Капітан каўтануў проста з рыльца, абцёр шкло абшлагам і сунуў кіроўцу.
Будзеш?
Макруха глянуў на прыборную дошку, павагаўся, таргануў рычаг скрыні бегаў і збочыў на набярэжную.
Пячонка яшчэ не запрацавала, не кажучы пра ныркі Ну ладна, давай. А то, адчуваю, да самай ночы той спадарожнік будзем шукаць. Апаратура яшчэ працуе?
Капейкін азірнуўся. У чэраве мікрааўтобуса грувасціўся пульт з тумблерамі, асцылографамі і індыкатарамі. Вузкавокі сержант-аператар у навушніках засяроджана сачыў, як па экранчыку няспынна кружляе зялёны прамень-разгортка.
Хулімулін, ну што там?
Пуста, аператар зайздросна лыпнуў на пляшку.
Рухавік загырчэў аўтапеленгатар сунуўся на гару. Праз лабавое шкло прамалёўваліся абрысы замчышча з брыламі старажытных муроў. Афіцэр змяніў у магнітоле касету, і дынамікі азваліся «Владимирским централом».
У мяне гэтыя амерыкосы Гімн Расіі на парашы будуць спяваць! Капейкін засяроджана смактаў гарэлку. Як зловім адразу ўва ўсе адтуліны Слова рускага афіцэра!
Раптам за спінамі суразмоўцаў пранізліва запішчэў пеленг. Капітан з прапаршчыкам сінхронна глянулі на экранчык: прамень-разгортка адназначна засёк нейкі чужародны абект. Эратычныя фантазіі ў афіцэрскім мозгу імгненна саступілі месца ілюстрацыям з «Гісторыі катаванняў і стратаў у Расіі».
Макруха, яны тут! капітан азартна пацягнуўся да рацыі. «Магадан», «Магадан», я «Варонеж»! Мы іх вылічылі! Тэрмінова высылайце КамАЗ спецназу! Хай нашы пацаны тых чарнажопых на катлеты пашматуюць!
Аўтапеленгатар каціў замчышчам. Званіца разбуранага касцёла стромка цягнулася ў вечаровыя нябёсы. Бетановыя Фрыц з Гансам па-ранейшаму цэлілі ў жахлівы баепрыпас, і вадамётныя рулі «шмайсераў» спраўна цурболілі ў папулярны лозунг. З дынамікаў панеслася «Цыганачка» кіроўца зухавата замалаціў падэшвамі па педалях, прытанцоўваючы ў такт.
Макруха, спыніся, бля, спыніся! Капейкін засукаў ботамі. Трэба адліць.
Машына знерухомела каля абеліска Гастэлу. Афіцэр скочыў на парапет і сутаргова расшпіліў нагавіцы..
Пеленг гольчатым металам працяў мозг. Зялёная кропка ссунулася амаль у цэнтр экранчыка.
Яны недзе там! палец прапаршчыка Макрухі расстраляў шэры гонтавы дах, што прамалёўваўся праз пяшчотную яблыневую квецень. Хулімулін, чурка нямыты, пад трыбунал аддам!
Калі фургон спыніўся пад хаткай з этнаграфічнымі ліштвамі, наваколлем апанавалі фіялетавыя прыцемкі. Святла ў дамку не праглядалася, і гэта насцярожвала. Камуфляваныя спецназаўцы ўжо занялі пазіцыю на градах, цэлячы ў вокны і дзверы. Агрэсіўнасць іх твараў выяўлялася нават у паўцемры.
Капейкін асцярожна стаў за КамАЗам і склаў далонькі рупарам:
Ду ю спік інгліш? Шпрэхен зі дойч? афіцэр скасавурыўся на прапаршчыка Макруху. Не ведаеш, як па іхняму «ідзі на хер?» У сэнсе, каб нігеры выйшлі з паднятымі рукамі і знятымі штанамі?
Вакно суседняга дома пляснула ў вочы святлом. На ганку акрэслілася мужчынская постаць. Сякера ў дужай руцэ бліснула нагостраным лязом.
