Такі вось «класавы падыход» захавальніцы пазычанага валютна-залатога рэзерву.
Так, у краіне ёсць бізнесоўцы, але бізнес-класа няма.
Ёсць прадпрымальнікі, але «сярэдняга класа» няма. Амаль усё насельніцтва ператварылася, так бы мовіць, у «эканом-клас», які на сабе пазнае зараз вялікую, нават лёсавызначальную розніцу паміж «лічыць грошы» і «лічыць апошнія грошы»
Праз які тыдзень я ледзь не сутыкнуўся з суседкай ля падезду. Трохі расчырванелая, яна шпарка йшла насустрач, трымаючы ў руках стары жаночы капялюшык, з коптурам набіты цвёрдымі і маленькімі, нібыта дзіцячыя кулачкі, зялёнымі яблычкамі. Адно звалілася, пакацілася па асфальце, другое Я кінуўся падымаць: «Гэта ж дзічкі, навошта вам?» «А кампот навару Даўно не піла кампоту»
Калісьці тут, у самым цэнтры горада, квітнелі сады на прыватных сялібах. У 60-х і хаты і сады пайшлі пад бульдозер. Ды ўсё ж захаваліся дзе-нідзе яблыні. Здзічэлі, праўда, але ўвесну квітнеюць, а восенню звонка сыплюцца яблычкамі на асфальт.
Дзякуй Богу, дзівосная сёлета, несканчоная восень. Няма на што наракаць
Голас крыві, альбо Істэрычная справядлівасць
Моцная ўсё ж штука пульт дыстанцыйнага кіравання. Адным націсканнем кнопкі можна пачаць вайну ці падоўжыць Алімпіяду
«Да пайшлі яны ўсе на! раздражнёна кінуў прыяцель і ўзгадаў прыказку пра куслівую казурку, што лёгка пераскоквае з аднаго цёплага месца на іншае. Зараз лягу і буду глядзець Алімпіяду»
Эпізод тычыцца падзей шасцігадовай даўніны расійска-грузінскай вайны. Я падумаў тады: як ад яе мы далёка! Дакладней, якія далёкія
Сёння вайна на расійска-ўкраінскім парозе. На адлегласці кроку. Але мы па-ранейшаму далёкія ад яе. Па-ранейшаму паміж намі і тым, што адбываецца насамрэч, Вялікая Хлусня. Якія там «падвоеныя стандарты»!
Гэта толькі падаецца, што мы кіруем кнопкай. Гэта яна кіруе намі, робіць з нас не толькі ўдзельнікаў інфармацыйных войнаў, але й іх ахвяр.
І вось ужо спрачаемся да хрыпаты, да кідання слухавак, да разрыву сяброўскіх адносін!
«Бачыў, як «Беркут» стаіць на каленях? Такая знявага!» «Дык гэта ж ён сам прасіў у людзей прабачэння» «А як губернатара прыкавалі кайданкамі да слупа Табе падабаецца?» «Не, не падабаецца. А хто сказаў, што рэвалюцыя павінна падабацца?» «Якая рэвалюцыя? Дзяржаўны пераварот»
І гэтак далей і далей
Напрыканцы ХІХ стагоддзя, падчас англа-бурскай вайны, свет быў куды бліжэй да праўды, чымсьці сёння, ва ўладаранні Кнопкі.
І вось ужо страляніна з-за вугла завецца «абаронай роднага дому», а смяротнае скавытанне «Града» «абаронай тэрытарыяльнай цэласнасці», зніштажэнне гарадоў і вёсак «навядзеннем канстытуцыйнага парадку», а вайна на чужой тэрыторыі «прымушэннем да міру»
Сёння да расійскай прапагандысцкай тэрміналогіі часоў вайны з Чэчнёй і Грузіяй дадаліся «неафашысты» ў Кіеве і «руская кроў на святой крымскай зямлі».
