Пачатак лістапада 1944-га, Мінск.
Дарагая Ніначка!
Гэтыя некалькі дзён, відаць, здаліся Табе залішне доўгімі...
Міша [1] накіраваны на працу ў музей гісторыі Вялікай Айчыннай вайны. Праходзіць выпрабавальны месяц. Забяспечаны ён нядрэнна: «літарныя» картачкі, аклад 750 рублёў, на тыдзень чатыры рабочыя дні, а два творчыя, калі працаваць будзе за ганарар, па дагавору. Калі вытрымае выпрабавальны тэрмін (а вытрымае ён, вядома ж, выдатна), абяцаюць нават пакой у будынку самога музея. Жыць будзем з ім удвух. Цяпер жывем у гасцініцы...
Япакуль што валэндаюся без працы. Браты-пісьменнікі раз'ехаліся ваўсе канцы i «вернуцца праз тыднік». Нікога не застаў у рэдакцыі, так мне сказалі ў Саюзе пісьменнікаў. Чакаю. Трохі працую, наколькі гэтамагчыма ваўмовах гасцініцы.
Вось i ўсё пра знешняе жыццё.
А так — сумую па Табе i думаю заўсёды. Цяжка, нават i крыўдна, што мы з Табою ў наш найдаражэйшы часразлучаны лесам. Стрымліваю сябе думкамі пра тое, колькі людзей ды лёсаў разлучана цяпер у імя найважнейшага... Супакойваюся з надзеяй на тое, што я ўсё-такі дамагуся таго, каб мы найхутчэй былі разам. Пішы, Ніначка, многа i шчыра. Ты ў мяне такая пакрыўджаная заўсёды, нават i скрытная. Перастань быць такою хаця б у пісьмах. Моцна цалую Цябе. Ваня.
Мір, 21.ХІ.44.
Дарагі Ваня!
Дзякуй за Тваё пісьмо, якое мяне абрадавала, а то я ўжо была зусім адчаялася атрымаць ад Цябе вестку... Праўда, гэтыя тыдні здаліся мне бясконцымі, i наколькі раней здавалася, што я ўжо ўмею трымаць сябе ў руках, то цяпер было так, што зусімразгубілася, нават сорамна было перад Марусяй [2]. Яна гаварыла, што напіша Табе пра гэта. Але такое было адразу пасля Твайго ад'езду, а цяпер я ўжо ўвайшла ў каляіну, прыдумваю ўсякія заняты, каб як-небудзь забіць усе трывогі і хваляванні. Як бы там ні было, a ўсе думкі i мары заўсёды міжволі ў Мінску. Самыя светлыя гадзіны — вячэрніямары пра Твае поспехі і, разумеецца, пра Цябе самога. Толькі я ў сваіх марах апынулася залішне далека. У мяне «Жывое i гніль» [3] ужо даўно ў рэдакцыі... Ты пішаш, што вечарамі працуеш. Відаць, што-небудзь новае, a калі так, то напішы, бо гэта ж i для мяне найважней. А як у Цябе са зборнікам дзіцячых апавяданняў ?..
У нас усё па-ранейшаму. Адносіны ў школе вельмі добрыя, я нават не чакала такога, калі наступала на працу. Наладжваем літаратурныя вечары, читаем. Цяпер па нашай, маладых, ініцыятыве, рыхтуем сіламі настаўнікаў пастаноўку — «Юбілей» Чэхава. Набліжаецца свята Сталінскай канстытуцыі, i нас нагрузілі палітмасавай работай, так што жыццё перапоўненае... Ды гэта ж усё не галоўнае, калі няма асноўнага. Тут я згодна з Марусяй — яна гаворыць, што ў яе i жыццярадаснасць, i каханне ідуць разам, яна толькі тады можа быць ідэальнай работніцай, вясёлай i энергічнай, калі яе сонца — пры ёй. А я, як ні сорамна, я ўсё сумую. Не пісала б пра гэта, але Маруся дала слова, што напіша Табе, як я тут памерла з тугі ды жалю. Дык лепш уэюо я сама пра сябе напішу. Цяпер гэта ўсёмгнула, я зноў гляджу ў будучыню ясна. У імя той мэты, да якой Ты ідзеш, усё іншае траціць сваё значэнне. Я веру, што Ты даможашся таго, што Табе належыцца, — гэта для мяне найважней. A іншаеўсё, я думаю, складзецца так, што выпадзе трохі шчасця i на нашу долю.
