Nek Sancel-Insektan Profesoron multe grandigitan, Impreson faras vere li ?ere eruditan.
Ho Jocjo Kukurbkapo estas kara kamarado, Sur Gumpo li famigis dum la aerrajdado.
La Segceval’’stas bela best’, el ligno li farigis; Li faras lertajn agojn kvaz’el karno li estigis.
La Leonon Malkuragan ja ciu homo konas, Li tremas time dum li mugas se dangero fonas, Sed brave agas li samkiel ciu ajn leono
Car scias li ke malkurag’ne estas por la bono.
Tiktoko, nu —tre stranga li, mekanisma viro — Risorte li parolas, marsas lau mekanisma iro.
Malsatan Tigron havas ni, li bebojn volas mangi, Tamen ni alian mangon hastas tuj arangi.
Nu, estus malfacile nomi ciun ulon strangan; Pro tio pozicion havas Oz unuarangan.
Sed ne forgesu mi atenti pri Kokino Flava; Kaj Nau Porketoj logas en palaco ora grava.
Tra l’mondo sercu, trovos vi neniun fremdan landon
En kiu tiom da stranguloj formis sian bandon.
Kaj nun en nia aro rara estas Vitra Kato, Kun Vuzo, Mikscifon-Knabin’, je l’hodiaua dato.”
Al Ojo tiom placis tiu kanto ke li aplaudis la kantinton per kunfrapado de la manoj, kaj Cifoneroj imitis lin kunfrapante siajn vatitajn ?ngrojn, kvankam ili faris nenian bruon. La kato frapis sur la plankon per siaj vitraj piedoj — malforte, por ne rompi ilin —kaj la Vuzo, kiu dume dormis, vekigis por demandi pro kio oni bruas.
“Mi malofte kantas publike, timante ke oni eble volos ke mi establu operotrupon,”komentis la Vilulo, al kiu placis la scio ke oni satas lian kontribuon. “Voco, guste nun, estas iomete trejnomanka;rustiginta, eble.”
“Diru al mi,”diris la Mikscifona Knabino fervore, “cu tiuj stranguloj kiujn vi menciis vere ciuj logas en la Lando Oz?”
“Ciuj. Mi ec forgesis unu: la Palrugan Katidon de Doroteo.”
“Nekredeble!”kriis Fusulo, eksidante kaj aspektante interesita. “Palruga Katido?Absurde!Cu el vitro?”
“Ne;nur ordinara katido.”
“Do gi ne povas multe valori. Mi havas palrugan cerbon, kaj oni povas vidi gin funkcii.”
“La katido de Doroteo estas tute palruga —ne nur la cerbo —escepte de la bluaj okuloj. Nomita Heureka. Multe amata en la rega palaco,”diris la Vilulo, oscedante.
La Vitra Kato sajnis cagrenita.
“Cu vi opinias ke palruga katido —ordinara vianda kato — estas egale bela kiel mi?”si demandis.
“Ne povas diri. Gustoj varias, sciu,”respondis la Vilulo, denove oscedante. “Sed jen sugesto kiu eble helpos vin: amikigu solide kun Heureka kaj vi bone sukcesos en la palaco.”
“Mi jam estas solida nun;solidvitra.”
“Vi ne komprenas,”respondis la Vilulo, dormeme.
“Ciukaze, amikigu kun la Palruga Katido kaj vi estos bonsukcesa. Se la Palruga Katido malrespektos vin, oni rompos kun vi.”
“Cu iu en la rega palaco rompus Vitran Katon?”
“Eblas. Ne povas scii. Konsilas ke vi milde ronronu kaj aspektu humila —se vi povas. Kaj nun mi enlitigos.”
Fusulo konsideris la konsilon de la Vilulo tiel atente ke sia palruga cerbo okupadis sin longe post la endormigo de la ceteraj grupanoj.
