Плёскацца нам, як нейкім жабінам, у скаламучанай выгарадцы было невыносна, але тых, хто паднырваў пад сетку і вырываўся на вольную плынь ракі раз і другі, на трэці раз з лагера выганялі. За мной былі ўжо два разы
Таксама загадка, калі нармальнымі мазгамі ўдумацца Ну, чаму два разы яшчэ можна, а тры ужо не?.. А раптам якраз другім разам на дно пойдзеш?..
Паднырні і зрабі выгляд, што топішся, сказаў я Зосьцы Путырскай, якой чхаць і пляваць было на ўсё, а тым болей на тое, што яе аднекуль выганяць. Яна паднырнула пад сетку, выплыла на быстрыню і пачала тапіцца.
Максім Герасімавіч, Зоська топіцца! закрычаў я панічным голасам, не ведаючы, ці ўмее Блонька плаваць. Ратуйце!
Эй вы, хто-небудзь!.. спудзіўся Блонька. Да яе!.. Да яе!..
Ратаваць Зоську, якая плавала, як рыбіна, ніхто не кінуўся.
Няма дурных!.. Каб з лагера выгналі?..
А-а-а!.. галёкала Зоська.
Ні лагернага начальства, ні важатых блізка не было. Нерашуча пакульгаўшы па беразе і не ўбачыўшы нікога, хто б паспеў на дапамогу, Блонька ў адзежы палез у ваду. Плаваць ён, аказалася, ці зусім не ўмеў, ці ўмеў не надта. Я гэта зразумеў, калі, махнуўшы разы тры-чатыры рукамі, ён каменем пайшоў на дно.
Ну і прыдурак! падумаў я, паднырваючы пад сетку, дзе мяне раптам перавярнула, бо я зачапіўся ў спешцы за дрот трусамі, і здорава прадрапала ад пахвіны да каленяў. Вылузнуўшы з трусоў і пакінуўшы іх пад вадой на дроце, я даганяў і даганяў Блоньку, якога зносіла рака ў далёкае Балтыйскае мора і Зоська, галёкаючы так, нібы не на ўсё ёй чхаць і пляваць, са мной Блоньку даганяла, і яшчэ дзясяткі два піянераў з піянеркамі, але рака была хутчэй за нас Хуткая рака
Блоньку вылавілі кіламетра за паўтара ад лагера, пад мостам, да адной з бетонных паляў якога рака Блоньку прыбіла, не данесла да мора Зрэшты, ніколі ў мора ён і не хацеў, і песень марскіх не спяваў ніколі.
З рэчкі мяне, не зважаючы на тое, што голы, у адным ручніку, зацягнулі за вушы ў медпункт. Там стаяла белая шафка з інструментамі і лекамі, белая тумбачка, белы зэдлік і два нікеліраваныя ложкі на выпадак каранціну. Паколькі ні са свінкай, ні з больш сурёзнай інфекцыяй ніхто з піянераў і піянерак у каранцін не патрапляў, ложкі ў медпункце былі сто разоў перамененыя, перанесеныя з палат, самыя даламаныя. Таму медсястра Таццяна Савельеўна займалася з начальнікам лагера тым жа, чым займалася піянерважатая Святлана Мікалаеўна з важатым-баяністам, з тапельцам Блонькам, таксама ў лесе, за мурашнікамі. Але выключна ноччу і не надта месячнай. Начальнік лагера меў досвед у гэтым далікатным занятку, быў вельмі асцярожны нам ніяк не ўдавалася ў злучцы з Таццянай Савельеўнай яго сфатаграфаваць.
Таццяна Савельеўна, беленькая ў напаўрасшпіленым беленькім халаце, кругленькая ў ім і пухленькая, падсадзіла мяне на тумбачку, села на зэдлік перада мной і стала фарбаваць мае яйчыкі ёдам.
Ведаеце, як шчыпле ёд падрапаныя яйчыкі? Паспрабуйце, падрапайце і памажце гэта запамінаецца.
