А мой акцэнт?..
Бусел задумаўся. Iдэя накiроўваць вышукi Астроўскага i гэтым дапамагаць следству ўжо не выглядала такой вабнай. Зондакс меў рацыю: маёр пачне шукаць чалавека, якi мае звесткi пра забойства, i, у рэшце рэшт, можа атрымацца замкнёнае кола ён будзе ганяцца за iмi.
I ўсё ж на кантакт з Астроўскiм трэба iсцi, задумлiва зазначыў Бусел; ён апусцiў бакавое шкло i з сумам дадаў: Сам да сябе еду ў госцi
Можа, дачакаемся ночы? няўпэўнена прапанаваў Зондакс. Раптам хто з пiльных суседзяў убачыць i патэлефануе ў мiлiцыю? Кватэра, напэўна, апячатана.
Наадварот, ноччу больш шанцаў патрапiць на вочы, а цяпер у кожнага свой клопат.
Бусел з хваляваннем падымаўся на пяты паверх. Здрыганулася, мацней забiлася сэрца, калi ўбачыў прыклееную да дзвярэй паперку ржавага колеру з мноствам круглых пячатак, перапэцканых сiнiм чарнiлам. Крыху нiжэй красаваўся велiкаваты пагрозлiвы надпiс: «Не адчыняць! Апячатана мiлiцыяй!» Яго турбавала, што маглi змянiць замок, калi аператыўная група праводзiла агляд кватэры, але вонкава ўсё было па-старому. Бусел трымаў запасны ключ на працы, у шуфлядзе стала, i пра гэта ведаў Сарока. Так што ўзломлiваць дзверы неабходнасцi не было. Праўда, на ўсялякi выпадак Зондакс меў некалькi адмычак, але яны не спатрэбiлiся. Бусел шчоўкнуў ключом раз, другi, рыпнулi дзверы, сябры хуценька праслiзнулi ў невялiкi калiдорчык i адразу, не згаворваючыся, скiнулi абутак.
З нас атрымоўваюцца неблагiя ўзломшчыкi, прашаптаў Петэрс i хацеў запалiць святло.
Не трэба, перахапiў руку Зондакса Бусел, «узломшчыкi» павiнны бачыць i ў прыцемках.
Яны адразу пратэпалi ў пакой, агледзелiся. Пiсьмовы стол, што стаяў ля акна, быў завалены паперамi, усе шуфляды, акрамя адной, выцягнуты i валялiся на падлозе. Трохдзверная шафа расчыненая, кашулi, пiнжакi i iншыя рэчы ляжалi побач, на канапе, якая адным бокам была высунута як не на сярэдзiну пакоя.
Ну i ну! прысвiснуў Зондакс. Садом i гамора.
Парадку ў мяне нiколi не было, пачухаў патылiцу Бусел, але ж нашыя калегi перастаралiся, ён машынальна пачаў складваць паперы на стале.
Вэрхал маглi ўчынiць i iншыя, i лепш нiчога не чапаць, няхай застаецца як ёсць, разважлiва зазначыў Зондакс.
Калi злачынцы, то нешта ж яны шукалi? разглядаючы тэлефон, разважаў Бусел. Толькi службовых папер у кватэры я не трымаў, дзённiкаў не вёў
Ты ж iм пра гэта не дакладваў, усмiхнуўся Зондакс i падаў Буслу гумавыя пальчаткi: Нам лепш перастрахавацца.
У сваёй кватэры?.. адмахнуўся Бусел, які ўжо развiнцiў тэлефон i цяпер засяроджана корпаўся адвёрткай усярэдзiне. Апарат чысты, анiякiх «жучкоў» няма, расчаравана ўздыхнуў капiтан i паглядзеў на Зондакса.
Значыць, iнфармацыя пайшла ад твайго «добраахвотнiка», Петэрс адхiнуў фiранку, агледзеў вулiцу, двор.
У мяне прадчуванне, што злачынцы «добраахвотнiка» не маглi вылiчыць, пакуль ён не выйшаў на сувязь са мной, заклапочана прагаварыў Бусел.
Тады твае меркаваннi правiльныя: цябе здаў хтосьцi са сваiх. А ў такiм выпадку «жучкоў» мы не знойдзем, навошта пакiдаць лiшнiя доказы?
Трэба агледзець тэлефонны блок-размеркавальнiк, настойлiва вёў сваё Бусел; ён прынёс з кухнi табурэтку i шэптам павучаў Зондакса: Ты спусцiшся нiжэй па лесвiцы i, калi што якое, дасi знак.
Кашляну два разы, па-змоўнiцку, таксама шэптам пагадзiўся Петэрс.
