Яңа гасыр тавышы / Голос нового века (на татарском языке) - Антология 7 стр.

Кабыза алсак ул сүзләрдән
Дөм җиһанда нәни бер шәм,
Янар, бәлки?
Үкенече
Калмас гәрчә
Беркөн үлсәң.

һәркемнең үз әкияте җирдә.
үз тәмугы һәм үз җәннәте.
аңа гына насыйп бердәнбере.
тик ул белгән сөю сәнгате.
баш очында йөзгән үз йолдызы.
фәрештәсе иңдә оеган.
үз иреге һәм үз киртәләре.
үз ызаны бозу тыелган.
хакыйкать тә түгел берәү генә,
һәм иман да җитмеш битлекле.
ә фәрештә уяна да кинәт
тыпырчынып куя: «киттекме?»
ә аннары, кыштыр-кыштыр, кабат
дәфтәренә нидер сызгалый.
һәркемнең үз үкенече җирдә.
яшәү була микән сызланмый?
яшәү була микән вәсвәсәсез?
«әй фәрештәм, кая дәшәсең?»
елмая ул: «өлгерербез сиңа
яшәсе дә әле, яшәсе»
карашына тулган ак болытлар
агылалар аргы ягына
офыкларның яшерсә дә, беләм,
ватанын ул, йортын сагына.
мин дә багам башка офыкларга,
шәһәр артта кала гөрелдәп,
дәрәҗәсе, даны, мин-минлеге
җуелмасын, диеп, дерелдәп.
үз әкиятем эзләп китеп барам
көзге сукмаклардан юллардан
иңнәремдә йомшак ак йомарлам
ул булганда, юк, юк, югалмам.
һәркемнең үз бурычы бар җирдә,
булмый икән аны үтәми.
башын иңгә салып, ул көй көйли
артыбызда шәһәр ютәлли.

 Я видел его ещё три раза.

 Как, сад?

 Нет, дверь. И не вошёл.

Дивардагы ишек ачык тора.
Мин үтәмен.
Юлым дәвам итәм.
Ә аннары
Төнге ышыгымда
Булыр-булмас могҗизалар көтәм.

Дивардагы ишек ачык тора.
Анда бакча.
Сылу пантералар.
Монда дөнья.
Бәндәләр җан кыя,
Кешеләрдән ясак таптыралар.

Түләтәләр. Илне дөрләтәләр.
Мәйданнарда аһ-зар.
Сүздә бушлык.
Мин туныма төренәм дә чыгып
Хәстәрлимен утын
Тик бер кышлык.

Бик гади күк, бик гади күк бар да.
Без үзебез, ахры,
Катлаулырак.
Юллар барда йөгерәбез,
Ә җан
Бәргәләнә яклау, хаклау сорап.

Анда бакча.
Анда вакыт башка.
«Кичекми кайт»,  диеп дәшә кемдер.
Бишмәтемне элеп
Чыгам йорттан.
Һәм артымда кала куе эңгер.

Кешеләрдән җылы эзләр булсаң,
Кешеләрдән ерак кит икән.
Йөрәк йөрәк бит ул, тыпырчыныр,
Учларыңа кыс та көт икән.
Уңга, сулга чәчмә сагышыңны,
Чүбек итмәсеннәр зарыңны.
Урла да кит Каф тау артларына
Тик үзеңә насыйп ярыңны.
Дала күкрәгендә учак тергез,
Тирмә үзәгенә бишек эл.
Сиңа насыйп язмыш тик синеке, 
Ымыңны да хәтта ишетер.

Ә кешеләр үз үлемен ашыктыра.
Син дә шулар исәбендә.
Мин дә шулар.
Җирдә безнең күләгәләр кисешсә дә,
Анда барыбер олагырбыз 
Сыңар, сыңар.

Шуңа сине эзлим җирдә. Шуңа көтәм.
Шуңа син дә ут йотасың
Төннәр буе.
Тик кешеләр җиңә алмый мин-минлеген.
Кешеләрнең күләгәдән
озын буе.

