Да Творцы
Запалі востравокія зоркі
Там, дзе дзень адыходзіць ў стагоддзі,
Каб не знікла, не згасла, не згоркла
Існаванне жыцця ў прыродзе.
Каб да кожнай хвіліны туліўся
Асаблівы, прызначаны момант,
Каб няспынна са смерцю радзіўся
Кожны раз безумоўны патомак.
Каб змяняла хвіліну хвіліна
І каб іншая сталася новай,
Каб ламіла надворе галіну
І радзіла ў калысцы вясновай.
Каб адразу за горкай пакутай
З краю вуснаў вялася ўсмешка,
І на баль апраналіся хутка
Ўсе, хто крочыў пакутнаю сцежкай.
І каб поўніўся келіх латунны,
І за бок выліваліся віны,
І каб клавішы пелі і струны,
Не спыняючы вечнай гадзіны.
І рукою Сваёю уладнай
Ахіні з двух бакоў ты няспыннасць,
Каб кіпела ў варыве ладным,
Каб стварала святую павіннасць.
Наталля Баламут
[1994 г. н.]
Метро
Жетон как ключ открыта дверь.
Кидает в бездну эскалатор
Там ждет с терпеньем быстрый зверь,
Среди путей из мглы куратор.
Миганье света, шум толпы,
Хруст в ребрах от безумной давки
Здесь капли пота красят лбы,
А души рвутся из удавки.
Вдохнув с другими терпкий яд,
Я тоже стала пассажиром:
Мы браво выстроились в ряд
И попрощались с нашим миром.
Мелькнул твой лик вдруг за стеклом.
От осознания потери
Я рвусь наружу. Микрофон
Шепнул: «Освободите двери».
Снег
Негромкий стук часов в пустой гостиной,
Остывший кофе, горький шоколад,
Мороз на стеклах тонкой паутиной,
А за окном брильянтов звездопад.
Я пролечу в незримом танце с ними,
С холодными творцами красоты.
Снег сделает желания нагими,
Откроет раны сердца, сняв бинты.
Укроют нежно губы льда осколки
И локоны оденут в жемчуга.
Лишь только след от маленькой иголки
Любви оставят в теле навсегда.
Негромкий стук часов в пустой гостиной,
Остывший кофе, горький шоколад,
Мороз на стеклах тонкой паутиной,
А за окном брильянтов звездопад.
«Я в клетке устремлюсь всегда на волю»
Я в клетке устремлюсь всегда на волю:
Она дразнит и манит за собой
Тогда уже не поддаюсь контролю,
Ведь мне обещан сладостный покой.
Сегодня будут сломаны оковы,
И счастьем безграничным опьянит
Свобода ее руки вновь готовы
Из сердца вырвать камушки обид.
Все рандеву уйдут в воспоминанья,
Ты бросишь на меня печальный взгляд,
Мгновенье и последнее прощанье
Растает на губах, как шоколад.
Воспоминания
Мое сердце
Словно копилка,
В которую ты бросаешь
Монетычувства.
И лишь утрата тебя
Способна его разбить
И тогда
Хранимые в сердце
Воспоминания
Заблестят на моих руках
Миллиардами звезд.
Они и даруют спасение,
Ведь в них ты,
А жизнь без тебя
Не имеет
Смысла.
«Под взором серых глаз мой крепкий кофе»
Под взором серых глаз мой крепкий кофе
В мгновенье покрывался коркой льда.
Улыбка приводила к катастрофе
Она пьянила счастьем, как всегда,
Чтоб диссонанс тепла и равнодушья
Сводил с ума безжалостной игрой.
Сто раз я умирала от удушья,
Сжигала грезы в пыль перед тобой.
Оставив тень, идешь в воспоминанья
Твой аромат еще держу в руках.
И дерзкое, но нежное прощанье
Несмело остывает на губах.
Герой, быть может, моего романа,
Однако сердца нет в пустой груди.
Я для тебя не больше, чем путана,
А значит, нам с тобой не по пути.
«Холод чистый целует изгиб моих уст»
Холод чистый целует изгиб моих уст,
Тихий шепот в душе это радости хруст,
Что сломалась в руках, как хрустальный цветок.
Обожженным крылом указал мотылек
На дорожку исток ей положен у звезд.
Остается ступить на невидимый мост,
И навек пропаду ветер пыль разнесет.
Это будет последний в моей жизни взлет.
Шерри снова наполню изящный бокал,
Чтоб забыть, как ты сердце мое отмыкал,
Как перо выводило на чувствах клеймо,
Опьяняя рассудок сильней, чем вино.
Я взлететь не могу ты к себе приковал,
И ничто не сломает холодный металл.
Тенью стала и тихо крадусь по следам
За тобой, доверяя манящим глазам.
Мои чувства судьба обвивает кольцом
Я мечтаю о сказке с хорошим концом,
Но печати из боли на теле видны.
В этом мире извечно мы будем одни.
Крепко к сердцу прижми, больше не отпускай
И в дыханье твоем обрету вечный рай.
Если душу утратил, а в мыслях лишь дым,
Я своей поделюсь ее хватит двоим.
«Я так устала от комедий»
«Я так устала от комедий»
Я так устала от комедий
И сладостно-наивных драм
В них ради поцелуя леди
Рискует жизнью Дон Жуан.
Все столь искусственно, надменно
От сказок часто воротит.
Они захватят непременно,
Что мне немыслимо претит.
К чему все эти маскарады,
Улыбки кукольные лиц,
Манерность, дивные наряды
И томный взгляд из-под ресниц?
Пластический хирург изъяны
Сотрет уверенной рукой,
Но не убрать ему те раны,
Что в сердце нанесли стрелой.
