— А ты ажаніся са мной. Будзеш трахаць мяне аж да гідоты! — выпаліла Алёна і шпурнула ў яго ручніком, што валяўся побач на падлозе. — Набраўся, як жаба твані. Прыйшоў тут хуем патрэсці, бач якое ў нашай хаце свята! А мне абрыдла вось так, Лёшачка.
«Кажа, як кніжку піша!» — адпускае Лепарэла сваю рэпліку, выслухаўшы тыраду донны Эльвіры.
Пэўна, гэта была ўсясветная феміністычная змова супраць яго. Яму ўчора хапіла Машы, але Машыны прэтэнзіі былі старымі і амаль што абгрунтаванымі. Маша будзе даставаць яго сёння, таму Грынкевіч ні ў якім разе не хацеў пачынаць дзень з разборак з іншай дзяўчынай. Ён зразумеў, што з эротыкай на сёння скончана, і пайшоў у суседні пакой апранацца.
— Значыцца, у N застаешся.
Алёна стаяла на парозе пакоя, абапіраючыся спінай на дзвярны вушак. І позірк у яе быў ужо не злосны, а загнаны і нават роспачны.
— Ну, не зусім так. Мне далі пастаноўку, і да новага года я буду на ёй вельмі заняты. Але ж потым зноў шчыльна займуся нашым аркестрам. А адкуль навіны?
— Людзі добрыя прынеслі. Ідзі ўжо, каціся ў свой N з лёгкім ветрам!
Дзявочы роцік пачаў крывіцца, а вочы вільгатнець.
— Лена, ты чаго?
Грынкевіч разгубіўся. Ён гатовы быў адбіваць атаку, але не такую. І ўвогуле ад бестурботнай Алёны ён такога не чакаў.
— Сашка Сакалоў мне ўчора сказаў, што пару дзён таму з табой бачыўся. А ты мне не казаў, што ў Маскву даўно прыехаў, — прамаўляла яна, каўтаючы слёзы. — Ты мне нічога не кажаш. Калі хочаш — прыходзіш, калі не хочаш — знікаеш. А яшчэ мне сказалі, што ў цябе тут ёсць нейкая Маша. І пры гэтым сёння ў сне ты назваў мяне Аннай!
Дон Джавані пачынае апраўдвацца. Ён кажа донне Эльвіры, што меў свае прычыны на тое, каб паспешліва пакінуць Бургас. Лепарэла пацвярджае: так, гаспадар кажа праўду, вельмі важныя прычыны. Аднак донне Эльвіры гэтыя прычыны зразумелыя: прыроджаная легкадумнасць і разбэшчанасць. І за гэта яна будзе помсціць.
Тут ужо Грынкевіча ледзве не спаралізавала. Ужо другую жанчыну ён называе ў сне Аннай. Або і праўда піць трэба меней, або галаву лекаваць. Ён падышоў да Алёны і згроб яе ў абдымкі. Яна спачатку адбівалася, а потым прытулілася тварам да яго грудзей і толькі ціхенька ўсхліпвала.
— Па-першае, Маша ў мяне ў Маскве была, — загаварыў Грынкевіч, робячы акцэнт на апошнім слове, — а па-другое, ніякай Анны ў мяне няма. Проста я цяпер стаўлю «Дона Джавані» і штодня гляджу ў партытуру.
У тую хвіліну ён зразумеў, як лёгка і прыемна бывае гаварыць праўду, нават адносную.