«Колькі рускай крыві праліта за вызваленне Крыма!» «раве та стогне» Валянціна Мацвіенка. Імаверна перад тым, як на «мэрсе», ці на чым там яшчэ, адправіцца на чарговы масаж Трэцяя, дарэчы, асоба ў расійскай дзяржаве.
Вы што-небудзь чулі ад «фашыстаў» з Майдану пра «ўкраінскую кроў»?
Пра нацыянальную рэвалюцыю так. Пра «ўкраінскую кроў» не
Але віск на ўвесь свет: фашысты антысеміты рускія перамаглі нацызм, астатнія служылі ў тылавых войсках дзяржавы «Украіна» няма украінскай мовы няма
Гэта Жырыноўскі. Блазен, скажа нехта. Але «блюзнерства» ягонае транслюе дзяржаўнае расійскае тэлебачанне, ці не з гадзіну дазваляючы ліцца бруду і атруце, за якія ў любой цывілізаванай краіне краты. За распальванне міжнацыянальнай варожасці і заклікі да вайны
І гэтак бліжэй і бліжэй
І вось ужо гіне на гэтай вайне «нябесная сотня» каб назаўжды вырваць краіну з імперскіх ці то абдымкаў, ці то кіпцюроў
Але нам па-ранейшаму падаецца, што вайна немагчымая, што Пуціну хопіць розуму, каб не ставіць свет на край непрадказальнай па маштабах і наступствах катастрофы.
Пакуль што Пуціну хапае розуму збольшага маўчаць. Навошта гаварыць, калі «фігуру змоўчання» надзейна агучаць мацвіенкі, жырыноўскія, думцы, палітолагі невядома з якіх «няўрадавых» цэнтраў, так званыя «рускамоўныя» ды іншыя «верныя ленінцы», дый простыя падманутыя людзі, якім нагадалі пра «голас крыві»
Навошта гаварыць, калі «фігуру змоўчання» надзейна агучаць прапагандысты з дзяржаўных СМІ «дэмакратычнай» Расіі спрэс наўмыснае маніпуляванне фактамі ды й наўпрост фальсіфікацыі Адзенне скінута, кароль голы.
Навошта гаварыць, калі «фігуру змоўчання» надзейна агучаць прапагандысты з дзяржаўных СМІ «дэмакратычнай» Расіі спрэс наўмыснае маніпуляванне фактамі ды й наўпрост фальсіфікацыі Адзенне скінута, кароль голы.
Навошта гаварыць, калі «фігуру змоўчання» надзейна агучыць нехта з мясцовых г. зв. так званых лідараў з паводзінамі падсаднай качкі. Дакладней, таго разняшчаснага пацанчыка, які па падбурхтоўванні дарослых бандытаў у патрэбны момант пракрычыць: «Нашых бюць!»
«калі грамадзянін Ізраіля недзе трапляе ў бяду, альбо грамадзянін ЗША, там падключаецца ўся дзяржаўная машына ў абарону гэтага чалавека». Гэта зноў Мацвіенка. Засталося толькі зрабіць «нашых» грамадзянамі Расіі. Што не цяжка, нават новапрызначаны з дапамогай «калашнікавых» крымскі прэмер якраз яе грамадзянін.
Учарашнія падзеі на Каўказе і сённяшнія вакол Крыма, ды ўвогуле Украіны, нават больш яскрава (для нас, ва ўсялякім выпадку), чымсьці колішнія падзеі ў Югаславіі, высветлілі адну з самых небяспечных традыцый ў суіснаванні народаў і дзяржаў традыцыю легалізаванага забойства, якім зяўляецца вайна. Традыцыю, ад якой, здавалася, назаўсёды адвярнулі крывавыя катастрофы ХХ стагоддзя.
Не адвярнулі. Больш за тое, яна працягваецца з новай жахлівай сілай і ў новым «цывілізаваным» выглядзе, намагаецца састроіць з сябе ўвасабленне высокай маралі. І самая цынічная частка гэтага падману закліканне да «гістарычнай справядлівасці», што набывае цяжкія формы шавіністычнага псіхозу ды істэрыі.