Capitro 12. La giganta histriko
La sekvan matenon ili ekveturis frue je la sunlevigo por sekvi la vojon de ?avaj brikoj cele la Smeraldan Urbon. La malgranda Mangtula knabo komencis lacigi pro la longa marsado, kaj lian menson okupis multaj aferoj aparte de la eventoj de la veturo. En la mirinda Smeralda Urbo, kiun li baldau atingos, estis tiom da strangaj kaj kuriozaj personoj ke li duone timis renkonti ilin kaj demandis al si cu ili montrigos amikemaj kaj afablaj. Super cio, li ne povis peli el sia menso la gravan taskon por kiu li venis, kaj li ?rme intencis dedici ciun energion al trovo de la objektoj necesaj por prepari la magian recepton. Li kredis ke antau ol kara Oncjo Noncjo revivigos li ne povos senti gojon pro io ajn, kaj ofte li volegis ke Oncjo ankorau estu kun li, por vidi la multajn mirindajojn kiujn Ojo nun vidas. Sed ve Oncjo Noncjo nun estas marmora statuo en la domo de la Kurbiginta Magiisto kaj Ojo nepre ne sanceligu dum sia strebo savi lin.
La lando tra kiu ili pasis estis ankorau roka kaj dezerta, kun tie kaj tie arbusto au arbo por rompi la mornan pejzagon. Ojo rimarkis unu arbon, precipe, car gi havis tiom longajn silkajn foliojn kaj estis tiel belforma. Dum li proksimigis al gi li studis la arbon intense, demandante al si cu fruktoj kreskas sur gi au cu gi naskas belajn ?orojn.
Subite li konsciis ke li jam rigardas tiun arbon de longe — almenau de kvin minutoj —kaj gi restas en tiu sama pozicio, kvankam la knabo daure plumarsas. Do li ekhaltis, kaj kiam li haltis, la arbo kaj la tuta pejzago, kiel ankau liaj akompanantoj, plumovigis preter lin kaj longe postlasis lin.
Ojo sonigis tian mirkrion ke gi vigligis la Vilulon, kiu ankau ekhaltis. La aliaj ankau ekhaltis, kaj retromarsis al la knabo.
“Kio estas?”demandis la Vilulo.
“Nu, ni tute ne movigas antauen, negrave kiom rapide ni marsas,”deklaris Ojo. “Nun, haltinte, ni movigas malantauen. Cu vi ne vidas?Nur atentu tiun rokon.”
Cifoneroj rigardis siajn piedojn kaj diris:“La ?avaj brikoj ne movigas.”
“Sed jes la tuta vojo,”respondis Ojo.
“Vere;tute vere,”konsentis la Vilulo. “Mi konas ciujn trompagojn de ci tiu vojo, sed mi pensadis pri io alia kaj mi ne atentis pri kie ni estas.”
“Gi reportos nin al kie ni komencis,”auguris Ojo, komencante esti nervoza.
“Ne,”respondis la Vilulo;“gi ne faros tion, car mi scias rimedon por venki ci tiun trompeman vojon. Mi jam antau nun veturis lau ci tiu vojo, sciu. Turnu vin, ciuj, kaj marsu malantauen.”
“Kiel tio helpos?”demandis la kato.
“Vi scios, se vi obeos min,”diris la Vilulo.
Do ili ciuj turnis siajn dorsojn al la direkto kien ili volis iri kaj komencis marsi malantauen. Tuj Ojo rimarkis ke ili progresas kaj dum ili pluiris lau tiu kurioza maniero ili baldau preterpasis la arbon kiu unue altiris lian atenton al la problemo.
“Kiom longe ni devos daurigi ci tion, Vicjo?”demandis Cifoneroj, kiu konstante stumblis kaj falis, sed ciufoje restarigis ridante pro la akcidento.
“Nur iomete pli,”respondis la Vilulo.
Kelkajn minutojn poste li vokis al ili ke ili rapide turnu sin kaj antauenpasu, kaj kiam ili obeis la ordonon ili trovis sin marsantaj sur solida tero.
“Tiu tasko bone ?nigis,”komentis la Vilulo. “Estas iom tede marsi malantauen, sed tiu estas la sola metodo preterpasi tiun parton de la vojo, kiu trompe retroglitas kaj portas kun si ciun personon marsantan sur gi.”
