Stenen Uit Verleden Tijden
"Wat gaan jullie meiden vandaag doen?"
Eriqwyn onderdrukte een zucht en schepte het laatste beetje soep in haar mond om te voorkomen dat ze haar moeder een slap antwoord gaf.
Aan de overkant deelde haar zus een blik met Eriqwyn. "Ik verwacht dat het een dag wordt zoals elke andere," zei Adri. "We zijn blij dat je met ons meedoet bij het ontbijt, moeder. Heb je goed geslapen?"
Hun moeder gaf Adri een kort knikje, toen wemde ze haar blik af en keek ze neer op haar eten.
"Terug in haar eigen wereld," mompelde Eriqwyn.
Adri schraapte haar keel. "Hoe gaan de jonge jagers met hun training om?"
"De meesten zijn veelbelovend, maar ze hebben nog een lange weg te gaan en zullen geen jagers zijn totdat ik ze als zodanig accepteer."
Adri wierp haar een platte blik toe. "Dat, zuster, is een begrip dat niet boven me uit vliegt als de leider van deze gemeenschap."
Eriqwyn boog haar hoofd uit eerbied. "Natuurlijk. Maar vertel me één ding, Adri. Als First Warder is het aanvaarden van de stagiairs mijn verantwoordelijkheid, maar waarom stond je op de groene heide van de godin erop Demelza naar voren te brengen?"
"Ah, ja. Demelza." Adri glimlachte strak. "Je afkeer van het meisje is heel duidelijk, en ik weet dat je haar anders nooit zou hebben geaccepteerd. Ik geef toe dat er iets met haar is dat me ook van streek maakt, maar ze is onschadelijk en ik geloof dat ze potentie heeft."
"Jij en Wayland zien iets in haar dat ik niet zie," zei Eriqwyn. "Haar vooruitgang is traag en haar aandacht is ver te zoeken."
Adri plaatste haar lepel in haar lege kom. "Het betekent niet dat ze niet kan leren. Ze woont alleen, Eri. Ze heeft bewezen dat ze zelfvoorzienend is sinds de oude Ina stierf. Ik heb haar zien terugkeren naar het dorp met konijnen, fazanten, manden met krabben. Op een keer zag ik haar een volwassen wolf, een nargut, terug naar haar hut slepen."
"Nou, ik weet niet hoe ze erin slaagde om ze te vangen zonder netten of vallen of een goed gerichte pijl. Wat ze lijkt te kunnen, komt niet overeen met haar waargenomen vaardigheden. Ik geloof niet dat ze heeft wat nodig is." Eriqwyn haalde haar schouders op. "Ongeacht. Wayland heeft de leiding over het meisje. Als iemand haar in een jager kan veranderen, is hij het. Hij is dol op Demelza en zijn geduld is ongeëvenaard."
"Wayland is een sterke Warder. Net als Linisa." Adri stond op van haar stoel en reikte over de tafel naar de kom van Eriqwyn. "Jullie drieën zijn misschien wel het meest capabele team van Warders dat dit dorp ooit heeft gekend. Minnow's Beck is inderdaad goed beschermd."
"Het is goed van u om dat te zeggen, zuster." Maar waartegen beschermd? Toen Adri de kamer verliet, stond Eriqwyn op van haar stoel en wierp een blik op hun moeder. "Ik ga nu bloemen plukken, mama," zei ze, zichzelf een beetje hatend omdat ze wist dat haar woorden minder in vriendelijkheid en meer in spot werden uitgesproken.
Haar moeder keek op en keek haar aan. Ondanks het verstrijken van de jaren die opgesloten zaten in haar herinneringen, toonden haar ogen even de geest van de vrouw die ze ooit was geweest.
"Oké, schat," zei ze met een vage glimlach. "Veel plezier."
Plezier. Eriqwyn dacht na over het woord toen ze de kamer uitliep. Alsof het leven nog steeds draait om touwtje springen en bloemen plukken. Ik ben opgegroeid, moeder. Net als Adri. We herinneren ons nauwelijks meer wat plezier is.
Een gebrabbel van stemmen kwam uit open deuren terwijl Eriqwyn Fallen-Shrine Row af liep, met haar boog ontspannen in de hand. Warmte en de geur van staal vulden de lucht terwijl ze langs de open voorkant van de smid liep. Tan, de jongere van de twee smeden, wierp een blik op van zijn werk en stak een hand op. Zonder de pas te onderbreken, beantwoorde Eriqwyn het gebaar met een kort knikje en liep verder.
