardis en la akvon kaj kredis vidi kelkajn grandajn ?sojn nagadi. Li trovis ne ?ksitan ?najon de la sekigosnuro kiu kuntenis la stipojn, kaj preninte oran najlon el sia poso li ?eksis gin tiel formante hokon, kaj ligis gin al la ?najo de la snuro. Surmetinte iom da pano kiun li rompis de sia bulko, li faligis la snuron en la akvon kaj preskau tuj gin kaptis granda ?so.
Ili sciis ke gi estas granda ?so, car gi tiel forte tiris la snuron ke gi antauentiris la ?oson ec pli rapide ol gin antaue portis la ?uo de la rivero. La ?so multe timis, kaj gi forte nagis. Car la alia ?najo de la sekigosnuro estis ligita cirkau la stipojn li ne povis detiri gin, kaj car li avide glutis la oran hokon per sia unua mordo li ankau ne povis liberigi de tio.
Kiam ili atingis la lokon kie la ?uo antaue sangigis, la ?so plu nagadis antauen pro sia sovaga klopodo eskapi. La ?oso malrapidigis, sed gi ne ekhaltis, car la ?so neebligis tion. Gi plu movigadis lau la sama direkto kiel gis tiam.
Kiam la ?uo sangis sian direkton kaj ekrapidis retren gi ne sukcesis kunporti la ?oson. Malrapide, centimetron post centimetro, ili plu ?osis, kaj la ?so tiris kaj tiris kaj pluirigis ilin.
“Mi esperas ke li ne cedos,”diris Ojo maltrankvile. “Se la ?so povos elteni gis la ?uo resangos sin, cio estos bona.”
La ?so ne cedis, sed brave tiris la ?oson gis ?ne la akvo en la rivero resangis sian direkton kaj ?osigis ilin lau ilia volo. Sed nun la kaptita ?son trovis sian forton febliganta.
Sercante rifugejon, gi komencis tiri la ?oson al la bordo.
Car ili ne volis albordigi en tiu loko la knabo trancis la snuron per sia postrancilo kaj liberigis la ?son, nur gustatempe por ke la ?oso ne surbordigu.
Kiam la sekvan fojon la rivero retrigis sin la Birdotimigilo sukcesis ekpreni brancon de arbo pendantan super la akvo kaj ili ciuj helpis lin ?rme teni gin kaj neebligi ke la ?oso pli retrenportigu. Dum ili atendis tie, Ojo vidis longan rompitan brancon kusantan sur la bordo, do li saltis sur la bordon kaj prenis gin. Kiam li detiris la ?ankobrancetojn li kredis ke li povos uzi la brancon kiel stangon, por gvidi la ?oson se urgos.
Ili ?rme tenis la arbon gis ili trovis ke la akvo ?uas gustadirekten, kaj tiam ili lasis gin kaj permesis ke la ?oso rekomencu veturi. Malgrau tiuj pauzoj ili efektive bone progresadis cele la Palpbruman Landon kaj trovinte metodon konkeri la kontraueman ?uon iliaj spiritoj multe plimalpezigis. Ili ne povis vidi multon de la lando tra kiu ili pasas, pro la altaj bordoj, kaj ili ne renkontis aliajn boatojn au ?osajojn sur la surfaco de la rivero.
Denove la trompema rivero inversigis sian ?uon, sed cifoje la Birdotimigilo estis avertita kaj uzis la stangon por pusi la ?oson cele grandan rokon kusantan en la akvo. Li kredis ke la roko neebligos ilian retro ?osadon lau la ?uo, kaj tiel estis. Ili krocis sin al tiu ankrajo gis la akvo rekomencis ?ui gustadirekten, kaj tiam ili permesis ke la ?osu plu ?osu.
Flosinte cirkau kurbigon ili vidis antau si altan akvan deklivon kiu etendis sin trans la tutan riveron, kaj cele tion ili estis nerezisteble portataj. Car ne eblis haltigi la ?osadon de la ?oso ili ?rme krocis sin al la stipoj kaj lasis la riveron pluportadi ilin. Rapide la ?oso grimpis la akvan deklivon kaj glitis lau la alia ?anko, plongigante sian randon profunde en la akvon kaj plene malsekigante ilin per akveroj.
