— Уставай, паедзем братоў шукаць!
Устала Алёнка, глядзiць — няма адзеньня…
— Як-жа я паеду? — бядуе Алёнка.
Прынесла ёй ведзьма старыя жабрацкiя рызманы.
— На, — кажа, — добра табе будзе i такое адзеньне.
Адзелася Алёнка, пайшла Сiўку запрагаць.
Узяла ведзьма нож i таўкач, села ў палукашак, як панi, а Алёнку за хурмана пасадзiла.
Едуць яны, а Лысун бяжыць збоку ды цяўкае:
Пачула гэта ведзьма Бабарыха, схапiла таўкач i шпурнула ў Лысуна. Лысун заенчыў — перабiла яму ведзьма нагу. Алёнка заплакала:
— Бедны, бедны Лысун, як-жа ты цяпер без нагi будзеш бегчы!..
— Сьцiхнi, — пагразiла ёй ведзьма, — а то i табе так будзе!
Едуць яны далей, а Лысун не адстае, на трох нагах скача. Даехалi да новага перакрыжаваньня. Сiўка спынiлася. Алёнка пытаецца ў яе:
Сiўка заржала, на правую дарогу паказала.
Цэлую ноч ехалi яны цёмнаю пушчай па правай дарозе. Ранiцай выехалi на луг, бачаць — перад iмi шаўковы шацёр стаiць, а каля яго трое жарабкоў пасецца. Сiўка весела заржала i павезла Алёнку зь ведзьмай проста да шатра.
Алёнка зарадавалася:
— Гэта тут напэўна мае браты жывуць!
Ведзьма злосна цыкнула на яе:
— Маўчы лепш. Тут жывуць не твае браты, а мае!
Пад'ехалi да шатра. Выходзяць адтуль тры статныя хлопцы-малайцы — твар у твар, волас у волас, голас у голас.
Ведзьма саскочыла з возу i да iх:
— Як маецеся, браткi? Я ўвесь сьвет звандравала, сваю галоўку стурбавала, усё вас шукала…
— Дык гэта ты наша малодшая сястра? — пытаюцца браты-асiлкi.
— Але, — кажа ведзьма, — ваша родная сястра…
Кiнулiся браты да яе, давай цалаваць, на руках падкiдаць. Так рады, што i сказаць ня можна.
— Бач, — дзiвяцца яны, — як доўга мы ваявалi: сястра за гэты час ня толькi вырасла, а i пастарэла… Ну, ды нiчога: усiх ворагаў мы пазьнiшчалi; засталася толькi адна ведзьма Бабарыха. Як знойдзем яе — спалiм i тады дахаты паедзем.
Пачула гэта ведзьма, i аж ухмыльнулася: цяпер паглядзiм, хто каго спалiць!..
— А якая гэта, сястрыца, дзяўчынка з табою прыехала? — пытаецца старэйшы брат.
— Гэта мая наймiчка, — адказала ведзьма Бабарыха. — Яна ў мяне за хурмана езьдзiць i маю кабылку пасе.
— Добра, — кажуць браты, — яна i нашых коней пасьвiць будзе.
Павярнулася ведзьма, гукнула срогiм голасам да Алёнкi:
— Чаго сядзiш? Выпрагай Сiўку ды вядзi пасьвiць!
Заплакала Алёнка, пачала Сiўку выпрагаць. А браты падхапiлi ведзьму Бабарыху на рукi, панесьлi ў шацёр, пачалi частаваць-трактаваць.
Есьць ведзьма Бабарыха, п'е, а сама сабе думае: «Як палягуць спаць, дык я iх усiх i парэжу…»
Тым часам Алёнка сядзiць на лузе каля коней i сьпявае, плачучы:
Зямля i сонца адказваюць:
Выйшаў меншы брат з шатра, заслухаўся. Вярнуўся назад i кажа:
— Ведаеш, сястрыца, ведаеце, браткi, цi то птушка на лузе шчабеча, цi то дзяўчына сьпявае. Але так жаласна, што аж за сэрца хапае.
— Гэта мая наймiчка, — кажа ведзьма Бабарыха, — яна на ўсе штукi здатная, толькi да работы лянiвая.
Выйшаў тады сярэднi брат паслухаць, хоць ведзьма ня пускала яго.
Паслухаў ён жаласную песьню Алёнкi, а потым чуе, як сабака Лысун зацяўкаў:
Вярнуўся сярэднi брат i кажа да старэйшага:
— Пайдзi ты паслухай.
Пайшоў старэйшы брат, а сярэднi вока зь ведзьмы Бабарыхi ня спускае…
Паслухаў старэйшы брат Алёнчыну песьню, паслухаў, што сабака Лысун сказаў пра ведзьму Бабарыху, i аб усiм здагадаўся.