У дзевяць гадоў каля лазні, дзе я падглядваў з-за разбітай і паваленай маланкай вярбы, як распараныя, чырвоныя бабы бегаюць асвяжацца да рэчкі, мяне злавіла распарана-чырвоная Ванда Бышынская, Бычыха, як яе празывалі. Яна ўсцягнула мяне на сябе і хацела са мной нешта зрабіць, але нічога не выйшла, і Бычыха са злосці ўшчаміла мой струк у расколіну вярбы, адкуль мяне са струком маім разам ледзьве вызвалілі мужыкі, што ішлі да лазні добра, што бабы мыліся першымі. Уявіце, чаго я наслухаўся ад мужыкоў і ў той дзень, і пазней А Бычыху хоць бы хто папракнуў. Наадварот, жартавалі ўсё развясёла: Ну, блядзюга шалёная!.. Яшчэ дзякуй Богу скажы, што ўсіх астатніх баб не паклікала і на шуфель цябе не пасадзілі Тады я зразумеў, што нават у сельскіх мужыкоў, простых і грубых, да жанчын усё ж асаблівая адносіны. Нават да такіх, як Бычыха.
Дарэчы, вы ўяўляеце, што такое пасадзіць на шуфель?.. Ведаеце пра такую забаву, каго-небудзь з вас, мужыкоў, садзілі?.. Гэта калі бабы ловяць падшыванца, салдаціка, а здолеюць, дык і мужыка, падымаюць ягонага раманчыка, перавязваюць, перацягваюць каля кораня, каб кроў не адыходзіла, каб раманчык стаяў і не падаў, садзяць салдаціка на шуфель, па чарзе калышуць яго на шуфлі ўверх-уніз, як горан кавальскі раздзімаюць, і па чарзе надзяваюцца на раманчыка Іншым разам, калі баб збіралася каля шуфля столькі, як у лазні, дык здаралася, што раманчык яшчэ стаяў, а салдацік ужо і не жыў так што якія ў мяне могуць быць прэтэнзіі да феі Таццяны Савельеўны? Ніякіх, нават смешна
Іх і не было. Сама па сабе Таццяна Савельеўна з інстытутам яе медыцынскім і медыцынскім пунктам у піянерскім лагеры ніколькі мяне не цікавіла, значэнне мелі толькі яе тварожныя цыцкі з пупырыстымі малінінамі, карычнева-кучаравая шчотачка яе пыткі на крайку зэдліка, толькі яе функцыя. На месцы феі магла быць і суседская дачка, і Бычыха, і мая школьная настаўніца, і хто заўгодна Але гэта была Таццяна Савельеўна і яна нездарма ў медыцынскім інстытуце вучылася на педыятра.
Не бойся, салодзенькі мой шапнула яна, злізваючы з губ саплівенькі мой струменьчык, і стала гуляцца адной рукой з маім падвялым раманчыкам, а другой з пафарбаванымі яйчыкамі, зноў схіляючыся да мяне, і раптам так накінулася на раманчыка, што я сапраўды забаяўся, каб не праглынула. У яйчыках цяплела і гарачэла, і раманчык не стаў разам са мной баяцца, а торг-торг, торг-торг, торг-торг вяртаўся ў шэрагі стойкіх алавяных салдацікаў такім цвёрдзенькім, хоць ты барабанчыкі яму давай. Таццяна Савельеўна ўзялася за мае шчыкалаткі, падняла мае ногі і па тварожных гурбах апусціла ў выраз халата спачатку іх потым, прыпадымаючыся і прыціскаючыся, раманчыка з барабанчыкамі пасля схапілася за мае кумпячкі, зграбла з тумбачкі і закінула пад халат мяне ўсяго, кульнуўшыся са мной дагары на ложак трук-та-рук паадляталі і пасыпаліся з халата гузікі. Я аказаўся на ёй і амаль адначасова, у тое ж імгненне ў ёй яна яшчэ ці не ў палёце злавіла майго раманчыка і проста ўтыркнула яго ў сябе, як моркаўку ў снежную бабу! Я і здзівіцца не паспеў з яе спрыту, нават не ўцяміў, што гэта адбылося. Гоп-гоп-гоп-гоп пачала яна падкідваць мяне, абдымаючы аберуч, каб не ўзляцеў і не зваліўся, і я зразумеў нарэшце, што гэта якраз тое бездань, шчыліна, таямніца, што тут і цяпер, падкідваючыся, я і спазнаюпытку, але нічога такога, каб быць там, быць і быць, не адчуваў, заварожана гледзячы на тварожныя гурбы, якія матляліся і калыхаліся перад маімі вачыма і з якіх, здавалася, вось-вось пырсне малінавая кроў.