Kun novaj kurago kaj energio ili nun pene marsis antauen kaj post kelka tempo venis al loko kie la vojo tratrancis malaltan monteton, kun altaj deklivoj ambau ?anke. Ili tramarsis tiun trancajon, kunparolante, kiam la Vilulo ekprenis Cifonerojn per unu brako kaj Ojon per alia kaj kriis:“Haltu!”
“Kio estas nun?”demandis la Mikscifona Knabino.
“Vidu!”respondis la Vilulo, indikante per sia ?ngro.
Guste en la centro de la vojo kusis senmova objekto kiun plene kovris akraj plumoj similantaj al sagoj. La korpo estis granda kiel plurlitra korbo, sed la etenditaj akraj plumoj aspektigis gin kvaroble pli granda.
“Nu, kion pri gi?”demandis Cifoneroj.
“Tio estas Cis, kiu kauzas multe da geno sur ci tiu vojo,” estis la respondo.
“Cis!Kio estas Cis?”
“Mi kredas ke gi estas nur trokreskinta histriko, sed ci tie en Oz oni opinias Cison ?spirito. Li malsimilas al ord’nara histriko, car li povas jeti siajn sagplumojn ciudirekten, kion ne povas fari Usona histriko. Tio tiom dangerigas maljunan Cison. Se ni tro proksimigos, li pafos tiujn sagplumojn kontrau nin kaj severe damagos nin.”
“Do estus malsage tro proksimigi,”diris Cifoneroj.
“Mi ne timas,”deklaris la Vuzo. “La Cis estas malkuraga, mi estas certa, kaj se gi audus mian timigan, teruran, neelteneblan mugon, gi timegus.”
“Ho;cu vi povas mugi?”demandis la Vilulo.
“Tio estas mia sola feroca karakterizajo,”asertis la Vuzo evidente ?era. “Mia mugo rugigus tertremon kaj hontigus la tondron. Se mi mugus je tiu besto kiun vi nomas Cis, gi tuj kredus ke la mondo dissplitigis kaj ekfrapis la sunon kaj la lunon, kaj tio instigus la monstron kuri tiom foren kaj rapide kiom giaj kruroj permesus.”
“Tiukaze,”diris la Vilulo, “vi nun povos multe komplezi nin ciujn. Bonvolu mugi.”
“Sed vi forgesas,”respondis la Vuzo;“mia mugego ankau timigus vin, kaj se vi hazarde havas kormalsanon vi eble pereus.”
“Vere;sed ni devos riski tion,”decidis la Vilulo, kurage.
“Avertite pri kio okazos ni devos peni toleri la sonegon de via mugo, sed Cis ne anticipos gin, kaj gi fortimigos lin.”
La Vuzo hezitis.
“Mi amas vin ciujn, kaj mi ne volas soki vin,”gi diris.
“Ne maltrankvilu,”diris Ojo.
“Vi eble surdigos.”
“Se jes, ni pardonos vin.”
“Bone, do,”diris la Vuzo per decida voco, kaj li antaueniris kelkajn pasojn direkte al la giganta histriko.
Pauzante por rerigardi, gi demandis:“Cu pretaj?”
“Pretaj!”ili respondis.
“Do kovru viajn orelojn kaj ?rmigu vin. Nun —protektu vin!”
La Vuzo turnis sin al Cis, large malfermis sian buson kaj diris:
“Gri-i-i-inc.”
“Nu, mugu,”diris Cifoneroj.
“Nu, mi —mi ja mugis!”respondis la Vuzo, kiu sajnis multe miri.
“Kio?Tiu grinceto?”si kriis.
“Gi estas la plej terura mugo kiu iam audigis, sur la tero au sur la maro, en kavernoj au en la cielo,”protestis la Vuzo. “Mirigas min ke vi tiel bone toleris la sokon. Cu vi ne sentis la teron tremi?Mi supozas ke Cis estas nun tute morta pro timo.”
La Vilulo ridis gaje.
“Povra Vuzo!”diris li;“via mugo ne timigus ec muson.”