Алар китә Китә алар берәм-берәм,
Алар кайта ялгыз гына
Туган йортка.
Без әрнибез
Әйтерсең җир күчәренең
Тузып беткән олтаннары кинәт купкан

Алар китә Без калабыз булып үксез
Эндәшмәскә күнегәбез
Берөзлексез
Узып тора буш вагоннар перроннардан
Озатабыз яулык болгап
Нигә күп сүз?!

Алар китә Калганнарга кала гомер
Мәшәкате, бимазасы,
Чүбе белән.
Кем аера, кем аермый
Ни кадерле
Җанга бәргән тәүлекләрнең күбегеннән?..

Кем каезлый, кемдер тегә яраларын
Чыпталарын чыгара да
Кага җилдә
Эндәшмәскә өйрәнәбез Көрәшмәскә
Һәм өр-яңа җаннар аваз
Сала җиргә

Алар килә Килә алар берәм-берәм,
Туган йортның исе аңкый
Тәннәреннән
Без шашабыз
Без күкләргә үк ашабыз
Бирсә-бирә бит бәхетне адәменә

Алар килә Килгәннәргә яңа гомер.
Сөенәбез җирдә
Шулай күнегелгән.
Ни табарлар Ни ягарлар алар
Безне
Озаткачтын,
Аерып җир чүбегенннән

Юл булсын.
Һәм булсын тынлык.
Калганы килә, китә.
Кемнедер дәвалый, кемне
Иртәрәк гүргә кертә.

Күк булсын.
Булсын йолдызлар.
Җирнеке зина гына.
Шартлатып бикли адәмне
Тынчыган зинданына.

Кешеләр күнә.
Күнегә.
Карусыз гына. Гаусыз.
Һәм яши башлыйлар шулай 
Күкрәүсез, шартлауларсыз.

Үз-үзен ишетми хәтта.
Башканы түгел, үзен.
Арзанрак кием сайлыйлар 
Язларын, кышын, көзен.

Без башка камырдан, болай
Яшәмәс төсле идек.
Җиңдеңме син безне, дөнья,
Шушымы безнең тиңлек?!

Мин торам юлның башында
Башында әле һаман
Булсын ул!
Аңа ышаныйм.
Калганы күптән ялган.

Юл булсын.
Һәм булсын тынлык.
Калганы килә, китә.
Кемнедер дәвалый, кемне
Иртәрәк гүргә кертә.

Күк булсын.
Булсын йолдызлар.
Җирнеке зина гына.
Шартлатып бикли адәмне
Тынчыган зинданына.

Кешеләр күнә.
Күнегә.
Карусыз гына. Гаусыз.
Һәм яши башлыйлар шулай 
Күкрәүсез, шартлауларсыз.

Үз-үзен ишетми хәтта.
Башканы түгел, үзен.
Арзанрак кием сайлыйлар 
Язларын, кышын, көзен.

Без башка камырдан, болай
Яшәмәс төсле идек.
Җиңдеңме син безне, дөнья,
Шушымы безнең тиңлек?!

Мин торам юлның башында
Башында әле һаман
Булсын ул!
Аңа ышаныйм.
Калганы күптән ялган.

Г-гә

Сергей должен был верить мне и

хоть немного дорожить мной,

я знаю другой такой, любившей

Сергея не для себя самой,

другой он не найдет.