Toen ze de zuidelijke rand van het dorp bereikte, stapte een figuur achter het laatste huis vandaan. Eriqwyn beet op haar tanden toen ze Shade herkende. Het donkere, glanzende haar van de vrouw viel om haar schouders, en het pure materiaal van haar lange rok en sjerpen die over haar borsten kruiste klampte zich vast aan haar figuur in de warme bries.
Shade stond naast een houten balk en hief haar hand op om het gladde hout te strelen. "Hallo, Eri," spinde ze. Haar bruine ogen glommen in de ochtendzon.
Eriqwyn liep langs haar heen, maar stopte toen Shade haar schouder aanraakte. "Wat wil je?" Snauwde Eriqwyn.
Shade glimlachte. "Wat een vijandigheid. Je weet dat ik dat leuk vind in een vrouw. Ik heb je een tijdje niet gezien, Eri. Heb je je voor me verstopt?"
"Ik hoef me niet voor je te verbergen," zei Eriqwyn bijtend. "En noem me geen Eri. Jij en ik zijn niet zo close."
"Wat jammer nou." De stem van Shade straalde evenveel sensualiteit uit als haar uiterlijk. "Hoe zou je willen dat ik je in plaats daarvan noem? Eerste Warder?"
"Dat zou acceptabel zijn."
"Zulke formaliteiten," klaagde Shade. "Ik dacht dat we daar al lang aan voorbij waren. Met de plaatsen waar jij en ik zijn geweest, zou ik zeggen dat we meer innig verbonden zijn dan de meeste in Beck van Minnow." Haar ogen trokken langs het lichaam van Eriqwyn.
Eriqwyn wierp een blik op straat om er zeker van te zijn dat er geen afluisteraars waren. "Er is geen intimiteit tussen jou en mij," zei ze krachtig. "Als het er ooit was, is het al lang voorbij. Ik ken je zoals je bent, Shade. Je bent een edelsteen - mooi, maar koud."
Shade kwam een stap dichterbij en leek de korte afstand tussen hen te verkleinen. Haar vingers trokken zich een weg langs Eriqwyns blote schouder naar haar arm. "Voel ik koud aan?" Ze kwam nog dichterbij. "Of voel ik warm aan? Herinner je je die warmte, Eri? Je zou me eens moeten komen bezoeken, ik zou je eraan willen herinneren hoe aangenaam ik ben voor het oog en de aanraking."
Met een zucht van frustratie gloeide Eriqwyn en haalde Shade's hand van haar arm. "Je zult me aanspreken met respect voor mijn positie."
"Oh," spinde Shade met een verleidelijke glimlach, "maar ik respecteer je positie." Het puntje van haar tong kroop tussen haar tanden. "Stuk voor stuk."
Eriqwyn drong voorbij en stormde weg.
"Tot gauw!" Riep Shade haar na.
*****
Dagra greep zijn Avato-hanger en fluisterde een gebed tot de Dyade en hun profeten terwijl hij door het lage gras sjokte, nog vochtig van de stortbui van de vorige dag. In het westen strekte een reeks heuvels langs de horizon zich uit, de zwakste zucht van de oceaan dreef over hun toppen. In het oosten staken riet en rietgrassen uit het met mist beladen moerasland als torens van kleine tempels, terwijl spookachtige bollen fee-vuur sereen boven de witte lijkwade zweefden.
Ze hadden het moeras de rest van de vorige dag gevolgd, en toen het moeras eindelijk plaats maakte voor steviger land in het zuiden, stopte Jalis voor de nacht en sliepen ze onder de sterren. Sinds het aanbreken van de dag hadden ze een gestaag tempo aangehouden, in de hoop dat het uitgestrekte moeras eindelijk zou eindigen, zodat ze het binnenland in konden en teruggaan naar de Kingdom Road. Terwijl het eerste uur van de ochtend zich uitstrekte tot het tweede en het derde, voelde Dagra meer en meer alsof een verpletterende aanwezigheid de heide vulde.
Het was niet de open ruimte die hem van streek maakte, noch was het de mogelijkheid van enig fysiek gevaar; hij was tenslotte een vrijbuiter, en als het te zwaar werd, konden ze altijd terugkeren. Wat hem verontrustte, was de goddeloze atmosfeer die begon toen ze de Deadlands binnengingen en die sindsdien alleen maar was verslechterd. Hij kon de aanwezigheid van de Dyade nauwelijks diep in Scapa Fell voelen. Zijn enige hoop was dat Aveia zijn gebeden nog steeds hoorde, en dat haar tegenhanger Sveys Trommelach ook luisterde vanuit het Geestenrijk; het was verontrustend, en - Dagra gaf met tegenzin toe - ironisch dat zijn hoop bijna opwoog tegen zijn gebeden op deze plaats waar de Dyade nooit had geregeerd, deze plaats die het domein was van een primitieve en lang geleden niet-vereerde godin.