Среди людей нет идеалов,
Пусть тяжело это признать.
Фальшивы речи театралов:
Жизнь не кино. Зачем играть?
Крысціна Бандурына
[1992 г. н.]
Сляды на чыстай паперы
Пайшла я сёння ў банк пакласці грошы на рахунак. Стаю ў чарзе, чытаю розныя аб явы. Тут адчыняюцца дзверы, і заходзіць бабуля з дзіцёнкам. Становяцца ў чаргу акурат за мною. Каса 1, дзе мы ўсе стаялі, знаходзілася ў самым закутку, а побач з ім лесвіца, у якой жалезныя парэнчы былі не да канца прыкручаныя да падлогі. Паміж гэтымі парэнчамі знаходзіўся невялікі пралёт, куды адразу і палезла ўзгаданая мною малая дзяўчынка. Залезла і сядзіць, пазірае на мяне. Маленькая, смешная і такая прыгожанькая-прыгожанькая. Вялізныя і круглыя блакітныя вочкі, хітраватая ўсмешка і такі цікаўны носік! Напэўна, я ёй спадабалася, і яна хацела неяк звярнуць на сябе ўвагу.
Я толькі адвярнула галаву ў іншы бок, як дзяўчынка паднялася і пачала нагою ляпаць па непрыкручаных парэнчах. Парэнчы дзынькалі на ўвесь банк, што вельмі раздражняла яе бабулю.
Бабуля не вытрымала і пачала чытаць ёй натацыі:
Супакойся! Зараз прыгоду заробіш на сваю галаву!
Не зараблю! Усё будзе добра! хітравата ўсміхалася малая, гледзячы мне ў вочы.
Бабулю такая ўвага да мяне яшчэ больш раззлавала:
Атрымаеш зараз.
А вось не атрымаю, і так усміхаецца! На выгляд ёй гады чатыры, напэўна, а такая ўжо разумная.
Бабуля, нахмурыўшы бровы, вырашыла перайсці на пагрозы:
Я табе зараз сапсую настрой.
Не сапсуеш, упэўнена парыравала малая, па-ранейшаму не адрываючы ад мяне позірку. А мне так смешна было. Яна глядзела мне ў вочы, і я бачыла сябе ў яе ўзросце. Тут падышла мая чарга, і далейшае развіццё дзеянняў мне ўжо было невядома.
Скончыўшы ўсе свае справы, я накіравалася да століка, каб спакаваць рэчы, і раптам убачыла: пазіраюць на мяне з-пад стала знаёмыя цікаўныя вочы. Малая не дала мне апамятацца і пачала скардзіцца, што яны там сёння з кімсьці яблыкі не падзялілі:
Вось мне дасталося, а камусьці не дасталося, дык што, я вінаватая?
А я стаяла і разглядала яе. Памятаю бірузовага колеру ці то куртку, ці то паліто на ёй, маленькія карычневыя угі. Шапку не запомніла, але памятаю, што на ручках былі вясёлкавыя пальчаткі. І яна так гэтымі ручкамі ў розныя бакі махала, так эмацыйна мне расказвала!
Спакавала я ўсе свае паперкі, ужо сабралася выходзіць. А малая мне ўсё расказвае і расказвае. Ну, што рабіць? Стала я, гляджу на яе, слухаю. І галоўнае, што людзі вакол таксама на нас глядзяць: там жа недзе бабуля ў касе, а яна мне тут балбоча. І тут гэтае дзяўчо бярэ мяне за руку. Трымае моцна, а я разумею, што яна не хоча мяне адпускаць ці наважылася ісці са мною.
Хачу спытаць: «Ты мяне не адпусціш?» заўважаю, што хвалююся. Маю руку трымае чужое дзіця, мяне гэта неяк непакоіць, і я пачынаю заікацца. Гляджу на яе, яна на мяне здзіўлена глядзіць і кажа: «Не, не адпушчу». Я збянтэжылася яшчэ больш: людзі ж глядзяць! Гэта чужое дзіцё! І мне на пары трэба ісці. А як растлумачыць дзіцёнку?
Усё, мне трэба ісці, пакуль, ледзь выціскаю з сябе.
Яна мяне адпускае, я амаль ужо выходжу за дзверы банка і чую: так адчайна малая крычыць мне ўслед:
Пака-а-а!
Паварочваюся: стаіць, махае сваімі маленькімі вясёлкавымі ручкамі і пасылае мне паветраны пацалунак.
Я ішла па вуліцы, усміхалася і думала: вось цуд, бывае ж такое! Тады да мяне прыйшло ўсведамленне, што няма на свеце нічога больш важнага за ўвагу дзіцяці. Больш шчырага дакладна няма. І я ўспомніла сябе.
Калі мне было дзевяць гадоў, я адзіны раз у сваім жыцці пабывала за мяжою. У мяне бабуля працавала ў школьнай сталоўцы, і ў гэтую школу кожны год раней прыязджалі ірландцы з нейкай місіяй кшталту «Дапамага дзецям Чарнобыля», прывозілі гуманітарку і розныя карысныя рэчы. Гэтыя ірландцы па нейкай дамове бралі беларускіх дзяцей да сябе на аздараўленне. І мая бабуля, я не ведаю, чаго ёй гэта каштавала, дамовілася, каб мяне (а навучалася я ў іншай школе) узялі ў гэтую групу. Так я на 24 дні апынулася ў Ірландыі. Дзевяцігадовае саплівае дзяўчо ўпершыню ляцела ў самалёце ды ўбачыла свет, называецца. Найбольш яскравы ўспамін адтуль гэта зялёныя-зялёныя палі. У іх там усё зялёнае.