- Даволі далёка для жонкі, га? - заўважыў Эдвард. - Даўно яны не бачыліся. Я думаю, ён меў на ўвазе новую жонку.
Бэйтмэн адказаў не адразу. Твар яго зрабіўся сур'ёзны. Але калі зазірнуў у Эдвардавы вочы і ўбачыў, што той весела ўсміхаецца, не вытрымаў:
- Арнольд Джэксан - ашуканец і нягоднік!
- Думаю, ты маеш рацыю, - з усмешкай адказаў Эдвард.
- Не разумею, што можа быць агульнага з ім у прыстойнага чалавека.
- Мабыць, я непрыстойны чалавек.
- Вы часта бачыцеся?
- Вельмі. Ён называе мяне сваім пляменнікам.
Бэйтмэн уважліва паглядзеў на Эдварда.
- Ён табе падабаецца?
- Вельмі.
- Няўжо ты не ведаеш, што ён ашуканец, што яго судзілі? Няўжо тут пра гэта невядома? Яго трэба прагнаць з цывілізаванай кампаніі.
Колца дыму ад Эдвардавай цыгары паплыло ў нерухомым пахучым паветры, ён прасачыў за ім.
- Я лічу, што Джэксан - самы першарадны махляр, - сказаў ён урэшце. - Не думаю, што яго можна апраўдаць, нават калі б ён пакаяўся ў сваіх грахах. Ён быў ашуканцам і крывадушнікам. Гэтага не выкрасліш. Але я ніколі не сустракаў цікавейшага субяседніка. Ён шмат чаму навучыў мяне.
- Чаму гэта ён цябе навучыў? - здзівіўся Бэйтмэн.
- Як жыць.
Бэйтмэн іранічна ўсміхнуўся.
- Выдатны настаўнік, нічога не скажаш. Вось чаму ты прапусціў зручны момант разбагацець і цяпер зарабляеш на кавалак хлеба за прылаўкам нікчэмнай крамкі?
- Ён цудоўны чалавек, - сказаў Эдвард, добразычліва ўсміхаючыся. - Можа, якраз вечарам ты і сам зразумееш, што я маю на ўвазе.
- Абедаць я ў яго не буду, калі ты гэта маеш на ўвазе. Ніколі я не пераступлю парог яго дома.
- Зрабі гэта дзеля мяне, Бэйтмэн. Мы столькі гадоў сябравалі, не адмаўляйся, я вельмі цябе прашу.
У Эдвардавым голасе Бэйтмэн пачуў зусім незнаёмую яму мяккасць, перад якой, аднак, цяжка было ўстаяць.
- Ну, калі так, я прыйду, - сказаў Бэйтмэн.
З другога боку, падумаў ён, не пашкодзіла б бліжэй пазнаёміцца з Арнольдам Джэксанам. Зразумела, што Эдвард цалкам пад яго ўладай і, калі прыйдзецца з ім змагацца, варта зразумець, у чым гэта ўлада выяўляецца. Чым больш ён гутарыў з Эдвардам, тым выразней бачыў, што той змяніўся. Ён адчуваў, што трэба быць асцярожным, і вырашыў пакуль не паказваць сапраўднай прычыны свайго прыезду. Ён пачаў бестурботна распавядаць пра паездку, пра свае поспехі, пра палітычныя навіны ў Чыкага, пра знаёмых, успомніў той час, калі яны разам вучыліся.
Урэшце Эдвард сказаў, што пара яму вяртацца ў краму. Ён паабяцаў заехаць па Бэйтмэна ў пяць гадзін, каб разам паехаць да Арнольда Джэксана.
- Між іншым, - заўважыў Бэйтмэн, калі яны разам выходзілі, - я думаў, ты жывеш у гэтым гатэлі. Думаю, тут гэта адзінае прыстойнае месца.
- Ну не, гэта для мяне задорага, - засмяяўся Эдвард. - Я наймаю пакойчык за горадам. Танна і чыста.
- Я помню, у Чыкага для цябе было важна нешта іншае.
- Чыкага!
- Што ты хочаш сказаць, Эдвард, Чыкага - самы лепшы горад на свеце.
- Самы лепшы, - сказаў Эдвард.
Бэйтмэн зірнуў на сябра, на Эдвардавым твары нічога не адбілася.
- Калі ты думаеш вяртацца дадому?
- Не ведаю, - усміхнуўся Эдвард.
Адказ Эдварда, яго тон вельмі здзівілі Бэйтмэна, але ён не паспеў і слова вымавіць, як той спыніў нейкую машыну і сказаў метысу:
- Падвязі мяне, Чарлі.
Ён хуценька развітаўся з Бэйтмэнам, ускочыў у машыну, што спынілася за некалькі крокаў ад увахода ў гатэль. Бэйтмэн застаўся са сваімі думкамі.
Эдвард заехаў па яго ў расхлябанай двухколцы, якую ледзьве цягнула старая кабыла, і яны паехалі ўздоўж берага мора. Наўсцяж дарогі Бэйтмэн бачыў бясконцыя плантацыі какосавых пальмаў і ванілі, дзе-нідзе трапляліся вялікія мангавыя дрэвы, у пышнай зеляніне якіх хаваліся жоўтыя, пунсовыя, пурпурныя плады. Іншы раз прамільгне за дрэвамі сіняя роўнядзь лагуны, а на ёй там і сям - маленькія астраўкі з высокімі пальмамі. Дом Арнольда Джэксана стаяў на пагорку, і да яго вяла вузкая сцежка, таму выпраглі кабылу, прывязалі яе да дрэва, а двухколку пакінулі на абочыне дарогі. Каля дома іх сустрэла высокая, прыгожая, але ўжо немаладая туземка, якой Эдвард паціснуў руку.
- Гэта мой сябра, містэр Хантэр. Мы будзем у вас абедаць, Лавінія.
- Вельмі рада, - сказала яна, і на яе твары з'явілася лагодная ўсмешка. - Арнольд яшчэ не вярнуўся.
- А мы пакуль што пакупаемся. Дай нам з містэрам Хантэрам парэа.
Жанчына кіўнула і знікла ў доме.
- Хто гэта? - спытаўся Бэйтмэн.
- Гэта Лавінія. Арнольдава жонка.