"Vóór de Opstand," zei Dagra, meer tegen zichzelf dan de anderen, "ze hebben hun doden niet verbrand. Begroef ze gewoon en liet ze in de grond liggen om te bederven en rotten." Hij huiverde. "Goddeloos oefenen."
"Het was hetzelfde in de Arkh voordat de Dyad opkwam," zei Jalis. "Sommige plaatsen begraven hun doden zonder crematie - in de afgelegen gebieden waar ze nog steeds de Bound and Unbound aanbidden over de Dyad."
"Het maakte me nooit zoveel uit," merkte Oriken op. "Wat maakt het uit wat er met je gebeurt als je weg bent?"
"De doden moeten worden verbrand en hun as moet zich verspreiden in de wind," hield Dagra vol. "Laat de botten in de modder zinken, maar laat de geest vrij vliegen." Terwijl hij een stille toevoeging aan zijn gebed opzette, liet hij zijn hanger los en keek langs Jalis naar het westelijke hoogland. Op dat moment kwam de bovenste hoek van een vierkante stenen structuur in zicht tussen de verre heuvels.
Jalis had het ook gezien. Ze zweeg en deed haar rugzak af. "Is dat een kasteel?"
"Ik betwijfel het," zei Oriken. "Te klein."
"Het is groter dan die vestiging aan de rand." Dagra fronste naar het lelijke grijze blok dat even lang als breed was. "Geen ramen op de benedenverdieping. Wie zou op zo'n plek willen wonen?"
"Ik denk niet dat het is gebouwd voor comfort," zei Oriken. "Het is meer dan waarschijnlijk een oude nederzetting."
"Hm." Jalis had de kaart in haar hand en wees er met een vinger op. "Het is hier. Caer Valekha." Ze wierp een blik over de kaart. "Dat betekent dat we iets minder dan halverwege Lachyla zijn."
"Bijna voorbij het punt van geen terugkeer", mompelde Dagra. "Wanneer de bestemming dichterbij is, is de verstandige route verdergaan."
Oriken trok een wenkbrauw op. "Hoor ik een golf van enthousiasme?"
Dagra snoof. "Meer als oplossing."
"Wacht." Jalis staarde naar het bolwerk, terwijl ze de kaart weer opzij legde en haar rugzak over haar schouder slingerde. "Ik dacht dat ik beweging zag."
"Zag je iets," vroeg Dagra terwijl hij langs de rand van het moeras liep. "Het is het stofspoor achter me als ik me omdat ik haast maak om deze plek te verlaten."
"Dag heeft gelijk," zei Oriken terwijl ze zich haastten om hem bij te houden. "Het is niet te zeggen wat daar is, maar het is niet ons doel en ik ben niet nieuwsgierig genoeg naar de cravanten en de kluizenaar."
Jalis knikte. "Akkoord."
Nadat hij afstand tussen hen en het fort had gemaakt, wierp Dagra een omzichtige blik over zijn schouder naar het gebouw. Caer Valekha. Waarom moesten plaatsen destijds zulke grimmige namen hebben? Terwijl ze verder gingen, kromp het bolwerk achter de heuvels, waarachter een glinsterende strook boven de horizon lag - de ochtendzon glinsterde vanaf de kustlijn. "Het is lang geleden dat ik de Echilan-oceaan voor het laatst heb gezien," zei hij weemoedig.
"Ja." Oriken zuchtte en blafte toen lachend. "Weet je nog toen we helemaal naar Mount Sentinel gingen?"
Dagra knikte. "Klauteren over de uitlopers om zo ver mogelijk over het water te kijken."
"We konden niet hoger klimmen."
"En er was daar verdomd allesbehalve schuimende golven."
Oriken lachte. "Dat is waar. Het was een behoorlijk ongelofelijk einde van een verder leuk avontuur. Je grootouders waren ziek van zorgen."
"Ze hebben me wekenlang niet uit het oog verloren. Ja dat herinner ik me."
"Heren, ik haat het om de nostalgie te onderbreken, maar het lijkt erop dat het droge land weer opraakt."
Dagra keek vooruit en zag dat ze gelijk had. Zijn besluit wankelde. Hoewel de moerasmist aan het verdwijnen was, verspreidden de veelbetekenende tekenen van door moeras aangetaste grond zich niet alleen links van hen, maar nu ook vóór hen, waardoor de weg werd geblokkeerd. Een halve mijl afstand, markeerde een donkergroene strook naaldbomen de terugkeer van vaste grond. "Als we naar het westen blijven gaan, is er een kans dat de wetlands dichterbij de kust uitdunnen."