Пішы пра ўсё: над чым працуеш, якія планы ў Цябе i якія поспехі. Чакаю, бо гэта ж — i мае жыццё.
Моцна цалую, забываючыся пра адлегласць. Ніна.
Міша!
Я вельмі рада за Цябе, думаю, што большага Табе пакуль што i пажадаць няма чаго. Чакаю вынікаў выпрабавання.
4. ХІІ.44.
Дарагая Ніначка!
Пісьмо Тваё чыталі i я, i Міша, кожны радуючыся па-свойму. Разумею Твой неспакой у доўгім чаканні. Я хоць i не такі, як Ты... мая плакса, аўсёж... Словам, давай улічьш i тую акалічнасць, што пошту цяпер возяць на валах, i будзем менш наракаць...
У нас ніяк не наладжваецца справа з якім-небудзь пакоем, не кажучы ўжо пра такую раскошу, як кватэра. Жывем яшчэ ўсё ў гасцініцы, а гэта i дорага, i няўтульна. Ды дадзена яна нам у ЦК на месяц, як i талоны ў іхнюю сталоўку. Міша, між намі гаворачы, ужо пахныквае пра сям'ю. Але гэта пройдзе. З грашыма пакуль што не надта крута. Умяне па «Раздавім фашысцкую гадзіну» за месяц выйшла 1500 рублёў, зарплата літработніка i першы ганарар, за тое, што пасылаў з Міра. З Новага года выдавецкія справы, кажуць, разгорнуцца шырэй, трэба думаць, што i грошы будуць. Аднак, зноў жа між намі, як бы мне ні хацелася, каб Тыўжо сёння была ca мной, я паку ль стрымліваю сваё жаданне тым, што няхай ужо я адзін перанясу гэты, даволі... нялёгкі перыяд, вядома ж, часова такі, каб Ты ў мяне тут не начала таксама хныкаць... Я жартую, але сур'ёзна кажучы, уладжвацца ў горадзе, які на 80% разбураны, куды кожны дзень прыбываюць сотні новых людзей — вельмі няпроста. Але ж мы з Табой слаўныя дзеткі, мы пачакаем, абмяжуемся пісьмамі, марамі...
Як ні няўтульна ў гасцініцы, ca штодзённымі зменамі камандзіровачных, я ўсё-такі трохі працую. Учора чытаў молодому мастаку, новому сябру нашага таварыскага Мішы, маю новую рэч, карэнным чынам перапрацаваную па старых накідах. Памятаеш, апавяданне, дзе польскі марак другому мараку ў полоне расказвае, як малую дзяўчынку ў пограбе заваліла выбухам снарада?.. [4] І наш мастачок, хоць ён i весела-легкадумны, але... заплакаў... Спадзяюся, што гэта i яшчэ нешта іншае пойдзе неўзабаве ў часопісе «Беларусь»... Памёр Кузьма Чорны, наш найбольшы пісьменнік, добры чалавек, які сустрэў мяне... вельмі прыязна, i рукапісы ўзяў чытаць, i абяцаў, што дапаможа з выданнем зборніка... Цяпер «Жывое i гніль» чытае Крапіва. Я перапісваю гатовыл рэчы, дамоўлюсязмашыністкай, перадрукую ix... Пастаўлю сабе мэту — уладзіцца з жыллём i як найбольш працаваць. I тому не буду ў вас раней за студзень, проста няма калі. Міша, відаць, будзе яшчэ ў гэтым месяцы. Пішу ў рэдакцыі, i тому без яго. Моцна цалую Цябе. Ваня.