Same kiel antaue la ?oso regustigis sin kaj plu ?osis, kaj Doroteo kaj Ojo ridis pro la malsekigo;sed Cifoneroj estis multe cagrenita kaj la Birdotimigilo elprenis sian postukon kaj visis la akvon de la cifonoj de la Mikscifona Knabino laueble. La suno baldau sekigis sin kaj la koloroj de siaj cifonoj montrigis bonaj, car ili ne kunmiksigis nek fadis.
Pasinte la muron da akvo la ?uo ne sangigis nek plu retro ?uis, gi plu tiris ilin senhalte antauen. La bordoj de la rivero ankau malaltigis, tiel ke ili denove povis vidi la pejzagon, kaj baldau ili trovis ?avajn ranunkolojn kaj leontodojn kreskantajn inter la herboj, pro kio ili sciis ke ili jam atingis la Palpbruman landon.
“Eble ni devus alterigi,”Doroteo diris al la Birdotimigilo.
“Baldau,”li respondis. “La kastelo de la Stana Lignohakisto estas en la suda parto de la Palpbruma Lando, do gi devas esti ne tre malproksime de ci tie.”
Timante ke ili eble tro foren drivus, Doroteo kaj Ojo nun starigis kaj levis la Birdotimigilon en siaj brakoj, laueble plej alten, por ke li povu facile vidi la pejzagon. Dum kelka tempo li rekonis nenion vidatan, sed ?ne li kriis:
“Jen gi!Jen gi!”
“Kio?”demandis Doroteo.
“La stana kastelo de la Stana Lignohakisto. Mi povas vidi giajn turetojn brili en la sunlumo. Gi estas tre for, sed estos plej bone ke ni alterigu tuj.”
Ili malsuprenigis lin kaj komencis impeti la ?oson al la bordo per la stango. Gi tre bone obeis, car la ?uo estis nun pli pigra, kaj baldau ili atingis la bordon kaj sendangere surterigis.
La Palpbruma Lando estis vere bela, kaj trans la kampojn ili povis vidi de for la argentan brilon de la stana kastelo.
Legerakore ili rapidigis sin al gi, car ili bone ripozis dum sia longa rajdo sur la rivero.
Post nelonge ili komencis transiri enorman kampon da belegaj ?avaj lilioj, kies delikata odoro estis tre guiga.
“Belegaj!”kriis Doroteo, haltante por admiri la perfektecon de tiuj grandiozaj ?oroj.
“Jes,”diris la Birdotimigilo, penseme, “sed ni devas nepre ne dispremi au vundi iun el la lilioj.”
“Kial ne?”demandis Ojo.
“La Stana Lignohakisto estas tre bonkora,”estis la respondo, “kaj li malamas vidi ian ajn vundigon de vivanto.”
“Cu ?oroj vivas?”demandis Cifoneroj.
“Jes, kompreneble. Kaj tiuj ?oroj apartenas al la Stana Lignohakisto. Do, por ne ofendi lin, ni ne surtretu ec unu ?oron.”
“Foje,”diris Doroteo, “la Stana Lignohakisto pasis sur skarabon kaj mortigis la uleton. Tio tre malfelicigis lin kaj li ploris gis liaj artikoj rustigis pro la larmoj, tiel ke li ne povis movi ilin.”
“Kion do li faris pri tio?”demandis Ojo.
“Metis oleon sur ilin gis la artikoj denove glate funkciis.”
“Ho!”kriis la knabo, kvazau granda eltrovo ektra ?s lian menson. Sed li ne diris kio estas la eltrovo kaj tenis sekreta la ideon.
La marso estis longa sed placa, kaj gi tute ne genis ilin.
Malfrue en la posttagmezo ili proksimigis al la mirinda stana kastelo de la Imperiestro de la Palpbrumoj, kaj Ojo kaj Cifoneroj, kiuj neniam antaue vidis gin, plenigis per mirego.