Гух! абваліўся пад намі спачатку ў нагах, пасля адразу гах! у галовах абваліўся, даламаны ў нейкай, можа быць, і ў нашай палаце, ложак, і склаліся на мне, балюча ўдарыўшы, ягоныя нікеліраваныя спінкі.
Да ўсяго, што балела, мне яшчэ і гэта! а Таццяна Савельеўна хоць бы запынілася! Закочваючы вочы і раздзімаючы ноздры, яна падскоквала пада мной і падскоквала, і жалезныя спінкі ложка бразгалі на мне і бразгалі, стук і грук стаяў, як у кузні, і нарэшце:
Таццяна Савельеўна, што ў вас там?.. настойліва грукнулі ў дзверы. Дзе гэты падшыванец падзеўся, з міліцыі разбірацца прыехалі!..
Голас за дзвярыма быў голасам начальніка лагера, з якім Таццяна Савельеўна ці не штоночы сустракалася ў лесе за мурашнікамі, і Таццяна Савельеўна замерла на скаку. Яна ўся сціснулася, сцялася, учапілася ўся за ўсяго мяне. Мы склешчыліся.
Я не знаў, што мы склешчыліся, я наогул не ведаў, што такое бывае, што так іншым разам здараецца, калі жанчына нечакана і глыбінна, да жудасці палохаецца. Тады яшчэ не ведала гэтага і Таццяна Савельеўна, якая хоць і была студэнткай медыцынскага інстытута, але вучылася на педыятра, а не на сексапатолага. Яна спіхвала, скідвала мяне з сябе нагамі, жыватом, рукамі і грудзямі, але тым, чым трымала, не адпускала. Там мне ўжо балела найбольш, і, відаць, не меней і ёй балела і яна стала бялець і без таго белым тварам, глядзець на мяне з жахам, пачала нешта такое ўспамінаць і пра нешта такое здагадвацца
І пакуль ламалі дзверы і ўрываліся начальнік лагера з міліцыяй, і пакуль ехалі дактары хуткай дапамогі з насілкамі, я ўсё быў, быў і быў у ёй, як некалі ўяўляў і марыў, утыркнуўся, увагнаўся, увайшоў і не выходзіў з яе і нас разнялі, разядналі, разлучылі навек толькі ў бальніцы.
Гідка было, страшна і сорамна. Але тое, што гідка, што страшна, што сорамна забылася. Як і тое, што прычыніўся я тым днём да смерці чалавека. Я не хацеў, я жартаваў, я быў хлапчуком. І, можа быць, некалі я і памру з тым днём, абняўшыся ў ім са студэнткай медыцынскага інстытута Таццянай Савельеўнай. Увайду ў яе і не выйду, і буду ў ёй, і буду, і буду Дзе яна цяпер, пухленькая мая?..
Шкада, што ўтапіўся Блонька. Ён не прамінуў бы мне адпомсціць, ён злаўчыўся б неяк і сфатаграфаваў мяне, яшчэ трынаццацігадовага і ўжо склешчанага, на насілках, на пухленькай Таццяне Савельеўне Які б гэта быў фотаздымак, ён бы ў залатой раме ў мяне вісеў!..