...Далейшае пачалося з тага, што я, значна раней вярнуўшыся з рэдакцыі, застаў наш з братам агульны, недатрапаны чамадан на калідоры, каля дзяжурнага, дзе i ключ ад пакоя на шэсць чалавек, у якім мы пражылі свой «цэкоўскі» месяц нават з гакам. Удакладніўшы, што ўсё гэта азначае, я пайшоў з чамаданам у музей да Мішы, а ад яго, улегцы, у Саюз пісьменнікаў. Ён тады размяшчаўся ў кватэры самога старшыні, Лынькова, жонка якога i ix сынок загінулі ў гета. Дабрадушна павольны Міхась Ціханавіч быў не адзін, з сакратаром праўлення Броўкам. Якое шчасце!.. Пётр Усцінавіч быў у добрым гуморы, ён дачакаўся з эвакуацыі жонку i сына-школьніка, перад гэтым атрымаў жыллё, а ключы ад пакойчыка, у якім туліўся дагэтуль адзін, былі яшчэ ў яго. «Бяры, ідзі, жывіце, пакуль вернецца гаспадыня, а далей будзе відаць!»
Мы знайшлі, ужо ў прыцемку, тую вуліцу i той драўляны трохкватэрны дом, пачалі жыць у вызваленым пакойчыку, заначаваўшы проста на падлозе. Распаліўшы грубку па патаемна злачыннаму, — наламаўшы штанкетных вяршкоў, зверху да жэрдкі, у доўгім старым плоце.
Пражылі мы так зусім нядоўга. Бо справа з першай музейнай экспазіцыяй была па-ваеннаму хутка закончана, з трупы нядаўніх партызан-мастакоў аднаго пакінулі пры музеі, a астатніх — хто з мастацкім вучылішчам, а хто i з незакончаным інстытутам — адпусцілі шукаць сабе новую працу, балазе ўсе яны мінчане.
Мой Міша, які выдатна прайшоў выпрабавальны тэрмін, зрабіўшы вугалем копію не памятахо ўжо якой карціны Шмарынава, якая i сёння, як мне нядаўна сказалі, знаходзіцца ў музейным запасніку, атрымаў ажно некалькі тысячаў ганарару і... падаўся да сям'і, узброены немалаважным пасведчаннем пазаштатнага супрацоўніка музея. У Міры яго прынялі, далі работу ў райвыканкаме.
Мастак Мікола Гурло, які пасля працы над экспазіцыяй супрацоўнічаў з нашай рэдакцыяй, успомніў што на гарышчы ў яго маецца жалезны ложак, напытаў на заўтра i палутарку, каб прывезці яго мне, а сам я, з блаславення сяброў i пры адсутнасці галоўнага рэдактара, па-партызанску ўзяў сабе лішні ў рэдакцыйным пакоі невялікі квадратны стол, да яго ўжо i крэсла, i ўвесь гэты гарнітур быў прывезены на той палутарцы ў мой закутак.
23 студзеня 45-га мы з Нінай распісаліся ў Міры, у загсаўскім пакойчыку ў цагляным доме райміліцыі. Уся шлюбная ўрачыстасць заключалася ў тым, што сухая i з твару панурая чыноўніца, аддаючы мне пасведчанне, сказала: «Ну вот. А если захотите развестись, придется платить три тысячи, штраф».
Мая старая, нямоглая мама падрыхтавала місу вінегрэту, да яго было паўбохана яшчэ ўсё ёю спечанага хлеба i бутэлька, не памятаю ўжо, адкуль ды як узятай самагонкі. Горкая гэта была вячэра. Брат Коля, гаспадар, на сем гадоў старэйшы за мяне, пасля партызан працаваў у райваенкамаце, ды вось i на яго закончылася бронь... Пра гэта мы даведаліся яшчэ ў Міры, ад Мішы, бо Коля быў у службовым ад'ездзе. Забягаючы наперад, трэба сказаць, што ўзяты ён быў у сапёрную часць, нават i паловы вучобы не закончыў да дня Перамогі, a ўвосені дэмабілізаваўся. Але хто ж гэта ведаў у той наш «вясельны» вечар?! Былі толькі мама, братавая Валя i першакласніца Лідачка. Яны ў адпаведным настроі, а нам вачэй на ix не падняць. Бо i ў Загора таксама ж, яшчэз восені, ішлі «пахаронкі»...
