Пры святле паходняў удыхаць гукі класічнай гітары
І усё гэта ўпісваецца ў тканіну аповеду пра «бабіна лета»
Мінулае aбект экспансіі сучаснасці, і турысты авангард яго войска.
Іх патрабавальнае каханне прасейвае стагоддзі
А людзі не заўважаючы гэтага, праносяцца паблізу ў сваіх бляшаных трунах
Яны жывуць у шалёным тэмпе, стала спяшаюцца за чымсьці і да чагосьці, не прыкмячаючы таго, што атрымалі, што складае іх сапраўднае жыццё
Хто ведае, Берлін, можа быць і я твая часцінка і змагу рэалізавацца ў эстэтыцы твайго вялізнага быцця
На такой ноце добра б скончыць гэтую iскрамётную рэлаксацыю
Штораз, калі сыходзіць «бабіна лета», падаецца, што сыходзіць часцінка самога цябе.
Потым будзе ўсё зноў, новая праца, новыя сустрэчы, праблемы і поспехі.
Кароткае яно, «бабіна лета», але замест «бывай» да наступнай сустрэчы!
І я кідаю манетку ў канал
Берлін forever
Гэты горад.
Паспрабую сабраць у словы свае ўражанні ад гэтага горада, якімі я набіты, як кашалёк пасля атрымання зарплаты, адпускных і прэміяльных адначасова.
Паспрабую.
Хоць разумею, што гэта дарэмна.
З першых жа хвілінаў знаёмства ён паклаў мяне на лапаткі.
З тых самых часоў, калі ў фіялетавым змярканні ўбачыў бясформную памаранчавую скалу Gedechnis Kirche, я захварэў ім.
Гэта велізарная машына, зробленая грунтоўна і сумленна, усе шасцярнi якой адладжаныя ўмелай рукой Яна ўцягнула мяне ў свае нетры
Берлін прыгожы ў любую часіну года.
Блакітнай вясной, калі красавіцкі вецер гоніць па старых брукаванках лёгкую ружовую завею сакуры.
Улетку, калі бездапаможны ад спёкі горад хаваецца ў азёрах і басейнах, а кветнікі і сабакі пакрытыя тонкім пластом таполевага пуху.
Увосень, калі пад млява сiкаючым дожджыкам блішчаць цюленевыя спіны брукаванак, калі залаты амлет затапляе вуліцы і пляцы, і бабулькі змушаныя пракладаць кіем сцяжынкі для сваіх сабакдробак.
Нядоўгай зімой, калі зялёныя кусты злёгку прысыпаныя цукровай пудрай і праз містэрыі каляднага змяркання ў горад пранікаюць мільёны вогненных анёлаў
Берлін! Ты валодаеш гіпнатычнай уласцівасцю!
Ты захапляеш.
Ты інтрыгуеш.
Ты транквiлiзуеш.
Ты смуткуеш па ірацыянальнаму.
Ты рэзка б'еш і не даеш выціраць слёзы
Гэты горад
Сёння ён увайшоў у мяне. Стаў маім мозгам і крывёй.
Яго натруджаны рытм стаў маім рытмам.
Тут я паміраў і нарадзіўся нанова, тут я ўвасобіўся ў новае цела і атрымаў новы мозг. Тут я навучыўся скотчам пераматваць свае нервы
Я блукаю па тваіх велізарных сталічных фатаграфіях, Берлін, прабягаю глейкай крывёй па тваім целе, па крытым татуяваннем вуліц і каналаў, птушкай пралятаю над незлічонымі паркамі, мільгаю сонечным блікам па рознакаляровых тварах
Я ўсё пра цябе ведаю.
Я ведаю, дзе знаходзяцца ўсе твае бронзавыя помнікі, прыгожыя, як старадаўнія манеты, якія выпалі са знойдзенай на гарышчы шкатулкі.
Я ведаю, дзе знаходзяцца твае невядомыя выспы гмахаў, і хто праўдзівыя гаспадары цытадэляў, якія згубіліся ў серыяльным залюстраваннi.
