Адвячоркам прыбег воўк, ухапiў падсьвiнака i павалок цераз агароды.
Тут сабака як наробiць ляманту, як кiнецца за ваўком…
Пачуў гэта гаспадар, выскачыў з хаты, бачыць: воўк падсьвiнака валачэ цераз агароды, а сабака яго даганяе, адбiрае.
— Туйга! Туйга! — закрычаў гаспадар на ўсю сiлу. — Кусi яго, Лыска!
Воўк тым часам кiнуў падсьвiнака, а сам ходу ў лес.
— Малайчына, Лыска! — пахвалiў гаспадар сабаку, прывёў на кухню i загадаў жонцы кармiць яго.
Жыве Лыска прыпяваючы. А празь месяц зрабiўся такi тлусты, аж шэрсьць блiшчыць. I пра дагавор з ваўком забыўся.
Вось аднойчы сабралiся ў гаспадара госьцi. П'юць, гуляюць, песьнi сьпяваюць. Нямала тут i Лыску перапала — цэлую кучу касьцей пад стол яму накiдалi.
Наеўся Лыска ды выйшаў на двор — у сваю будку. Глядзiць — аж у будцы воўк чакае яго.
— Чаго ты тут? — зьдзiвiўся сабака.
— Па цябе прыйшоў, — адказвае воўк. — Памятаеш наш дагавор з табою?
Спалохаўся сабака — ня хочацца яму на воўчыя зубы трапляць. Вось ён i кажа:
— Ня еш ты мяне, воўк. Я цябе за гэта добра пачастую самаю смачнаю ядою.
— Адкуль-жа ты возьмеш?
— У майго гаспадара госьцi. Там пад сталом поўна касьцей — навет зь мясам. Хадзем!
— Баюся. Яшчэ заб'юць мяне там.
— Ня бойся, не заб'юць, — угаворвае сабака. — Я цябе правяду так, што нiхто i ня ўбачыць.
Згадзiўся воўк i пайшоў за сабакам.
Лыска пакiнуў яго ў сенцах, сам убег у хату, махнуў хвастом i патушыў лучыну.
— Цяпер бяжы пад стол, — паклiкаў ён ваўка. Воўк так i зрабiў.
Сабака накармiў ваўка, навет вiном напаiў. Сядзяць яны сабе пад сталом ды зюкаюць пацiху.
А тым часам госьцi засьпявалi вясёлыя песьнi.
Воўк слухаў, слухаў, ды кажа сабаку:
— Мне таксама сьпяваць хочацца.
— Маўчы лепш, — адказвае сабака.
Воўк памаўчаў крыху ды зноў за сваё:
— Ня вытрымаю, — кажа, — аж язык сьвярбiць, гэтак сьпяваць захацелася.
I зацягнуў на ўсю хату басам:
— Ау-ау!
А сабака таксама ня вытрымаў ды давай падпяваць яму:
— Гаў, гаў! Цяў, цяў!..
Пачулi гэта госьцi, ухапiлi хто качаргу, хто чапялу, набiлi ваўка i выкiнулi яго з хаты разам з сабакам.
Ачухаўся воўк i кажа сабаку:
— Ну i накармiў-жа ты мяне! Я табе не дарую гэтага.
— Сам вiнаваты, — кажа сабака. — Трэба было маўчаць.
— Не, — не згаджаецца воўк, — гэта ты вiнаваты. Навошта ты завёў мяне ў хату?
Спрачалiся яны, спрачалiся, нарэшце воўк кажа:
— Калi так, давай будзем ваяваць: хто каго зваюе, той таго i зьесьць. Зьбiрай сваё войска i прыходзь да мяне ў лес.
— Што-ж, — кажа сабака, — няхай будзе так.
Назаўтра ўзяў ён барана, ката i пеўня сабе ў памочнiкi ды пайшоў на вайну з ваўком.
А воўк запрасiў да сябе ў ваякi мядзьведзя, дзiка i зайца. Сабраў ён сваё войска, выйшаў на ўскраек лесу i чакае.
— Палезь ты, Мiхайла, — кажа ён да мядзьведзя, — на елку ды паглядзi, цi ня iдзе сабака iз сваiм войскам.
Мядзьведзь узьлез на елку, прыгледзеўся i кажа:
— Iдзе!