Вы хто? нядобра пацікавіліся з ганку.
У паліто. Рускія віцязі. Прыехалі амерыкосаў мачыць.
Дапіліся маскалі, рэзюмаваў уладальнік сякеры. Якія амерыканцы? Тут Талаш з Талашыхай жывуць. Ветэраны вайны і працы. Сыночак у іх моцна хварэе. Толькі што на матацыкле ў «вобласць» выехалі. Пераначуюць у сваякоў і да доктара.
Афіцэр расчаравана пашкроб ніз жывата. Спецназаўцы хіжа клацнулі аўтаматамі.
Зброю хоць схавайце! мужчына на ганку талерантна адклаў сякеру. Людзі ж мусяць любіць адзін аднаго!
Капітан Капейкін пераклаў апошнюю фразу на сучасную рускую мову і ахранеў.
А можа, цэрэвушнікі ў гэтага фраера хаваюцца? падаў голас Макруха. Ну, які на адкрыцці помніка вершы чытаў. Пра Беларусію і жывёлаў.
Ты думаеш?
Я не думаю. Я ў расейскім войску служу!
Недзе зусім блізка пачулася выразнае мэканне, і з цемры, утыканай гострым галлём, бліснулі інфернальныя вочы.
6
Скіргайла ўчарэпіўся ў халодны замкавы зубец і асцярожна глянуў наўсцяж.
З высокага мураванага бастыёна адкрывалася начная панарама невядомага сярэднявечнага горада. Змрочныя камяніцы нагадвалі карпусы лепразорыя. Вузкая рака курэла між каменных берагоў, і яе зеленкаватыя воды патыхалі цвіллю. Ад цёмных зарэчных кварталаў раз-пораз даносіўся пераможны быдлячы лямант. Ані патрыятычных сымболяў, ані іх абаронцаў не назіралася, і гэта крыху засмуціла адраджэнца.
Няўжо наша сталіца такою была? маладзён пашукаў вачыма вежу Гедыміна, але не знайшоў. І ў якое ж некультурнае мястэчка я патрапіў?!
Паэт бездапаможна азірнуўся. За ім стаяла маладая сціплая брыгітка. На грудзях срабрылася эстэтнае ўкрыжаванне. Сінія вочы ззялі цнотай і міласэрнасцю. І толькі па хвасце з бухматым пэндзлікам, што выторкваўся з-пад прыполу, у мнішцы можна было пазнаць нядаўнюю спакусніцу.
Вітаю спадара Скіргайлу ў сталіцы Высокага Адраджэння! Яно ж Квартачэнца, яно ж Рэнесанс, добразычліва дэкларавала сінявокая. Гэта Рым, год тысяча пяцьсот дваццаць сёмы. Замак Сан-Анджэла, рэзідэнцыя пантыфіка Клімента VII.
Скіргайла недаверліва задраў падбароддзе, аглядаючы цыклапічны каменны барбакан. На самым версе, між дрыготкіх нябесных сузоряў, прастаў крылы каменны анёл з доўгім мячом у руцэ. У пустых вачніцах адбівалася мярцвянае святло маладзіка.
І што найвялікшая суперзброя цывілізаванага свету цяпер тут? сумеўся паэт.
Пакуль тут. Астатняе залежыць ад цябе, падступна нагадала красуня.
Скіргайлавы вочы ўжо прызвычаіліся да сярэднявечнай цемры. З хаосу пакрысе праступалі постаці, фарбы і гукі. Змрочная камяніца насупраць аказалася жаночым кляштарам. Адтуль наплываў густы, бы з куфля, бом, і крышталёва празрыстыя галасы выводзілі суворы грыгарыянскі харал «Stabat mater». Па рэчцы чарадой праплыў тузін раздзьмутых нябожчыкаў. Паэт здрыгануўся і рэфлекторна адсунуўся ад мураванага зубца.
Што паробіш! фальшывая мнішка апярэдзіла пытанне. Чарговае нашэсце чарговых вандалаў на Вечны Горад!