Я расцякаюся наэлектрызаванай лавай лаўпарада, прыдуманага здымаць напругу з людзей, каб тыя не псіхавалі ўсю астатнюю частку года.
Я ўдзельнічаю ў традыцыйнай «агародніннай разборцы» на мосце паміж Фрыдрыхсхайнам і Кройцбергам.
На баку апошняга, бо я патрыёт Кройцберга.
Я губляюся ў натоўпе «швуляў» на Kristofer Street Day. Я да ашалеласці нашуся на свяце Кудамма.
Я штурмую ў маскарадным натоўпе «карнавала дурняў» Галоўную Ратушу i чокаюся з бургамістрам келiхам пiва.
Я зачараваны прыгажосцю берлiнак. Вось нясе сваё прыгожае і стройнае цела бялявая прынцэса крыві. Блакітныя вочы, вытанчаны рымскі профіль
Вось плыве чарнавокая жонка махараджы, міндальны разрэз вачэй у персідскай князёўны Аліўкавыя твары і арліныя насы арабак Стройныя, загадкавыя ванэсы мэй
Гэты горад жывы падручнік гісторыі, тут вакол дыханне гісторыі. Архітэктура Берліна нагадвае палац, багацце якога збіралася бацькам, дзедам, прадзедам, прапрадзедам
У ночы, выфарбаваныя берлінскім блакітам, я раблю ся празрыстым і ўзбіраюся на крыштальныя хмарачосы Potsdamer Platz, каб адтуль паглядзець на начны горад.
Уначы горад паступова пераходзіць у простыя формы, лёгкія і меладычныя. Душа Берліна прывідная і ледзь улоўная
Тут, наверсе, горад заліты цішынёй.
Здаецца, што ўсё вакол гэта дэкарацыі, спецыяльна створаныя для тваёй персоны.
Тут, наверсе, горад заліты цішынёй.
Здаецца, што ўсё вакол гэта дэкарацыі, спецыяльна створаныя для тваёй персоны.
Толькі адгэтуль можна зразумець значэнне таго ландшафту, што разгортваецца пада мной. У мяне ўсюды вырастаюць вочы
Адгэтуль можна прагуляцца па небе, якраз зорак няма, ім не даюць узысці лазерныя пражэктары, якія малююць мудрагелістыя нябесныя графіці.
Адсюль, уверх, ад зямных путаў, ветрам на крыло Пылаючы мільярдамі агнёў начны горад.
Натоўпы, якія наведваюць тэатр жыцця. Чарапічныя дахі, выкладзеныя, як даміно.
Абыякавы працаўнік SBahn, натужна цягне сваё кадміевае целагусеніцу па спічастых рэбрах акведукаў і iмгненна кідае яго ў чорны горан падзямелля.
Мiтуслiвая прымадона Fridrich Strasse, занадта какетлiвая, як накакаiненая прыгажуня, з яе бляскам вітрын, дзе стаяць чароўныя аголеныя бландынкі, чакаючы, калі ім прышпіляць рукі і надзенуць сукенкі.
Бюргер Kudamm з натоўпамі, якія фланіруюць i радуюцца магчымасці адхапіць кавалачак ад гэтага торта жыцця.
Гмахдзіцё «Banhaus»-стыля, у аснову якога былі пакладзеныя індустрыяльны прагрэс, дынамічнасць і ўрбанізацыя, ён стаў у свой час знакам мадэрнізму, антыподам вiльгельмаўскай эпохі. На вяршыні яго карона KaDeWe, дзе змесціліся адразу 1800 гатункаў сыру і 1500 каўбасаў
Погляд плыве па халодных, ганарлівых будынках помніках глабальнай імперскай гісторыі, якія нясуць на сабе прускі след Шынкеля. Пампезны і манументальны неакласіцызм любiмы стыль усіх дыктатараў
Блукаю ў бамбукавых гаях Тыргартэна, разганяю процьму трусоў, якія жывуць тут
Натыкаюся на месяц, ён у Берліне часта бывае па маранчавы і квадратны, ды яшчэ з надпісам «Alpine». Пада мной Nollendorf Platz, апора сусветных швуляў, «шакаладнае вока» Берліна.
