Донна Эльвіра адна.
Рэчытатыў «In questa forma dunque...».
Маша сапраўды з'явілася, толькі не пазваніла, а напісала. У тых самых сацыяльных сетках, дзе Грынкевіч пакінуў ажно тры паведамленні Анне Рупель-Зайцавай. Мінула ўжо амаль тры тыдні ад пачатку аднабаковага ліставання, і гэтае маўчанне пачынала напружваць. Здаецца, пры сустрэчы яна паводзілася прыязна, але, магчыма, яна проста не хоча пускаць яго ў сваё жыццё зноў, не на пяць хвілінаў. Мае на гэта права.
І вось замест адказу, які ён чакаў, Грынкевіч знайшоў гняўлівы ліст ад Машы. Пісала яна горш, чым казала, як гэта часта бывае з прыроджанымі прамоўцамі: «.у сувязі з тым, што ты застаўся па-ранейшаму легкадумным і ненадзейным, я больш не буду рабіць спробаў перавыхавання цябе. Я старалася дзеля цябе і не атрымала нават падзякі за той факт, што ты не стаў скончаным алкаголікам, дзякуючы маім намаганням, пакуль я жыла ў N. »
Грынкевіч прачытаў рэшту тэксту хіба па дыяганалі. Там было пра тое, што ён можа «жыць у бяздзеянні і адсутнасці памкнення да змянення свайго існавання ў лепшы бок». Маша таксама пісала, што не хоча выстаўляць яму «чыста жаночых рахункаў», што яна была заўсёды вышэй за гэта і бачыла ў ім «надзвычай адоранага чалавека, які без належнай адказнасці ставіцца да ўласнага жыцця і таленту».
Яна гэта пісала і казала ўжо не ўпершыню, дый не апошнім разам — Грынкевіч быў у гэтым перакананы. Але ж ён прыкінуў, што Маша найбліжэйшым часам не здзейсніць самага непрыемнага для яго — не прыедзе ў N. У ейнай фірме, дзе яна зарабляла ў Маскве грошы на іпатэку, вельмі складана з адпачынкамі. Значыцца, новай спробы перавыхаваць надзвычай адоранага чалавека ўжо не будзе, калі ён сам не варухнецца.
Донна Эльвіра наракае, што Джавані адплаціў ёй чорнай няўдзячнасцю за каханне і за ўсе ейныя пакуты. І яна павінна адпомсціць зладзюгану. Ейнае сэрца цяпер напоўненае адным толькі гневам.
«Шанцуе ж нам з табой на прыпізджаных баб!» — напісаў ён брату, які вісеў у скайпе і акурат скардзіўся на тое, што жонка зноў істэрыць.
«Ты са сваімі не жаніўся.» — заўважыў брат.
«Яшчэ чаго бракавала! А наконт Волькі, дык я табе адразу сказаў: можна вывезці дзяўчыну з вёскі, але нельга вывесці вёску з дзяўчыны. Яна таму і паступіла ў хлапечы ўнівер, каб гарантавана выйсці замуж. І таму яна так лёгка цябе ашчаслівіла. Але ты быў чэсным чалавекам і вырашыў жаніцца. Нават без залёту».
«Ну дык яна не заўсёды такой была. І сям'я ў яе нармальная.»
«А чаго яна ад цябе хацела? Вывез яе ў Штаты і цяпер працуеш, як вол, на тое, каб дом набыць. Яна разумее, што крэдыты на дом проста так не даюць? Хоча, каб ты меней працаваў і яе забаўляў?»
«Дык што мне цяпер, адправіць яе назад разам з малым? Я не такі, як ты».
«А я і не кажу, што адправіць. Проста вазьмі і без нерваў растлумач, што ты ёй можаш даць, а чаго не можаш. Калі не разумее — ты яе не трымаеш. Блін, Віцька, яна не павінна вырашаць, як табе жыць і што рабіць!»