Stano abundis en la Palpbruma Lando kaj laudire la Palpbrumoj estis la plej lertaj stanistoj en la tuta mondo.
Do la Stana Lignohakisto dungis ilin kiam li konstruigis sian grandiozan kastelon, kiu estis plene el stano, de la tero gis la plej alta tureto, kaj tiel brile polurita ke gi scintilis en la sunradioj pli bele ol argento. Cirkau la tereno de la kastelo staris stana muro, kun stanaj pordegoj;sed la pordegoj estis plene apertaj car neniuj malamikoj de la Imperiestro ekzistis por geni lin.
Enirinte la vastan terenon niaj veturantoj trovis ke necesas ankorau pli admiradi. Stanaj fontoj sendis klaran akvon alten en la aeron kaj estis multaj bedoj da stanaj ?oroj, tiel perfekte formitaj kiel estus naturaj ?oroj. Ankau estis stanaj arboj, kaj tie kaj tie estis ombrumataj lauboj el stano, kun stanaj benkoj kaj segoj sur kiuj oni povas sidi. Ankau, ?anke de la vojo kondukanta al la fronta pordo de la kastelo, estis vicoj da stanaj statuoj, tre lerte faritaj. Inter ili Ojo rekonis statuojn de Doroteo, Toto, la Birdotimigilo, la Sorcisto, la Vilulo, Jocjo Kukurbokapo kaj Ozma, ciuj starantaj sur bone formitaj stanaj piedestaloj.
Toto bone konis la logejon de la Stana Lignohakisto, kaj, certa pri goja bonvenigo, li antauenkuris kaj bojis tiel laute ce la fronta pordo ke la Stana Lignohakisto audis lin kaj mem elvenis por trovi cu vere estas lia malnova amiko Toto.
La sekvan momenton la stanulo varmakore cirkaubrakumis la Birdotimigilon kaj turnis sin por cirkaupremi Doroteon.
Sed nun lian okulon kaptis la stranga aspekto de la Mikscifona Knabino, kaj li rigardis sin kun kunmiksitaj miro kaj admiro.
Capitro 27. La Stana Lignohakisto objhetas
La Stana Lignohakisto estis unu el la plej gravaj personoj en la tuta Oz.
Kvankam Imperiestro de la Palpbrumoj, li estis vasalo de Ozma, kiu regis la tutan landon, kaj la knabino kaj la stanulo estis varmaj personaj amikoj. Li estis iom danda kaj tenis sian stanan korpon brile polurita kaj siajn stanajn artikojn bone oleitaj. Li ankau estis tre gentila kaj tiel amema kaj milda ke ciu amis lin. La Imperiestro salutis Ojon kaj Cifonerojn elkore kaj gvidis la tutan grupon en sian belan stanan salonon, kie ciuj mebloj kaj bildoj estis el stano. La muroj estis panelitaj per stano kaj de la stana plafono pendis stanaj lustroj.
La Stana Lignohakisto volis scii, plejunue, kie Doroteo trovis la Mikscfonan Knabinon, do kune la vizitantoj rakontis pri kiel Cifoneroj farigis, ankau pri la akcidento suferita de Margolote kaj Oncjo Noncjo kaj pri kiel Ojo komencis veturi por akiri la objektojn bezonatajn por la magia sorco de la Kurbiginta Magiisto. Post tio Doroteo informis pri iliaj aventuroj en la Kvelula Lando kaj pri kiel ?ne ili sukcesis akiri la akvon el obskura puto.
Dum la knabineto rakontis tiujn aventurojn la Stana Lignohakisto sidis en fotelo auskultante intense interesate, dum la aliaj grupe sidis cirkau li. Tamen Ojo tenis sian vidon ?ksita al la korpo de la stana Imperiestro, kaj nun li rimarkis ke sub la artiko de la maldekstra genuo guteto da oleo formigas. Li rigardis tiun oleguton dum lia koro rapidege batis, kaj palpinte en sia poso li elprenis ?akoneton el kristalo, kiun li tenis en sia mano.