Нініна мама, да якое мы пайшлі ў той жа вечар, два кіламетры да хутара Бродзішча, поблізу ад вёскі Маласельцы, ціхая рабацяшчая ўдава, пасагу дала падушку i коўдру, паабяцала, можа, потым якую цялушку. Ніна сама ўзяла чыгунок i вугальны прас, нейкі кавалак сала i хлеба. Усё — ад разбуранай беднасці, пасля вяртання з партызанскай пушчы. Да Міра нас назаўтра, пазычанай фурманкай, давезла Нініна малодшая сястра Міла, маласельская настаўніца. A ў Міры падарыўся спадарожны вайсковы грузавік з людзьмі. У крытым кузаве, сім-тым атуліўшыся, мы i дабраліся ў свой рай у шалашы.
Жылося нялёгка, удваіх на адной зарплаце i нячастых ганарарыках. Да картачнай яды патрэбны былі яшчэ i базарныя дровы. Палавіна мая вельмі туга прызвычайвалася да доўгіх, таўкатлівых ды сварлівых чэргаў а потым яшчэ i прыхварэла на стаматыт...
Гаспадыня кватэры з дзесяцігадовым ветлым хлопчыкам вярнулася з эвакуацыі пад канец зімы. Прастадушна вясёлая жанчына, муж якое загінуў на фронце, а радня ў мінскім гета, не паспяшалася нас высяляць, нават спакваля пасябравала з Нінай, дазволіла нам перайсці ў крыху большы пакой. Аднак вясною, ці сама памеркаваўшы, ці па нейчай разумнай падказцы, вырашыла, што маладая сям'я можа i павялічыцца, а тады сітуацыя, чаго добрага, ускладніцца, i на ўсякі выпадак папрасіла нас з'ехаць.
Адправіўшы Ніну да мамы, я застаўся пры службе, хоць наша «Гадзіна» ўжо не выходзіла, а «Вожык» толькі намячаўся.
Яшчэ i такое пісьмо:
23.VII.45.
Дарагая Ніна!
Выконваю абяцанне «напісаць праз тыдзень».
Новага няма нічога, калі нелічыць таго, што i «Прыгоды цюціка», i «Як маленькі», нават i «Мышалоўкі» галоўліт не прапусціў, матывуючы гэта «нізкай мастацкай якасцю»... «Ветэрынара» сяк-так удалося ўладзіць, дый то яго адклаліў наступны нумар «Бярозкі». Зразумела, што гэта дзейнічае на мяне пагана... Бліжэйшыя сябры-пісьменнікі абураюцца i раяць ставіць пытанне на праўленні Саюза пісьменнікаў або самому ісціў галоўліт. Пакуль што немагу ні першага, ні другога — тым больш...
Публікацыяў «ЛiMe» прайшла [5], у іоснюю старонку «маладыя таленты» ўвайду. Вось толькі Таўлая штосьці няма з Наваградка, а ён павгнен пісаць прамяне... Начаваць прыходзіцца ў некаторых сяброў. Валачуся па тэатрах i кіно. Днямі была алімпіяда дзіцячай мастацкай самадзейнасці — проста душою адпачыў!
Іўсё пакуль. Прывітанне вашым. Іпішы. А мне пажадай як найхутчэй знайсці які-небудзь кут i прыслаць Табе повестку — з'явіцца ў Мінск, дахаты.
Як там маецца мая мама?
Моцна цалую. Ваня.
Трэба дадаць, што «цётка Ўладзя», дырэктар музея Янкі Купалы, у якое Валянцін Таўлай быў намеснікам, часова ўзяла на працу i мяне. Да пераезду ягонай сям'і ў Мінск, калі ўжо будзе нейкая кватэра, Валянцін жыў у Купалішынай сяброўкі. Пажылая мінская шляхцянка, калі я часамі спыняўся i ў Таўлая, нават i частавала нас, «галодных халасцякоў», шчодрай дамашняй вячэрай ці снеданнем. У «ЛіМе» была надрукавана ў ліпені мая «Марыля». У жніўні, лежачы ў клініцы пасля аперацыі нагі (запаленне надкостніцы), напісаў«Майго земляка», i Крапіва, прачытаўшы яго, запланаваў у два нумары, з працягам, новенькага «Вожыка». Пад восень, пры дапамозе рэдакцыі, удалося з пакоем у старым бараку на ўсходняй ускраіне горада. Вярнулася Ніна. 6-галістападанарадзілася Галачка. Міша прывёз нашу маму.