«Мы разам жывём, у нас жыццё агульнае. »
«Ёсць рэчы, якія лепей вырашаць самому — і ставіць перад фактам. Я сур'ёзна. Кажуць, мяне прафесія дэфармавала, але я такім быў заўсёды. Ёсць аб'ектыўныя рэчы, якія бабы не могуць зразумець праз свае эмоцыі. Паістэрыць і супакоіцца, а потым яшчэ і дзякуй табе скажа».
«Яна не верыць, што я стамляюся. Бо я да позняй ночы сяджу ў нэце ці ў гулькі рэжуся. Думае, я сабе шукаю ў нэце каханак».
«Усе яны думаюць, што мы шукаем у нэце каханак. Мне трэба ў тэатр бегчы, потым як-небудзь пагутарым, ок?»
« Ок ».
Перад выхадам з сеціва Грынкевіч яшчэ раз перагледзеў анкету Анны Рупель-Зайцавай. Апошні раз яна заходзіла на гэты сайт месяц таму. Можа быць, нешта здарылася. У кожным разе іншыя Анны Рупель, якіх ён адкапаў, ніяк не нагадвалі Нюту і адразу ж выпадалі з пошуку.
Донна Эльвіра сыходзіць.
Сцэна VII
Дон Джавані і Лепарэла сустракаюць сялянскае вяселле. Маладзёны, сярод якіх жаніх і нявеста (Мазэта і Дзэрліна), весяляцца, забаўляюцца, граюць, танчаць і спяваюць. Яны ўслаўляюць маладосць. Шчаслівыя гады хутка пралятуць, а пакуль трэба радавацца жыццю і каханню.
№ 5: Дуэт з хорам «Giovinette che fate all' amor e...».
«Дона Джавані» запланавалі на пятае снежня. Калі яшчэ ў верасні Грынкевіч убачыў прэм'еру ў раскладзе менавіта на гэты дзень, ён унутрана схаладнеў. Нават пайшоў да дырэктара, каб высветліць, ці можа яшчэ нешта змяніцца. Але дырэктар заявіў: дата прэм'еры — справа вырашаная. І гэта зразумела, бо пятага снежня спаўняецца сто пятнаццаць гадоў з дня смерці Моцарта. Да таго ж гэта аўторак і будзе неблагая напаўняльнасць залы. На выходныя нават не ў дачны сезон людзі горш ходзяць у тэатр. Паводле дырэктара, на гэтай даце настойвалі еўрапейскія фундатары, ну, а ў N-скім тэатры не сталі ім пярэчыць.
Грынкевіч, які верыў у містыку лічбаў, яшчэ болей устрывожыўся. І цяпер яго нават узрадавала, калі яму сказалі, што маскоўская рэжысёрка Лана Іванова затрымліваецца, пачне працу толькі ў кастрычніку і сапраўды будзе працаваць з пярэрвамі: тры дні там, тры дні тут. А можа, увогуле не пачне, і тады, магчыма, будзе канцэртнае выкананне. А можа, увогуле. увогуле не будзе ніякай прэм'еры, думалася дырыгенту.
Рэпетыцыі «Дона Джавані» пакуль ішлі ў досыць млявым рэжыме, рабілі толькі музычную частку. А Грынкевіч тым часам спрабаваў высветліць, чым для яго небяспечная гэтая рэжысёрка Іванова. Казалі, што яна ставіць збольшага на драматычнай сцэне, а ў музычным тэатры гэта будзе ці не першая ейная сур'ёзная прэтэнзія на рэжысуру. Вакалісткай яна не была, гэта сталася чуткамі і плёткамі сакратаркі Любачкі, — у рэзюмэ гэтай дамы не знайшлося ніякіх слядоў музычнай адукацыі. Але пры гэтым Іванова шмат працавала ў мюзіклах і на здымках кліпаў. Калі Грынкевіч учуў пра кліпы, ягоная фантазія адразу намалявала карцінку: Дзэрліна, Мазэта і сяляне танчаць хіп-хоп ці яшчэ нейкую трасцу, а дон Джавані і Лепарэла вельмі артыстычна на чвэрць голасу нешта там выяўляюць. Потым відэаінжынер старанна будзе падкладваць гэтыя выўяленні на музыку, «каб трапляла ў вусны».