Юнак тужліва маўчаў. Ён нагадваў летуценніка, які мроіў пра вясёлку, але патрапіў пад халодную залеву. Пахабная рэчаіснасць у каторы раз перамагла светлыя адраджэнскія мары.
Але ж я сапраўдны дробны паплечнік тытана Адраджэння? нясмела нагадаў Скіргайла.
Усё згодна кантракта, азвалася панначка крыху загадкава і адступіла ў цемру.
Раптам па-над стромаю Тыбра разнеслася паскуднае гергетанне. З-за моста Элія Адрыяна грымнула, ажно вушы заклала. У рачных хвалях раскрышылася святло паходняў. Па мурах засноўдалі інфернальныя цені.
Скіргайла сфакусаваў зрок. Па мосце тупацеў натоўп бруднага і агрэсіўнага быдла. Барадаты фацат у рагатым шаломе з доўгімі драбінамі на плячы рушыў паперадзе. На суседнім бастыёне неадкладна высунуліся швейцарскія гвардзейцы. Зашкварчэла смала ў катлах, каля бамбардаў запаліліся кнаты. Але ж рагатыя і не збіраліся штурмаваць Сан-Анджэла; жаночы кляштар відавочна быў для іх больш прывабнай мэтай.
І дзе падзеўся гэты дробны ўрод?! прагучала над вухам лацінай, і малады спецыяліст са здзіўленнем адзначыў, што ўсё разумее.
Не паспеў Скіргайла хаўкнуць, як атрымаў ашаламляльнага выспятка і склаўся скобкай. Грудзі хрумснулі аб халодныя камяні. У дупе прыпякло. У кішэні тужліва ценькнула пляшка «Аліварыі», абачліва прыхопленая з таргачоўскага ДК.
Стой непарушна! шляхотны маладзён у ядвабным камзоле ўсклаў на скіргайлаву спіну цяжкую рулю аркебузы, зараз я яго нарэшце забю!
Паэт палахліва ўцягнуў голаў у плечы і неўпрыкмет глянуў наніз. Агрэсіўныя дзецюкі ўжо абклалі жаночы кляштар. Правадыр у рагатым шаломе з энтузіязмам караскаўся па хісткіх драбінах. Следам з юрлівым мэканнем сунулася зграя пяных хаўруснікаў.
Пэўна, усіх рымскіх курваў яны ўжо перадушылі, і таму ўзяліся за Хрыстовых нявестаў, аркебузер ззаду Скіргайлы рашуча скіраваў рулю на драбіны, прыстаўленыя да кляштарнай сцяны. І адно быдла, быдла навокал У які змрочны час мне даводзіцца жыць! Ну чаму я не нарадзіўся за часамі якога-небудзь Марка Аўрэлія?
На замкавы зубец лёг выразна акрэслены цень. Адраджэнец, па-ранейшаму стоячы рачкі, асцярожна скасавурыўся на сухенькага дзядка са срэбнай барадой. Доўгі барвовы плашч прыкрываў кволую постаць. Вытанчаная рука ўпэўнена сціскала высокі посах. Залаты пярсцёнак мігцеў у цемры чароўнай знічкай.
Месір, пэўна, забыўся, што горад Святога Пятра насяляюць не толькі грэшныя сінярыты і Боскія служкі, аўтарытэтна абверг стары. Не перавяліся яшчэ і высакародныя адраджэнцы!
А нягож, не! паспрабаваў уклініцца ў дыспут Скіргайла, але трапны ўдар па дупе прымусіў яго зноў стаць рачкі.
Большасць высакародных адраджэнцаў сканала ў вендэтах, у голасе аркебузера напяліся і зазвінелі драматычныя струны. Ацалелыя прафукалі свой Рэнесанс за спрэчкамі і пянкамі. А тыя адраджэнцы, каторыя могуць яшчэ пахваліцца рэшткамі розуму, паводзяць сабе нават горш за грэшных сінярытаў. З тае прычыны нашым краем і апанавала рагатае быдла Але ж адкуль яго столькі бярэцца?!