La Vuzo aspektis hontigita kaj surprizita. Gi klinis sian kapon dum momento, kvazau pro honto au bedauro, sed poste gi diris kun renovigita memcerteco:“Ciukaze, miaj okuloj povas ardigi fajron;tre bonan fajron, efektive;su ?ce bonan por ?amigi barilon!”
“Tio estas vera,”deklaris Cifoneroj;“mi mem vidis tion.
Sed via feroca mugo ne estas lauta kiel la grinceto de skarabo —au ronko de Ojo dum li profunde dormas.”
“Eble,”diris la Vuzo, humile, “mi eraris pri mia mugo.
Gi ciam sonis tre timiga al mi, sed eble tio estis car gi estis tre proksima al miaj oreloj.”
“Ne gravas,”Ojo diris trankvilige;“estas granda talento la kapablo ?amigi fajron el viaj okuloj. Neniu alia povas fari tion.”
Dum ili staris hezitante kion fari Cis movetigis kaj subite pluvo da sagplumoj ?ugis kontrau ilin, preskau plenigante la aeron, pro sia multeco. Cifoneroj tuj komprenis ke ili tro proksimigis al Cis kaj tial ne estas sekuraj, do si saltis antau Ojon kaj sildis lin kontrau la sagoj, kiuj pinte penetris sian propran korpon gis si similis al unu el la celtabuloj uzataj en pafarkaj ludoj. La Vilulo faligis sin vizagmalsupre por eviti la pluvon, sed unu sagplumo tra ?s lian kuron kaj profunde penetris gin. Rilate al la Vitra Kato, la sagplumoj resaltis de sia korpo sen ec grateti gin, kaj la hauto de la Vuzo estis tiom dika kaj fortika ke li tute ne vundigis.
Post la ?no de la atako ili ciuj kuris al la Vilulo, kiu gemadis kaj vesonadis, kaj Cifoneroj tuj tiris la sagplumon el lia kruro. Li eksaltis kaj kuris al Cis, metis sian piedon sur la kolon de la montsro kaj tiel tenis gin kaptita. La korpo de la giganta histriko estis nun glata kiel ledo, escepte de la truoj kie la sagplumoj antaue estis, car gi jam pa ?s ciun sagplumon en tiu unusola ?pluvo.
“Lasu min!”gi kriis kolere. “Kiel vi audacas meti vian piedon sur Cison?”
“Mi faros ec pli, oldulo,”respondis la Vilulo. “Vi jam su ?ce longe genis veturantojn sur ci tiu vojo, kaj nun mi ekstermos vin.”
“Vi ne povos!”respondis Cis. “Nenio povas mortigi min, vi tute bone scias tion.”
“Eble tio estas vera,”diris la Vilulo per tono de malgajigo.
“Sajnas al mi ke oni jam diris al mi ke vi ne estas mortigebla. Sed se mi liberigos vin, kion vi faros?”
“Reprenos miajn sagplumojn,”diris Cis per pauta voco.
“Kaj poste vi plu pafados ilin kontrau veturantojn?Ne; tio ne estas akceptebla. Vi devos promesi ke vi cesos jeti sagplumojn kontrau personojn.”
“Mi rifuzas promesi ion tian,”deklaris Cis.
“Kial ne?”
“Car mia naturo estas jeti sagplumojn, kaj ciu besto devas agi kiel la Naturo intencas. Ne estas justa via kondamno de mi. Se estus mise ke mi jetu sagplumojn, mi ne naskigus kun jeteblaj sagplumoj. Konvene estas ke vi ne proksimigu al mi.”
“Nu, estas iom da senco en tiu argumento,”agnoskis la Vilulo, penseme;“sed fremduloj, kiuj ne scias ke vi estas ci tie, ne povos eviti vin.”
“Mi scias,”diris Cifoneroj, kiu penis tiri la sagplumojn el sia propra korpo, “ni kolektu ciujn sagplumojn kaj forportu ilin kun ni;tiel olda Cis ne havos pli da sagplumoj por jeti kontrau personojn.”
“Ha, lerta ideo. Vi kaj Ojo kolektu la sagplumojn dum mi tenos Cison kaptita;car, se mi liberigos lin, li reprenos kelkajn siajn sagplumojn kaj povos denove jeti ilin.”