Карцінка была — хоць ты плюйся. Грынкевіч пашкадаваў, што нарадзіўся такім уражлівым. Было б добра, каб Іванова недзе загразла са сваімі справамі ажно да пятага снежня. Канцэртнага выканання оперы ён чамусьці засцерагаўся меней, яно ўяўлялася камянём, які Кронасу падкінулі замест немаўляці.
Цікавае ў яе імя — Лана. Ад чаго яно скарочанае? Святлана, Мілана?.. Незвычайнае імя, за якое можна дараваць такое звычайнае і распаўсюджанае прозвішча. Імя вельмі музычнае, як італьянская мова, як старажытная арыя. Яна і праўда не музыкантка ў мінулым? Грынкевіч бачыў аркуш з біяграфіяй, але там было толькі пра інстытут у Маскве, пра вельмі слыннага педагога, які, наколькі можна зразумець, абы-каго да сябе на курс не бярэ. Там быў спіс пастановак, якія яна паспела зрабіць у Расіі і Еўропе. Аказваецца, яна і ў Еўропе ставіць, прычым нешта сур'ёзнае, амаль элітарнае. А тут, у Расіі — мюзіклы, кліпы, сцэнары піша. А вось яшчэ — паралельна з навучаннем у інстытуце скончыла курсы драматургаў і сцэнарыстаў.
Яна сімпатычная?..
Ён пагугліў Лану Іванову, але ніводнага фотаздымка не знайшоў, толькі натрапіў на дзве-тры кароткія рэцэнзіі, збольшага прыязныя. І больш нічога. Але ад ейнага імя ішоў нейкі спакой, нейкае яно было цёплае, фіялкавае. А можа быць, дарма ён так непакоіцца за лёс «Дона Джавані»?
Сцэна VIII
Тыя ж самыя, потым дон Джавані і Лепарэла.
Рэчытатыў «Manco male e partita... Oh guar da, guar da.».
— Ты глянь, глянь, як сёлета кардэбалет абнавілі! Хлопцаў панабіралі рослых, а дзевачкі, якія дзевачкі. Ну, гэта ж новыя, я іх не памятаю з мінулага сезона. А вунь тая, з краю, бландыначка такая. Ты глянь, Лёша. Трэба ісці знаёміцца, як гэта я не ўгледзеў яе за кулісамі!
— А ты схадзі да балетных на рэпетыцыю. Дарэчы, табе «Шчаўкунка» хочуць аддаць, ён у нас часта ранішнім ідзе. Вось пасядзіш, тэмпы пазанатоўваеш, а там і з дзевачкамі пазнаёмішся.
Дон Джавані адразу заўважае сярод сялянак нявесту — Дзэрліну. Пачынае да яе заляцацца, хоць Лепарэла яго адгаворвае: маўляў, яна ўжо замужам.
На сённяшняй «Жызелі» публікі было шмат. Стоадсоткавую запаўняльнасць залы забяспечылі не толькі адданыя прыхільнікі Маэстра Галоўнага: на ягоныя спектаклі звычайна зганялі ўсіх, хто меў да гэтага тэатра хоць нейкае дачыненне. Вядома ж, адміністрацыя не бегала з бізунамі за супрацоўнікамі слыннай культурніцкай установы — такое тут магло здарыцца мо гадоў дваццаць таму. Але і цяпер не прыйсці на спектакль да Маэстра і не выказаць яму захапленне з нагоды таго, як ён не дазволіў аркестру разваліцца, а спрытнай сваёй рукой з'яднаў колькі дзясяткаў музыкантаў у адзіным творчым парыве. Карацей, не хадзіць на галоўнага было маветонам. Пасля размовы з дырэктарам Грынкевіч вырашыў не дражніць гусі і стаў рабіць так, каб на спектаклях шэфа ўсе яго бачылі, і пры гэтым ніхто не заўважаў ягоных уцёкаў.