Кожны раз, калі палітыкі енчаць пра «гістарычную справядлівасць», чакайце загаду на распачынанне новай вайны. І не шукайце справядлівасці яе ў гісторыі наўпрост няма. Ёсць гістарычны досвед, каторы немагчыма засвоіць без гістарычнай праўды.
Гэты досвед і гэтая праўда наўпрост лямантуюць супраць адраджэння ў Расіі імперскага духу.
Нагадаю, дарэчы: матрос Кошка, самы знакаміты герой колішняй Крымскай вайны, быў украінцам.
Па крыві.
Чорны колер, чырвоны аловак
Познім вечарам у мінулую сераду праглядзеў на «Белсаце» «Размову са Святланай Калінкінай» з уласным удзелам.
Настрой быў зусім дрэнны удзень на «нейтральнай» Беларусі быў пастаўлены чарговы (ці не апошні?) крыж. Мо таму, а, мо, як яно часцяком здараецца «пасля бойкі», застаўся вельмі незадаволены: тое не сказаў, тое недасказаў, тое сказаў не так, а нешта і ўвогуле сказаў не тое
Што праўда, тэма была даволі складаная інфармацыйныя войны. На пытанне, ці ёсць пераможцы ў сённяшняй інфармацыйнай вайне паміж Расіяй і Украінай, я адказаў, што пераможцаў няма, спрэс ахвяры. І памыліўся. Ну, вось, да прыкладу ці можна лічыць ахвярамі журналістаў партала Lеntа. ru, якія не пажадалі ўдзельнічаць у інфармацыйнай вайне з Украінай, далі слова «фашысту» і салідарна са сваёй звольненай галоўнай рэдактаркай сышлі, так бы мовіць, з поля бою?
А вось іншае пытанне: ці можна лічыць пераможцамі тых дзеячаў расійскай культуры, што «цвёрда» заявілі «аб падтрымцы пазіцыі Прэзідэнта Расійскай Федэрацыі па Украіне і Крыму»?
Ці перамога гэта паставіць сваё, паважанае нават ў свеце, імя побач з папсовымі зоркамі, чые «думкі» што «скакуны»?
Карэн Шахназараў, адзін са знакамітых падпісантаў, сцвярджае, што не ведаў, хто яшчэ падпісаўся, увогуле яго гэта мала цікавіла, бо тэкст, які яму прачыталі па тэлефоне, цалкам адпавядаў ягонай уласнай пазіцыі.
Нічога сабе «уласная пазіцыя», якую фармулююць чыноўнікі з Міністэрства культуры!
Не, ніякай «уласнай пазіцыі» у тым тэксце няма.
З насамрэч уласнай пазіцыяй, калі яна не мяжуе з ксенафобіяй, шавінізмам, расізмам і заклікам да вайны, можна заставацца нязгодным, але паставіцца да яе з павагай. Як, напрыклад, да «імперскай» пазіцыі Іосіфа Бродскага ў вершы «На независимость Украины», што быў напісаны на пачатку 90-х, і праз які шмат хто «адракаецца» ад некалі любімага паэта. Але «імперская» крыўда, «імперскі» боль паэта гэта не «боль» імперскага палітыка.
«Вашего хлеба, неба, нам, подавись мы жмыхом и колобом, не треба»
Пуціну трэба
Гэтую «пазіцыю Прэзідэнта» падтрымліваюць «дзеячы культуры Расіі»? Пазіцыю, якая да іх жадання, «каб супольнасць нашых народаў і нашых культур мела трывалую будучыню», не стасуецца ні з якога боку?
Нічога сабе «супольнасць» праз прыніжэнне нацыянальнай годнасці, разюшаную прапаганду і неахайна прыхаванае злачынства, то бок анексію чужой тэрыторыі