Праз два гады жылося ўжо ў лепшых кватэрных умовах. З'явілася i другая дачушка, Наташа. Выйшлі дзве мае кнігі, нямала друкаваўся ў перыёдыцы. Дзякуючы старэйшым таварышам, найбольш зноў жа Л ынькову, паменшаў ціск на мяне галоўліта.
Пра ўсё гэта ёсць у маіх кнігах, паўтарацца нягожа. Дый каментар да гісторыі дзвюх нашых першых разлук i так зацягнуўся.
* * *
У папцы з надпісам «Пісьмы родным i ад ix», адкуль узяты чатыры найдаўнейшыя, гэтым разам мяне цікавяць перш за ўсё пісьмы, скажам так, характару літаратурнага. З літаратурай звязаны нашы з Нінай разлукі, калі я ад'язджаў ці адлятаў надоўга i далека. У старасці яна i жартавала з гаркаватым, як здавалася, падтэкстам: «Хіба ж ты гадаваў дзяцей? Гайсаў сабе па свеце, а мне...» У гэтым i праўда была, i ў душы маёй час ад часу ажывае ўдзячнасць за яе сяброўскую адданасць i талковую энергію, што стварала мне ўмовы для большага творчага размаху, лепшай вучобы ў жыцця i ў папярэднікаў.
Першай далёкай разлукай была камандзіроўка ў Таджыкістан. У канцы 1947-га з паэтамі Вялюгіным i Кірэенкам у Маскву, у мяне туды наогул першы раз, адтуль таксама цягніком цераз усю, як здавалася, Расію, цераз Казахстан, Узбекістан — у Душанбэ, які тады быў Сталінабадам. Hi пісьмаў ні дарожных запісаў з тых дзён не было, найярчэйшыя напаміны памяці запісаны i надрукаваны значна пазней. Праз год была паездка ў ялцінскі Дом творчасці. У двух пісьмах адтуль літаратурнага вельмі мала, от, трохі ныцця на немагчымасць працаваць, бо дом перапоўнены творцамі з сем'ямі, нават пра наведанне дома-музея Чэхава i магілы Багдановіча, якімі з ранняга юнацтва захапляўся, толькі згадка... Яшчэ праз год — другі раз у Крым, ужо ў Кактэбель, адкуль пасля морам з Феадосіі ў Адэсу, горад майго нараджэння i першых гадоў маленства. Тут ужо ў нас паездка сямейная, з чатырохгадовай Галяй. Мамы маёй ужо не было, яна пакінула нас у чэрвені 48-га... Двухгадовую Наташу ўзяла Нініна мама, на дваццаць гадоў маладзейшая за маю. Жыццё яе з Мілай пасля партызанскага сямейнага лагера спакваля наладзілася, ужо i карова была на хутарку, сырадойнае шчасце i дружба для нашай пацешнай пястункі. Пра тое падарожжа расказана ў аповесці «Муштук i папка». Наступным летам мы ўжо з абедзвюма дзяўчынкамі летавалі ў Каралішчавічах, у двухпавярховым драўляным доме на чатырнаццаць пакояў амаль пра кожны з якіх мне люба ўспамінаецца — што дзе напісана. Туды, у беларускі Дом творчасці, i аднаму паехаўшы, не скажаш, што гэта разлука, — можна хоць тры разы на дзень пазваніць дахаты, а то й паехаць, дваццаць два кіламетры.
1951-ы год быў у нас з Нінай разлукаю двайной — я угаварыў яе паехаць па літфондаўскай пуцёўцы на Рыжскае ўзмор'е, а сам неўзабаве падаўся ў падарожжа па раёнах Заходняй Беларусі, удвух з Уладзімірам Калеснікам, на веласіпедах, ён збіраць песні былога рэвалюцыйнага падполля, а я — па новае для свайго пакутлівага рамана «Граніца», дый, шчыра кажучы, i проста так, каб паглядзець, паслухаць.