Baldau la Stana Lignohakisto sangis sian pozicion, kaj tuj
Ojo, mirigante ciujn, surplankigis kaj tenis sian kristalan ?akoneton sub la genuartiko de la Imperiestro. Guste tiam la oleguto falis, kaj la knabo kaptis gin per sia botelo kaj tuj korkfermis gin. Post tio, kun la vizago ruga kaj embarasitaspekta, li starigis kaj frontis la aliajn.
“Sed kion vi faris?”demandis la Stana Lignohakisto.
“Mi kaptis oleguton kiu falis de via genuartiko,”konfesis Ojo.
“Oleguton!”kriis la Stana Lignohakisto. “Ve, kiom senzorga estis mia prizorgisto kiam li oleis min hodiau- matene!Mi timas ke mi devos riproci tiun ulon, car ne konvenas ke mi gutigu oleon kie ajn mi estas.”
“Ne gravas,”diris Doroteo. “Ojo aspektas felica pro la oleo, ial.”
“Jes,”deklaris la Mangtula knabo, “mi estas felica. Unu el la objektoj por kiuj la Kurbiginta Magiisto sendis min estas oleguto el la korpo de vivanto. Mi unue tute ne sciis ke ekzistas io tia;sed nun gi estas sekura en la kristala ?akoneto.”
“Mi volonte donacas gin,”diris la Stana Lignohakisto.
“Cu nun vi jam akiris cion kion vi sercis?”
“Ne cion,”respondis Ojo. “Mi devis akiri kvin objektojn, kaj mi jam trovis kvar. Mi havas la tri harojn de la pinto de vosto de Vuzo, sesfolion, ujeton da akvo el obskura puto kaj oleguton el la korpo de vivanto. La lasta objekto estas la plej facila, kaj mi estas certa ke mia kara Oncjo Noncjo — kaj ankau bona Margolote —baldau revivigos.”
La Mangtula knabo diris tion tre ?ere kaj plezure.
“Bone!”kriis la Stana Lignohakisto;“mi gratulas vin. Sed kio estas la kvina kaj lasta bezonajo por kompletigi la magian sorcon?”
La maldekstra ?ugilo de ?ava papilio,”diris Ojo. “En ci tiu ?ava lando, per la helpo de via afabla komplezemo, tio estos tre facile trovita.”
La Stana Lignohakisto rigardis lin miregoplene.
“Nepre vi sercas!”li diris.
“Ne,”respondis Ojo, tre surprizite;“mi plene seriozas.”
“Sed cu vi ec momente kredas ke mi permesus ke vi, au iu alia, eltiru la maldekstran ?ugilon de ?ava papilio?” demandis la Stana Lignohakisto severe.
“Kial ne, sinjoro?”
“Kial ne?Vi demandas al mi kial ne?Estus kruele —mi neniam audis pri pli kruela kaj senkora ago,”asertis la Stana Lignohakisto. “La papilioj estas inter la plej belaj uloj, kaj ili multege sentas doloron. Se oni forsirus ?ugilon tio ege torturus gin kaj gi baldau mortus doloregoplene. Mi neniel permesus tian ?agon!”
Ojo mirege audis tion. Ankau Doroteo aspektis cagrenita, sed en sia koro si sciis ke la Stana Lignohakisto pravas. La Birdotimigilo kapjesis klarkonsente al la parolo de lia amiko, do evidente li akordis kun la decido de la Imperiestro.
Cifoneroj rigardis perplekse de unu al la alia.
“Al kiu gravas papilio?”si demandis.
“Cu ne al vi?”demandis la Stana Lignohakisto.
“Ec ne ?ngroklakon, car mi ne posedas koron,”diris la Mikscifona Knabino. “Sed mi volas helpi Ojon, kiu estas mia amiko, por ke li savu la onklon kiun li amas, kaj mi mortigus dekon da senutilaj papilioj por ke li povu fari tion.”