Ні боль у пахвіне, ні страх, якога наглытаўся я з вадою і які, халодзячы ўсяго мяне, боўтаўся ў жываце: А што цяпер будзе?.. Выганяць?.. Арыштуюць?.. Засудзяць?.. не раўняліся са здранцвеннем, з якім глядзеў я зверху ў выраз белага халата Таццяны Савельеўны, студэнткі медыцынскага інстытута, дзе вучылася яна на педыятра, бо мела схільнасць да дзяцей. Пад напаўрасшпіленым халатам Таццяны Савельеўны наскрозь, да бездані, да белага сядзення зэдліка з карычнева-кучаравай шчотачкай на ягоным крайку, не было нічога. Толькі бела-мучное, тварожнае цела, толькі ўся яна сама. І перад маімі вачыма, слепячы іх, навісалі над безданню дзве бела-мучныя снежкі, дзве тварожныя гурбы з прылепленымі да іх буйнымі, пупырыстымі, сокам сцякаючымі малінінамі.
Пашчасціла табе, Раман, што з раманчыкам застаўся, не адрываючыся ад сваёй, можна сказаць, велікоднай забавы, з прыдыханнем сказала Таццяна Савельеўна і пальчыкам перакінула над яйчыкамі мой стручок з боку ў бок. Толькі нешта ён, як нежывы, змерз і пасінеў Пахукаем і сагрэем, а то адваліцца Шкада будзе, Раманчык, раманчыка харошанькі такі
Яна першая назвала ўсяго мяне раманчыкам.
Раз, другі і трэці, узяўшыся за мае каленкі, хукнула тварожная фея з медыцынскага інстытута на нежывы і пасінелы стручок і сталася дзіва: стручок ускочыў, як алавяны салдацік. Фея, здзейсніўшы дзіва, пацягнулася да салдаціка па ўзнагароду, але толькі-толькі, ледзь-ледзь дакранулася яна да галоўкі ягонай губамі і кончыкам языка, як галоўка беднага салдаціка дробна-дробненька запульсавала, задрыжэла, забілася і пырснула на губы феі саплівенькім струменьчыкам!..
Усё. Я сядзеў на тумбачцы, падціснуўшы ногі нерухома, як маленькі Буда. Як дурненькі Буда. Я не знаў, што рабіць. Я не ведаў, куды падзецца. Я не разумеў, як пасля гэтага жыць. Бо я тады яшчэ і не здагадваўся, што Буда сын імператара, што ўсё гэта ён дазваляе, бо ён тоўсты і вясёлы, і шалёна шчаслівы ад жыцця. Пра гэта толькі нядаўна даведаўся я ад бацькі Лі-Лі, які чамусьці назваў сваю дачку па-кітайску.
А тады я нібыта падвёў самога сябе Схлусіў самому сабе, здрадзіў Я быў перакананы, што да гэтага гатовы, ці ні кожную ноч і ні кожны дзень уяўляючы, як яно будзе. Як нарэшце паспытаю я, як яно не ў кулачку, а там, у бяздоннай таямніцы, у валасістай шчыліне, у яе спратах і сховах, дзе спазнаю, што такое пытка. Чыя і якая, дзявочая ці жаночая усё адно, але лепей жаночая, бо ў таямнічую слодыч дзявочай, гледзячы на аднакласніц, не надта верыў. У трызненнях сваіх я падсцерагаў недзе найчасцей за стогам у толькі што скошаным лузе белую-белую, дзябёлую-дзябёлую, з малочнымі грудзямі дзеўку ў чырвонай спадніцы, валіў яе ў стог, задзіраў ёй чырвоную спадніцу на малочныя грудзі, каленямі разводзіў яе мясістыя ляжкі і!.. І першае, што я пастанавіў для сябе ў сваіх уяўленнях гэта ўтыркнуцца ў пытку, увагнацца па корань, увайсці ў яе і не выходзіць. Ні за што і ніколі не выходзіць, быць у ёй, быць і быць
І што наяве?.. Наяве яйчыкі, пафарбаваныя ёдам, і ўсяго адзіны дотык, адзін лізунок і гатова: саплівенькі струменьчык І даволі, і хопіць, і не трэба болей І ніякай бяздоннай таямніцы, валасістай шчыліны І наогул няма нічога, у чым бы хацелася быць, быць і быць, і нічога не хочацца, апроч як збегчы, знікнуць, прапасці. Я разломваўся, распадаўся, рассыпаўся, я не пазнаваў сябе. Усе ўяўленні мае міражы, усё жыццё маё пыл і прах. Я не той, кім думаў быць, я падмануўся, прыняўшы сябе за іншага. О, жах!..