Пакуль Джавані размаўляе з Дзэрлінай, Лепарэла таксама спрабуе пазаляцацца да адной з сялянак. Тая ўскрыквае. Джавані патрабуе ад лёкая паважліва ставіцца да дамы. Лепарэла апраўдваецца.
Сёння ўцёкі зрываліся, бо да яго падсеў Вася, пляменнік шэфа, і не проста падсеў, а прывязаўся, як назола якая. Вася стажаваўся тут другі сезон і, відаць, яго думалі пакінуць у тэатры настала, калі кантракт у Грынкевіча скончыцца. Акурат праз год стажор атрымліваў дыплом. А яшчэ ён пасля кожнага выступу Маэстра бег за кулісы і рассыпаўся перад ім дробным макам. Дыплом і віртуознае мастацтва слаць языком мусілі прынесці дывідэнды ў будучыні. Гэта значыць, зрабіць з Васі дырыгента Каршакова нумар два: сяджу ціха, нікуды не лезу, не маю ніводнай пастаноўкі і сумленна махаю спектаклі. Але Вася яшчэ не зусім гэта ўсведамляў. Ці, можа, усведамляў і наўмысна мазаў мёдам дзядзькаву душу. Пакуль гэты хлопец са смазлівай пысай і ростам пад метр дзевяноста не выявіў нечага такога, што дазваляла б яму скочыць вышэй за Каршакова нават у наступнай рэінкарнацыі. Таму ён загадзя аслупоўваў сабе месца ў гэтым тэатры.
Дон Джавані запрашае сялян да сябе ў замак, каб адсвяткаваць вяселле менавіта там.
— У партэры, дарэчы, твая сядзіць, — шапнуў Вася, штурхаючы Грынкевіча ў бок.
Грынкевіч не адразу зрэагаваў на штуршок. Толькі што ён прачытаў СМС ад Ірыны: «Буду пасля 21:00». Цяпер яго мала што ў гэтым свеце займала. Паказ сёння затрымалі амаль на дваццаць хвілінаў — значыцца, першы акт скончыцца пасля восьмай і ён ледзь-ледзь паспявае дадому. А тут яшчэ думай, як гэта ўдала размінуцца са «сваёй» у часе антракту.
«Ягоную» звалі Маргарытай. Аматарка прыўкраснага мастацтва, дорага пастрыжаная і з густам апранутая. Ёй ужо за сорак, як сказалі пад сакрэтам Грынкевічу. Ён нешта такое і падазраваў, але ўсё ж схіляўся да меншай лічбы. Фітнэс, касметалогія і рацыянальнае харчаванне мусілі трымаць цела ў тонусе і ратаваць нервовую сістэму ад стрэсаў, звязаных з вядзеннем бізнэсу. Маргарыце належала цэлая сетка рэстарацый у N. У гэты бізнэс яна прыйшла дзяўчом, студэнткай нейкай кулінарнай установы. Разам з аднакурснікамі Марго вырашыла стварыць летнюю кааператыўную кавярню. У летняй кавярні яна скарміла сваё юнацтва наведнікам, бухгалтарскім справаздачам, падаткавікам і рэкетырам. Потым яна гэтаксама раздзяліла на порцыі сваю маладосць і запісала яе ў меню ўласных рэстарацый. Толькі нядаўна Маргарыта пачала разумець, што сама яна не паспела нічога пакаштаваць. Яна ўзяла рэшткі маладосці, як закваску, і паставіла ў цёплы кут у надзеі, што нешта яшчэ падыдзе. Апроч фітнэсу, касметалогіі і рацыянальнага харчавання былі кнігі па пазітыўнай псіхалогіі. І фэншуй ды іншая эзатэрычная лабудзень.