— Усё адно, — ужо амаль без усхліпаў прамовіла ў адказ Алёна, вызвалілася з абдымкаў і села на ложак. — Колькі разоў я хацела табе сказаць: Лёшачка, вазьмі мяне з сабой у N. Я ж сёлета Гнус закончыла, мяне ў Маскве нічога не трымае. Хоць у будане жыць, але з каханым быць. Хіба ты не змог бы мяне хоць у стажорскую групу вашага аркестра ўладкаваць? Пэўна ж змог бы. Калі б хацеў. Але ты не хочаш. Ты ж у нас легкадумны, ага. А вось я стамілася быць легкадумнай. Я хачу, каб нехта штодня натхняў мяне ну хоць на прыбрацца ў хаце. А як ты думаў?.. Я не магу жыць ад сустрэчы да сустрэчы, ад званка да званка, ад СМС да СМС. Я не магу, каб ты для мяне быў усім, а я для цябе — нічым!
— Алёнка, я нікога ў жыцці не хацеў так, як цябе.
— А я хачу, каб мяне кахалі! Каб мяне не хавалі ад усіх! Ты ў чэрвені, калі прыязджаў сюды, хадзіў на Курэнтзіса. Запрасіў мяне? Ага, я ў цябе для іншых мэтаў, інтэлектуальную асалоду ты разам са мной атрымліваць не хацеў. Ці ты баяўся, што цябе разам са мной убачаць, а ў мяне рэпутацыя, сам ведаеш.
— Нічога такога! — абарваў яе Грынкевіч і сеў побач. — Пачакай яшчэ зусім крыху. Мяне і праўда там нічога не трымае, апроч «Дона Джавані». Пачакай да новага года, а потым я сюды буду прыязджаць часцей, і я табе абяцаю, што ўжо ніякіх хованак. А праз год я прыеду ў Маскву назусім. Хочаш — перабірайся да мяне, праўда, у мяне пакой у камуналцы з тонкімі сценкамі. Зрэшты, можа я і грашыма разжывуся, здымем кватэру, тваю Шэйлу таксама возьмем.
Дон Джавані просіць Лепарэла, каб ён распавёў Эльвіры ўсю праўду. Сам ён незаўважна ўцякае. Лепарэла вымушаны выкручвацца. Спачатку ён па-філасофску суцяшае Эльвіру: маўляў, вы ж разумееце, свет так уладкаваны, што ў ім квадрат не ператворыцца ў кола. Потым ён раіць жанчыне забыць дона Джавані і не згадваць пра яго, бо яна ў гэтага мужчыны не першая і не апошняя.
Ён казаў усё гэта, але ж цяпер гэта была няпраўда, і Грынкевічу бракавала акторскага таленту, каб яе схаваць. Алёна сядзела з сухімі і пустымі вачыма. Яна болей не верыла.
— Лёша, ты. Ідзі лепей. Мне цяпер неяк пуста і брыдка на душы. Я ні пра што размаўляць не магу. Можа, потым як-небудзь. А цяпер — не.
Амаль а шостай раніцы ён выйшаў з гэтай хаты і рушыў да метро. Ранак быў ужо не такім гарачым, бо набліжалася восень. Грынкевіч адчуваў лёгкі калатун — ці то ад золкага паветра, ці то ад усіх сцэнаў, у якіх яму давялося ўдзельнічаць за апошнія суткі. Ён вырашыў не думаць пакуль, як быць з Алёнай. Але ж пры гэтым згадваў пра тую няоперную Анну, якую зноў гукаў у сне.
Лепарэла выцягвае з кішэні каталог дона Джавані. У ім — імёны ўсіх пакінутых свавольнікам жанчын.
№ 4: Арыя «Madamina, il catalogo e questo...».
Гэты каталог лёкай вядзе сам. Ён прапануе донне Эльвіры падрабязна азнаёміцца са спісам перамог дона Джавані.
Яе імя было — Анна. Так яна называла сябе з самага ранняга дзяцінства, у любым атачэнні і ў любой моўнай сітуацыі. Яна мала каму магла дараваць, калі яе называлі Аней, Анечкай, Анютай. Яна прымушала зваць сябе толькі Аннай. Нават замежнікі не рызыкавалі назваць яе Анет, Эн, Энхен ці Ані. Яна была толькі Аннай, і гэта імя пасавала ёй. Яна насіла яго з годнасцю, як старадаўні фамільны пярсцёнак.