Из дневника Галины Бениславской[6]

Кабакларның зәңгәр төтенендә
Синең сылу сының чайкала
Син эзлисең аны
Айнытырга
Бүген тагын куна кайтмаган.
Һәм көнлисең диңгез артындагы
Бердәнбере
Затлы ярына
Син кирәксең кайчак
Таянырга
Алар төкергәндә зарына.
Үз зарыңны ләкин
Сиздермисең.
Син кем генә
Ул ай Ул кояш
Кайчак җырлар җырлый үчекләпме:
«Кашкайларың, диеп, һай, кыйгач»
Тик беләсең: сиңа түгел җыры
Уйлары да бик-бик еракта
Син атлыйсың төнге урамнардан,
Кайчак сабыр җитми, елата.
Кабакларның куе төтенендә
Саф яшьлеген аның эзлисең.
Пышылдыйсың:

«Юкка гынамыни
Син Күк төсле зәңгәр күзлесең»
Һәм телисең аны коткарырга
Ялган дусларыннан, ярыннан.
Алышасың алышмас көч белән
Тәкъдире бит күптән язылган:
Акка кара белән
Укып кара:
«Ватык көзге дә
Бер мин генә»
Ул йокыга тала сабыймыни,
Башын салып нәфис иңеңә
Ә шомлы көч якынлаша бара
Күләгәдәй йөри артыннан
Ят бер бүлмә булыр:
Кара тапмый,
Каны белән язар ахырда
Язмышның бу элмәгеннән сезгә
Котылу юк инде, беләсең.
Юатасың килә
Шуңа гына
Тозсыз мәзәгеннән көләсең.

Соңгы папиросың сүндергәч, җил,
Зират уртасында байгыштай
Кәгазь-каләм алып, хат сырларсың
Калтырамас кулың ялгыш та:
«Күзләредәй»,  диеп, соңгы тапкыр
Төбәлерсең Күккә
Кар төшәр
Калтырамас кулың:
Юкса анда
Берьялгызы
Синсез
Ул нишләр?!

мин бәхетне яланаяк күрәм.
мин бәхетне күрәм үтәли.
бала чагым болынында бабам
әле һаман печән күбәли.

әле һаман чыжлый чалгылары.
әле һаман шул ук иманы.
мин ызаннар кичәм:
икәү өчәү
тик аңламыйм һаман дөньяны.

кануннарын аның.
алымнарын.
юк, аңламыйм.
кем соң аңлатыр?!
 бары киткәч,  ди ул,  кемдер безне
бүгенгедән күбрәк яратыр

җирдә чакта аңлау бирелмәгән,
бирелмәгән никтер адәмгә.
и сихәтле бәхет!
хәләл дә син,
кем өчендер үтә хәрәм дә.

бәхет өчен туганмы соң без, дип,
яланаяк киртләч үрләргә
кирәк безгә, бәлки, тик яшәргә.
кирәк вакыт килгәч үләргә.

Нинди төстә хәзер синең төшләр?
Тәрәз пәрдәләрең? Өстәл лампаң?
Күшегәме һаман бармакларың
Җәен-кышын, булмаса да салкын?

Фасылларны ничек исәплисез
Дүртәүме алар? Күбрәкме? Азмы?
Сез яшәгән яңа ул дөньяның
Бармы көләч тузганаклы язы?

Нинди Күккә карап сокланасыз
Кызыл микән? Шәмәхәме әллә?
Без яраткан башка төстәгесе
Тәгәрәде никтер җәһәннәмгә.

Борчымыймы күкерт яңгырлары?
И сөйлиләр иде, исеңдәме
Кешеләрдән тагын кемнәр калды?
Нинди алар? Бармы исемнәре?

Сүзләр бармы? Әллә һәрбер мәгънә
Караш аша гына укыламы?
Кем дә булса, борынгылар сыман,
Берәр кемне өзелеп юксынамы?

Онытамы тәмам? Йә сөртәме,
Хәтеренең төймәсенә басып?
Җан кыюдан туктадымы гавам,
Ирештеме тынычлыкка тансык?

Нинди төстә хәзер сезнең төшләр?
Ул төшләрдә кайтавазлар бармы?
Хет саташып булса ерасызмы
Таныш күктән яуган ап-ак карны?

Арындырган бугай артык йөктән,
Кем ул, белмим, сезнең яңа Тәңре.
Тик ышанам: шәфкатьледер, гадел.
Һәм биш фасыл җәйдер анда мәңге.