Далей можна рушыць у бок знакамiтай Alexander Platz, паблукаць па вулачках, апiсаных Францам Бiберхофам, апынуцца ля прыстаняў Рыбацкай выспы, папіхацца ў старажытных вулачках Nikolajvirtel, дзе сярэднявечча заскочыць на плечы, узляцець на 365й метр тэлевышкі на хуткасным ліфце
Адтуль павольна наведаць Weisensee і Reinikendorf з іх сельскім каларытам і рушыць далей у Grunewald з яго эклектычным разнабоем вілаў, утопленых у кучаравым салаце зеляніны, дзе жывуць нашчадкі прускай арыстакратыі, якія працягваюць гуляць у сярэднявечныя гульні, толькі з кампутарамі і мабільнымі тэлефонамі
Адна паэтка напісала пра Берлін:
Ёсць гарадыдэндзі. Ёсць гарадылэдзі.
Берлін працаўнік Сізіф.
Дзень і ноч цягне ён свой камень
Афіны на Шпрэi, Паўночная Венецыя, новы Ерусалiм, маленькі Стамбул, Стоўнхэндж, закінуты ў славянскія лясы і палi, сталіца дзвюх Германій усе гэтыя імёны Берлін атрымаў за сваю 760гадовую, поўную скажонасцяў гісторыю.
А яшчэ: Мост паміж Усходам і Захадам, метраполія кант растаў, Вавілон народаў, Горад ста тысяч пустуючых кватэр і ста тысяч сабак Выспа Эклезiаста, створаны з горкасалёных асадкаў здаровага сэнсу
У Берліне да ўсяго хутка прывыкаеш.
Прывыкаеш да неймаверна высокага рытму жыцця, да неймавернай вычварнасці сучаснай архітэктуры, да перапляцення бясконцых каналаў і грукатлівай фугі цягнікоў, да станцый метро, якія змяняюцца, нібы дэка рацыі ў Deutsche Oper
Прывыкаеш да рамантычных назваў вуліц вуліца Майскага хрушча, вулiца Плывучай змяі, Халупа дзядзькі Тома, вуліца Успамінаў пра мора і г. д.
А колькі Соф'яў, Шарлот, Аўгуст, Эльзаў і Магдален ушанавана ў Берліне.
Прывыкаеш да двухмятровых жрыц кахання, апрану тых у шорты і батфорты ў любое надвор'е, якія расхаджваюць па вуліцах у пошуках чарговай ахвяры.
Прывыкаеш да куч сабачай радасці, якія шчодра ўгнойваюць вуліцы Берліна, i на якія абавязкова наступіш у цемры (што лічыцца добрай прыметай). Прывыкаеш да незлічоных берлінскіх мастоў, кажуць, іх больш за тысячу.
Да яго новабудоўляў, з пад'ёмнымі кранамі якія сыходзяць у неба.
Да яго ветлівых машын, якiя паводзяць сябе як пай хлопчыкі і прапускаюць пешаходаў на скрыжаваннях.
Да яго войска веласіпедыстаў, узімку і ўлетку.
Да вокнаў трамваяў і электрычак, парэзаных шкларэзам.
Да рускіх гармонікаў i балалаек на станцыях метро.
Да гмахаў караблёў, што зiхацяць агнямi і рухаюцца ў кававай гушчы каналаў.
Прывыкаеш да пачварнанямога выцця сірэнаў паліцыі і «хуткай дапамогі».
Да будынкаў, густа пакрытых графіці.
Да карабейнікаў, якiя шчыльна акупавалі Музей Сцяны, з іх фуражкамі і пілоткамі, шапкамівушанка мі, пагонамі, медалямі, кіцелямі рэшткамі гардэроба знiклага войска пераможцаў.