І толькі з Грынкевічам Анна ператваралася ў Нюту. Яму было дазволена так называць яе.
У Італіі — 640.
Калі яны выпадкова сустрэліся, ці, што дакладней, сутыкнуліся ў канцэртнай зале Чайкоўскага, ён спачатку не пазнаў яе. Маладая жанчына з балетнай постаццю ў доўгай белай сукенцы з высокай таліяй і глыбокім дэкальтэ. Гэтае ўбранне надавала ёй падабенства з німфай з антычных міфаў. Цёмна-каштанавыя валасы, крыху завітыя, былі сабраныя ў высокую фрызуру, таксама ў антычным стылі, на нагах быў лёгкі абутак; яшчэ яна мела бліскучыя завушніцы, каралі, тонкія бранзалеты на руцэ. У гэтую спёку, калі ўсё жывое прыгіналася да зямлі, яна, здавалася, адзіная лёгка дыхала і не хадзіла, а лунала. Грынкевіч пазнаў яе здалёк толькі па гэтай палётнасці ў хадзе, па жэсце, якім яна разгарнула свой веер і пачала ім абмахвацца. І вочы былі такія самыя, як тады: зірнуць у іх — што са студні з гаючай вадой напіцца.
У Нямеччыне — 230.
І ён глядзеў на гэтую німфу і не разумеў, як яна калісьці магла насіць драныя джынсы або непрыстойна кароткія скураныя спадніцы, стрыгчыся амаль пад нуль, фарбаваць валасы ў чырвоны колер, абвешваць рукі фенечкамі, набываць выключна кеды ці берцы, любіць мужчынскія кашулі. Бываюць брыдкія качаняты, а вось Нюта Рупель была злосным качанём, якое шыпела і шчыпалася. Зрэшты, яна ўмела зрабіць лішнюю дзірку на сваіх джынсах, каб ейныя точаныя сцёгны не давалі спакою мужчынскаму насельніцтву, яна забывалася надзець станік пад мужчынскую кашулю, а па-балетнаму ўцягнутыя каленкі надта добра выглядалі ў шортах ці кароткай спадніцы, нават берцы або кеды не псавалі ўражання. Дзіва, што такое злоснае качаня не курыла, не шыралася і выпівала столькі, што ад гэтага не сядзеш на шклянку, ды яшчэ прынцыпова не мацюкалася. А вось ад сэксуальных прыгодаў яна рэдка адмаўлялася. Сапсаваная дзяўчынка з прыстойнай сям'і.
У Францыі — 100.
Такой яна была на момант іх развітання. Так ужо склалася, што яна сама абсалютна нязмушана распавядала яму пра свае подзвігі, хоць і без падрабязнасцяў, — відаць, тут спрацоўвалі нейкія інтэлігенцкія тармазы. А калі не яна сама, то ў агульным асяродку знаходзілася нямала асведамляльнікаў. Ім чамусьці падавалася, што для Грынкевіча гэта будзе мець нейкую асаблівую важнасць, а ён толькі паціскаў плячыма. Вельмі часта пра іх думалі, што яны сустракаюцца. А што яшчэ можна было падумаць пра хлопца і дзяўчыну, якія разам ідуць з кансерваторыі на нейкі канцэрт, а потым хлопец праводзіць гэтую дзяўчыну дадому і там начуе. Праўда, у асобным ложку, але гэтаму ніхто не даваў веры.
А цяпер у яе вельмі доўгія валасы, тонкія срэбныя бранзалеты на руцэ і сукенка, у якой жанчына выглядае як німфа. Яна перастала адпрэчваць сябе, перастала зазямляць і забрутальваць сябе цяжкімі берцамі і мужчынскімі кашулямі. Стала дарослай.
У Турцыі — 90.