Мне было трынаццаць з паловай гадоў, і я быў упэўнены, што за плячыма маімі багаты сексуальны досвед. Досвед уяўленняў і досвед мастурбацый само сабой. Але не толькі ён. У шэсць гадоў падпітыя вясковыя мужыкі паклалі мяне на дванаццацігадовую дачку суседзяў, якая сказала мне, што я магу рабіць з ёй усё, што захачу, толькі не пісяць у яе. Непісяць, гэта я цяпер так кажу, бо ніякавата, а насампраўдзе яна сказала: Толькі не сцы. Пасля гэтага я доўга быў перакананы, што мужыкі завальваюцца на баб, каб пасцаць, і, не разумеючы, грэбліва здзіўляўся
У сем гадоў я прынёс у школу прэзерватыў, які знайшоў пад матрацам у бацькоўскім ложку, пад якім праляжаў я ўночы з гадзіну, пакуль маці з бацькам не адскакалі на ім і не заснулі. Я не думаў, што бацька душыць маці і яна праз тое войкае, бо ведаў, што ён з ёй робіць. Мне было цікава, як ён, яна, яны гэта робяць, але з-пад ложка ўночы што ўбачыш?
Залез я ў сховішча пад ложкам не толькі таму, што мне было цікава. Я ўжо неаднойчы чуў, як бацькі ўночы скачуць і войкаюць, войкаюць і скачуць і ўдзень мне сорамна было глядзець на маці і страшнавата на бацьку. Я не любіў іх за тое, чым яны па начах займаюцца. Да таго ж я думаў, што гэтым займаюцца толькі яны, адны яны і яны вырадкі. Гэта трэба было ўдакладніць і праверыць.
Я надзьмуў прэзерватыў у нашым 1 А класе, завязаў яго нітачкай і ўсе мае аднакласнікі пачалі з ім гуляцца. Я глядзеў на іх і бачыў, што ніхто з іх нават не здагадваецца, з чым гуляецца. Бацькі ў іх, выходзіла, не такія, як мае, такія толькі ў мяне. Калі ўвайшла настаўніца і спытала, што гэта такое і хто гэта прынёс, я сказаў, што гэта я прынёс і што гэта паветраны шарык, які знайшоў я пад матрацам у бацькоўскім ложку. Калі настаўніца зружавела, я зразумеў, што яна дакладна ведае пра тое, што гэта не паветраны шарык, а значыць, гэтым займаюцца ўсе, у тым ліку і настаўнікі. Мне стала прасцей, я без сораму пачаў глядзець на маці і без страху на бацьку, хоць настаўніца яму пра ўсё данесла і ён мяне так дзягаю са спражкай адцягнуў, што я дні тры мог толькі на краёк прысаджвацца ці стаяць за партай, а настаўніца, лярва старая гадоў трыццаці, не адпускала мяне з урокаў і глядзела то сурова, то ўсміхаючыся.
У дзевяць гадоў каля лазні, дзе я падглядваў з-за разбітай і паваленай маланкай вярбы, як распараныя, чырвоныя бабы бегаюць асвяжацца да рэчкі, мяне злавіла распарана-чырвоная Ванда Бышынская, Бычыха, як яе празывалі. Яна ўсцягнула мяне на сябе і хацела са мной нешта зрабіць, але нічога не выйшла, і Бычыха са злосці ўшчаміла мой струк у расколіну вярбы, адкуль мяне са струком маім разам ледзьве вызвалілі мужыкі, што ішлі да лазні добра, што бабы мыліся першымі. Уявіце, чаго я наслухаўся ад мужыкоў і ў той дзень, і пазней А Бычыху хоць бы хто папракнуў. Наадварот, жартавалі ўсё развясёла: Ну, блядзюга шалёная!.. Яшчэ дзякуй Богу скажы, што ўсіх астатніх баб не паклікала і на шуфель цябе не пасадзілі Тады я зразумеў, што нават у сельскіх мужыкоў, простых і грубых, да жанчын усё ж асаблівая адносіны. Нават да такіх, як Бычыха.