Пістончык
Мікракосм
Сярога жыў з бацькамі ў спальным раёне горада Трэшчына і жыццю не радаваўся. Жыццё выклікала ў яго толькі пытанні. Напрыклад, чаму людзі дурныя? або навошта растуць валасы на грудзях? Ён не быў дэбілам, а проста чалавекам без тармазоў і гатовых адказаў.
Сярога працаваў на лікёра-гарэлачным заводзе і ўсіх людзей ацэньваў па саракаградуснай шкале. Ад нуля да пяці градусаў атрымлівала поўная свалата. Ад пяці да дваццаці свалата няпоўная. Ад дваццаці да трыццаці тыя, хто свалату церпіць. Ну і ад трыццаці і вышэй хто вядзе са свалатой вечны няўдзячны бой.
Горад Трэшчына, па падліках Сярогі, не меў ніякага права ні на якія кампліменты і прыгожыя эпітэты. Бо каля васьмідзесяці адсоткаў жыхароў складалі адна-двухградуснікі. З такім раскладам нават дзіўна, што тут дагэтуль працуе і не зачыніўся абласны тэатр Ружжо імя Чэхава і выходзіць літаратурны альманах Мяса Пегаса.
Сярога яшчэ з дзіцячага садка зарабіў сабе рэпутацыю эксцэнтрыка. У свае дваццаць чатыры ён паспеў сабраць за сабой цэлы шлейф феерычных выхадак. За што пацаны заўсёды бралі хлопца з сабой у кампанію.
Час, праведзены з Сярогам, неадменна атрымліваў статус незабыўнага. Адным з галоўных хітоў, які распавядалі ўсе яго знаёмыя направа і налева, была гісторыя пра шлюху Астралябію. Яе падарылі Сярогу на дваццацігоддзе ў спадзеве, што ягоны палавы орган нарэшце ўбачыць нешта цікавейшае за ўнітаз. У свае гады Сярога умудрыўся не спорціць аніводнай бабы. Нават у школе аднакласніца Тумбачка, якая давала ўсім, хто папросіць, Сярогу ігнаравала. Але вернемся да шлюхі.
Астралябію так празвалі за астранамічныя расцэнкі за свае паслугі. Выпіўшы з сябрамі за юбілей у бары Мокрае Горла, Сярога павёз прастытутку дадому, пазнаёміў яе са сваімі бацькамі, яны разам папілі чайку. А потым Сярога зачыніўся з Астралябіяй у сваім пакоі і пачаў распытваць няшчасную на розныя тэмы: якія ты любіш макароны, чаму галава круглая, навошта сусвету планета Сатурн, колькі пальцаў у Сталіна, ці маюць душу памідоры, чаму слова душа пішацца з маленькай літары, які мікракосм у дажджавога чарвяка Карацей, атакаваў яе мозг умела. Урэшце, праз гадзіну, з лютай завірухай у мазгах, Астралябія паслала юбіляра нах і пайшла лавіць таксі. Пасля гэтага да Сярогі прыпячаталася мянушка Мікракосм, а ўсе гарадскія работніцы панэлі занеслі яго ў свае доўгія чорныя спісы.
У адрозненні ад сына, бацька Сярогі быў лавеласам са стажам. Праўда, з часам збухаўся. Пасля змены Калян, або Міколка Пару-Раз, як яго клікалі жанчынкі з бухгалтэрыі, з калегамі па зборачным цэху выбіраўся ў бар Сіні Бусел. Бар Сіні Бусел быў яшчэ той ташнілаўкай. Там ядналіся ўсе: старыя шчыпачы, ветэраны радыёрынку, гопнікі з суседняга чыгуначнага тэхнікума, мужычкі з райцэнтра і, звычайна, рабочыя з завода, грузчыкі, бамжы, спітыя пенсіянеры, дурныя навучэнцы ПТВ і наіўныя юныя графаманы.