Яна нарадзілася на два гады і трыста шэсцьдзясят тры дні пазней за Грынкевіча. І калі ў іх утварылася агульная кампанія, то народзіны яны святкавалі сумесна, недзе дваццаць пятага ці дваццаць шостага студзеня, каб нікому не было крыўдна. Проста паміж «двума Амадэямі» было выгадна складвацца на студэнцкі банкет. Яны разам гойсалі па крамах, закупаючыся пітвом і ежай, а касіркі прымалі іх за мужа і жонку. Абое потым доўга смяяліся з гэтага: хлопец — у паліто, класічных нагавіцах і класічным абутку, а дзеўка — з чырвонымі валасамі ды ў берцах. Нішто сабе сямейка!
Потым яны разам у Нюцінай кватэры на Петраградцы стрыглі салаты, рэзалі каўбасы, раскладвалі на талерках прысмакі, якія дзяўчына даставала з духоўкі, і ў гэтых сумесных побытавых дзеяннях было нешта цалкам натуральнае і нязмушанае. Банкеты яны ладзілі разам не толькі з нагоды народзінаў, але і пасля сесій ці проста ў гонар таго, што завяліся грошы — адмысловае студэнцкае свята.
Але ў Іспаніі... у Іспаніі іх 1003!
Грынкевіч вучыўся ў Пецярбургскай кансерваторыі на дырыгента. Яму пашэнціла паступіць спачатку на харавое, а праз год перавесціся на оперна-сімфанічнае. Нюта вучылася на «моцнаепаўсалодкае» сапрана на падрыхтоўчым аддзяленні. А яшчэ яна вымушана хадзіла ва ўніверсітэт, дзе ёй павінны былі выдаць дыплом выкладчыка нямецкай мовы.
Ейны тата, вядомы ў пэўных колах кіношны і тэатральны рэжысёр Антон Рупель, увесь час казаў: трэба мець нейкую людскую прафесію, трэба мець добрую адукацыю, ты ж вучылася ў спецшколе, мова заўсёды спатрэбіцца. Карацей, уся звыклая аргументацыя бацькоў, якія зычаць дзецям таго, чаго не мелі самі. Гэта значыць, нармальнага людскага жыцця.
Сам Антон Рупель за савецкім часам сваёй «нялюдскай» прафесіяй сапраўды не здабыў сабе ані славы, ані грошай. Але ў пачатку дзевяностых ён неяк падвязаўся да нямецкай дыяспары, па гэтых каналах выйшаў на замежжа і заняўся грамадскай дзейнасцю. Тады ў яго з'явіліся грошы, якіх шараговы расійскі рэжысёр у сябе дома звычайна не бачыў. Праўда, славы ён на гэтым не здабыў, але ці хацеў ён той славы? Нюта часам то з іроніяй, то з нейкім невытлумачальным захапленнем казала, што ейны бацька, прыбалтыйскі немец, перахахліў ды перагабрэіў шмат якіх сваіх калегаў. Яна любіла свайго авантурнага тату.
Сярод іх сялянкі, пакаёўкі, гараджанкі, графіні, баранэсы, маркізы, княгіні — усе саслоўі і ўсе станы.
Тата грэў ёй месца ў нейкім нямецкім культурным цэнтры, які даваў магчымасць ездзіць у Еўропу, а потым паступіць дзякуючы веданню мовы ў нейкі з тамтэйшых універсітэтаў на някепскую спецыяльнасць, кшталту эканомікі ці чагосьці такога. А там — від на жыхарства, грамадзянства, праца, сям'я з прыстойным еўрапейцам, а не з рускім Ванем, дзеці і ўсё такое. Калі ж Нюта на чацвёртым курсе ўніверсітэта пайшла паралельна на падрыхтоўчае аддзяленне ў кансерваторыю, у яе адносінах з татам пачаліся суцэльныя пярэчанні і паралельныя актавы.