Do Cifoneroj kaj Ojo kolektis ciujn sagplumojn kaj kunligis ilin por facile porti ilin. Post tio la Vilulo liberigis
Cison, sciante ke li ne plu povos damagi personojn.
“Jen la plej malkompleza ago pri kiu iam mi audis,” murmuris la histriko malgaje. “Cu al vi placus, Vilulo, se mi forprenus de vi ciujn viajn vilojn?”
“Se mi jetus miajn vilojn kaj damagus personojn, vi estus bonvena forkapti ilin,”estis la respondo.
Post tio ili ekkomencis plu marsi kaj ili lasis Cison staranta en la vojo malgaje kaj malfelice. La Vilulo lamis dum li marsis, car lia vundo plu dolorigis lin, kaj Cifonerojn multe cagrenis ke la sagplumoj lasis aron da truetoj en siaj cifonoj.
Kiam ili venis al plata stono apud la vojo la Vilulo sidigis por ripozi, kaj tiam Ojo malfermis sian korbon kaj elprenis la pakajon da sorcoj kiujn donis al li la Kurbiginta Magiisto.
“Mi estas Ojo la Misfortuna,”li diris, “alie ni tute ne renkontus tiun acan histrikon. Sed mi sercos trovi ion inter ci tiuj sorcoj kiu sanigos vian kruron.”
Baldau li trovis ke unu el la sorcoj havas etiketon:“Por karnovundoj,”kaj tiun la knabo apartigis de la aliaj. Gi estis nur peco de sekigita radiko, prenita el iu nekonata planto, sed la knabo frotis gin sur la vundon faritan de la sagplumo kaj post kelkaj momentoj la vundo estis plene resaniginta kaj la kruro de la Vilulo estis bonfarta kiel normale.
“Frotu gin sur la truojn en miaj cifonoj,”petis Cifoneroj, kaj Ojo provis tion, sed sen e ?ko.
“La sorco kiun vi bezonas estas kudrilo kaj fadeno,”diris la Vilulo. “Sed ne estu malfelica, mia kara;tiuj truoj tute ne malbone aspektas.”
“Ili enlasos la aeron, kaj mi ne volas ke oni kredu min a(e)roganta au pro ?ero peketa,”diris la Mikscifona Knabino.
“Nu certe vi estis pik-ita gis ni eltiris tiujn sagplumojn,” komentis Ojo, kun rido.
Do nun ili plumarsis kaj baldau atingis ?akon da kotoplena akvo kie ili ligis pezan stonon al la pakajo da sagplumoj kaj subakvigis gin gis la fundo de la ?ako, por ne bezoni plu porti gin.
Capitro 13. Chifoneroj kaj la Birdotimigilo
De ci tie la lando plibonigis kaj la dezertaj lokoj komencis cedi al fekundaj lokoj;tamen ankorau neniuj domoj videblis proksime al la vojo. Estis kelkaj montetoj, inter kiuj estis valoj, kaj atinginte la supron de unu el tiuj montetoj la veturantoj trovis antau si altan muron, kiu iris dekstren kaj maldekstren tiom foren kiom povis vidi iliaj okuloj. Tuj antau ili, kie la muro transiris la vojon, staris barilo konsistanta el fortikaj feraj stangoj kiuj etendigis de la supro al la malsupro. Ili trovis, proksimiginte, ke tiu barilo estis slosita per granda seruro, rustiginta pro manko de utiligo.
“Nu,”diris Cifoneroj, “Sajne ni devos halti ci tie.”
“Bona konkludo,”respondis Ojo. “Nian vojon baras ci tiu granda muro kaj la barilo. Lauaspekte, neniu trairas jam de multaj jaroj.”
“La aspekto trompas,”deklaris la Vilulo, ridante pro iliaj mienoj de cagrenigo, “kaj ci tiu bariero estas la plej trompa objekto en la tuta Oz.”
“Nu, gi malebligas ke ni plu iru,”diris Cifoneroj. “Estas neniu dejoranto por tralasi vizitantojn, kaj ni ne havas slosilon por la seruro.”