"Dat is positief." Oriken sloeg een hand op de schouder van Dagra. "We zullen een weg vinden. Dat doen we altijd. Rechts?"
"Aye," mompelde Dagra. "Dat doen we altijd."
Hun geluk kwam lang voordat ze de kustlijn bereikten. Vijfhonderd meter langs de rand van het moeras was een ruwe kruising van gedeeltelijk verzonken boomstammen in rijen van drie over het moeras geslingerd.
"Nou, daar ga je." Oriken grijnsde. "Dat was nuttig van iemand."
"Godzijdank," zei Dagra. "Maar ik blijf niet hangen om iedereen te ontmoeten die het heeft gebouwd." Hij plaatste een voet op de eerste half onder water liggende boomstronk en testte zijn gewicht erop. "Lijkt stevig genoeg." Hij stapte op het hout, vond zijn evenwicht en liep naar de volgende boomstronk.
Jalis sprong licht op het hout. "Deze loopbrug ziet er decennia oud, misschien al eeuwenoud uit en ligt waarschijnlijk op de overblijfselen van een vorige kruising. Wie het heeft gebouwd, moet lang dood zijn."
"Honderd jaar of een dag, de goden zien de toekomst en zetten de stukken op hun plaats," zei Dagra. "Ze sturen dingen om ons te testen, maar ze sturen ook dingen om ons te helpen."
"Hé, Dag," riep Oriken van achteren. "Het kan me niet schelen of het goden of geitenherders zijn. Wat je ook maar naar de andere kant brengt."
Dagra schudde zijn hoofd. "De goden gebruiken je al jaren om me te testen, Orik. Spot maar met alles wat je wilt, mijn vriend. Een dezer dagen zal ik je overtuigen dat ik gelijk heb." Glimlachend naar zichzelf, voegde hij eraan toe, Ook al duurt het tot het hiernamaals.
*****
Eriqwyn dwaalde langs de zacht oprijzende kustlijn op enkele meters van de rotsachtige kust. Het gedempte geklots van het getij was het enige geluid anders dan de verre kreten van meeuwen achter haar. Verderop waren er geen vogels, want de groene grassen vergeelden en werden dunner tot levenloze aarde. De gestage helling van de kust rees naar een klif die uitsteekt in de oceaan en omcirkelt het verre voorgebergte van het land. Met nauwelijks een struik of ziekelijk uitziende boom in zicht, helde de dorre aarde af naar een dreigende, grillige muur die zich helemaal in de heide uitstrekte. Een andere muur bedekte de zuidelijke rotspartij en achter de aardlaag vervaagden de wazige toppen van torens en torenspitsen tegen de blauwe hemel.
Haar boog was gespannen, maar Eriqwyn verwachte niet het te moeten gebruiken. Hoe dichter ze naar de omtrek van de Verboden Plaats liep, hoe groter de kans dat dieren van welke aard dan ook werden gezien; net als bij het gras, wierpen de wezens zich terug in de hoge en oude muur. Hier bestond slechts één reden waarvoor ze misschien een wapen nodig had en ze bad tot de godin dat een dergelijke gebeurtenis nooit aan het licht zou komen.
Het was niet nodig om helemaal naar de muur te gaan, ze kon van een afstand genoeg details zien om er zeker van te zijn dat er niets op de loer lag nabij de basis, noch tussen de kantelen erboven. Ze draaide naar het binnenland en volgde een parallelle koers naar de lange muur. Ze volgde een route die generaties lang dagelijks door Warders of jagers van het dorp werd gelopen. Ver naar het oosten keken de hoekige lijnen van Minnows Becks meest zuidelijke gebouwen van achter de voet van de met bomen bedekte Dreaming Dragon Brae, de natuurlijke schuilplaats van het dorp vanuit het noorden en westen. Ze verhoogde haar tempo, hield haar ogen alert en wierp voortdurend blikken rondom, vooral naar de onverbiddelijke barrière van de Verboden Plaats.
Een half uur later bereikte Eriqwyn de noordoostelijke hoek van de muur en het uitgestrekte heidegebied ging voor haar open in rijen van groen en goud, de hoge zon stroomde naar beneden op het glooiende landschap. Ze wierp een blik over de noordelijke muur en volgde de lengte ervan tot deze aan de horizon afliep. Het was niet haar beurt om vandaag de ingang te controleren; die taak was van Linisa, die een jager-in-opleiding zou nemen om voor het eerst door de ijzeren tralies van de ingang van de Verboden Plaats te kijken, net zoals één van de vorige Warders met Eriqwyn had gedaan toen ze een meisje was, en net zoals Wayland binnenkort met Demelza zou doen.