– Мае дзеці... – пачаў ён.
– Дзеці! – Расхваляваўся стары. – Божухна, як я мог забыцца! Хто яны ў цябе?
– Дачкі, вядома! – Сказала жонка, адштурхнуўшы яго рукой. – Што здарылася з табой?
– Калі ты за дваццаць гадоў не зразумела, што са мной адбываецца, то тлумачыць няма сэнсу. – Бацька павярнуўся да сына. – Дачкі, зразумела. Яны мусілі ўжо зусім вырасьці. А былі такія крохі, калі мы апошнім разам бачыліся...
– Пачакай, няхай сын сам пра іх распавядзе, – перапыніла яго маці.
– Няма чаго распавядаць – Сын няёмка запнуўся. – Чорт, насамрэч шмат чаго. Але гэта ня мае сэнсу.
– А ты паспрабуй, – сказаў бацька.
– Часам бывае...
– Так?
– Часам бывае, – павольна працягваў сын, апусціўшы вочы, – вось гэтае пачуцьцё, быццам мае дачкі – ўдумайцеся: мае дачкі памерлі, а вы, вы жывыя! Ці мае гэта сэнс?
– Сэнс у тым, што амаль ва ўсіх сем’ях адбываецца падобнае, – сказаў бацька, дастаўшы цыгару, адрэзаўшы ейны кончык і закурыўшы яе. – Цябе не адразу зразумееш, сынку.
– Тат... – сказала дакорліва маці.
– Ну, так было і зараз адбываеца тое ж самае, чорт пабяры. Гэта сьмешна, але так і ёсьць. Я хачу сказаць: яго не адразу зразумееш. Але ты працягвай, кажы і, пакуль ты гэта робіш, налі мне яшчэ віна.
Сын наліў яму віна і сказаў:
– Не магу іх зразумець. Так, і я маю дзьве праблемы. Вось чаму я вас і паклікаў. Першая: я сумую па вас. Другая: мне вельмі дрэнна бяз іх. Вось гэта нечакана для вас. Чаму так атрымліваецца?
– На першы погляд... – пачаў бацька.
– Такое жыцьцё, – дадала маці, ківаючы.
– Гэта ўсё, што вы можаце мне параіць? – Усклікнуў сын.
– Прабач, але мы ведаем, што ты сёньня пастараўся, і вячэра была выдатнай, і віно першаклясным, але мы проста ад гэтага адвыклі, мой хлопчык. Мы нават ня можам прыгадаць, якім ты быў! Як мы можам табе дапамагчы? Зусім ніяк! – Бацька дастаў запалкі і назіраў, як полымя праглынае чарговую цыгару. – Не, сын. Праблема ў іншым. Няёмка пра гэта казаць. Нават ня ведаю, як растлумачыць...
– Твой бацька хоча сказаць…
– Не, дазволь мне сказаць, Эліс. Спадзяюся, мой хлопчык, ты ўспрымаеш гэта добра...
– У любым выпадку, тат, я разумею, – запэўніў яго сын.
– Божа, як цяжка. – Бацька кінуў цыгару і прыкончыў чарговую шклянку віна. – Чорт і пекла, справа ў тым, сынку, прычына, чаму мы ня бачыліся на працягу многіх гадоў... – Ён затрымаў дыханьне, а потым выпаліў: – Ды проста з-за тваёй нудоты!
На стол быццам падкінулі бомбу. Ашаломленыя, утрох яны замерлі.
– Што? – Перапытаў сын.
– Я сказаў...
– Не, не, я чуў, – сказаў сын. – Я чуў. Вам са мной невыносна. – Ён паспрабаваў гэтыя словы на густ. У іх быў дзіўны смак. – Вам са мной нудна? Божа! Вам са мной нудна!
Ён заліўся фарбай, з вачэй пырснулі сьлёзы, і ён пачаў рагатаць што ёсьць моцы, стукаючы па стале кулаком правае рукі і прыціскаючы левую руку да ныючага ад болю ў грудзях сэрца, а затым выцер вочы сурвэткай.
– Вам са мной нудна!
Бацька з маці для прыстойнасьці памаўчалі, а потым таксама пачалі пырхаць, пасьмейвацца, затаілі дыханьне, а потым наступіла разрадка, а зь ёй прыйшла весялосьць.
– Прабач, сынку! – Крычаў бацька. Сьлёзы цяклі з вачэй, але сам ён усьміхаўся.
– Ён не знарок... – зь цяжкасьцю вымавіла маці, якая гойдалася туды-сюды, выдаючы сьмяшкі пры кожным уздыхе.
– Не, знарок, знарок! – Крычаў сын.
Зараз усе ў рэстарацыі глядзелі на вясёлае трыа.
– Яшчэ віна! – Запатрабаваў бацька.
– Яшчэ віна.
І да таго часу, калі адчынілі і разьлілі апошнюю бутэльку, усе трое сядзелі ў задаволеным маўчаньні, усьміхаючыся і цяжка дыхаючы. Сын падняў шклянку і сказаў тост: – За таго, хто самы занудлівы!
Гэта іх зноў разварушыла, яны рагаталі, абдымаліся, лавілі паветра, білі рукамі па стале, выціралі сьлёзы радасьці, падштурхоўвалі адзін аднаго ў рабрынкі локцямі.
– Ну, сын, – сказаў нарэшце бацька, трохі супакоіўшыся. – Ужо позна. Нам сапраўды трэба ісьці.
– Куды вам сьпяшацца? – Рагатнуў сын і тут жа змоўк. – Так, дакладна. Я забыўся.
– Ды не хвалюйся ты, – сказала маці. – Гэтае мейсца не такое ўжо і дрэннае, як бацька яго апісвае.
– Разумею, – ціха сказаў сын, – але хіба там ня... сумна?
– Можна прылаўчыцца... Піце віно. Годзе.
Яны дапілі апошняе віно, яшчэ трохі пасьмяяліся, ківаючы галовамі, потым выйшлі з дзьвярэй рэстарацыі і акунуліся ў цяпло летняе ночы. Было толькі 20:00, з возера дзьмуў лёгкі ветрык, у паветры быў водар кветак – хацелася проста ісьці без перапынку.