Першы выйшаў з кватэры Зондакс, адразу агледзеўся, прыслухаўся. Было цiха, толькi паверхам нiжэй з нейкай кватэры даносiлася музыка, чулiся галасы, смех. Бусел прыставiў табурэтку да сцяны, стаў на яе, адчынiў металiчную скрынку, адкуль цягнулiся правады да кватэр. Ён даўгавата нешта ў ёй разглядаў, торкаў адвёрткай i, як знаўца, хмыкаў.
Ну што? не вытрымаў Зондакс.
Падымi мяне крышачку вышэй, папрасiў Бусел. Не дацягваюся, дый святла не хапае.
Петэрс спешна падняўся на лесвiчную пляцоўку, абхапiў сябра за ногi, прыўзняў.
Цяпер нясi да дзвярэй, што супраць маёй кватэры, загадаў Бусел i яшчэ праз хвiлiну паляпаў Зондакса па плячы, павесялела выдыхнуў: Майна, поўны парадак.
Яны зноў схавалiся ў кватэры, паспешлiва апранулiся. Бусел, задаволена пасмiхаючыся, пацёр далонi.
Я быў правы, тэлефон праслухоўвалi, толькi не з дапамогай «жучкоў». Але пра ўсё раскажу ў машыне, хопiць тут церцiся, трэба падумаць, як лепей звязацца з Астроўскiм, трэба рабiць паўторны агляд кватэры.
6
6
Ядвiгу Станiславаўну Купрэйчык негаваркiя, панурыя людзi Калеснiка прывезлi да рэстарана роўна ў прызначаны час, а дваццатай гадзiне. Не зважаючы на калючы вецер i дробны, халодны дождж, якiя штохвiлiнна пагражалi на свой лад прычасаць Ядзю, яна пайшла да ўвахода з непакрытай галавой. Насустрач з парасонам у руцэ ўжо спяшаўся Калеснiк. Ён быў апрануты ў бялюткi гарнiтур, чорную з блёсткамi кашулю, белы модны гальштук, на нагах блiшчэлi лакiраваныя туфлi. Калi Ядзя ўбачыла высокага, прыгожага Калеснiка, якому нават заўчасная сiвiзна пасавала да твару, яе сэрца нечакана здрыганулася. «А ў нас усё магло быць па-людску» цяжка ўздыхнула яна i, страсянуўшы галавой, праганяючы мроi, зацокала абцасамi, прыцягваючы пажадлiвыя позiркi мужчын, што таўклiся ля ўвахода.
Добры вечар, цудоўна выглядаеш! прыхiльна ўсмiхнуўся Калеснiк i прапанаваў Ядзi руку; ён быў сама ветлiвасць.
Бачылiся ўжо, незадаволена блiснула вачыма жанчына, але ад прапанаванай рукi не адмовiлася: гульня пачалася i яна абавязана прытрымлiвацца этыкету.
Яны прайшлi ў вялiкi прыцемнены вестыбюль і накiравалiся да гардэроба. Чулася лёгкая музыка, за стойкай бара мiтусiўся бармен з доўгiмi, як прылiзанымi чорнымi валасамi. Ён, гатуючы кактэйль, артыстычна, з лёгкасцю вiртуоза i знаўца сваёй справы упраўляўся адначасова з некалькiмi бутэлькамi, але, убачыўшы Ядзю з Калеснiкам, быццам мiж iншым, падмiргнуў, паслаў паветраны пацалунак i шчыра ўсмiхнуўся. Настрой у Ядзi адразу палепшыўся, стала спакойна i хораша. Яна какетлiва памахала бармену ў адказ.
Наш чалавек ужо тут, дапамагаючы Ядзi зняць палiто, прашаптаў Калеснiк. Ты памятаеш дамову?
Памятаю, цэлы дзень толькi пра гэта i думала.
Вось i добра, павесялеў Калеснiк, значыць, да сустрэчы падрыхтавалася, ён крыху памаўчаў i строга, па-вайсковаму загадаў: Ён павiнен да цябе заляцацца.
Лiчы, што я ужо, а наконт яго гарантыi не даю З гарантыяй мог знайсцi i маладзейшую.
Ну-ну! зласлiва прасiпеў Калеснiк. Выкiнь пыху i гонар, памятай: твая прыгажосць, пяшчота i сексуальнасць аплачаны.
Мяне толькi гэта i суцяшае, па-блазенску ўсмiхнулася Ядзя i дэманстратыўна ўзяла Калеснiка пад руку.
Яны выглядалi шыкоўнай парай. Ядзя з задавальненнем лавiла на сабе зайздросныя жаночыя позiркi i мужчынскiя, адкрыта-нахабныя, быццам рэнтгенаўскiя промнi. Яна з непрыхаванай пагардай глядзела на iх, усiм выглядам паказваючы, што любы можа заняць месца сённяшняга кавалера. Ён не жалезабетонная сцяна, але гэта зробiць толькi той, у каго хопiць грошай Ядзi заўсёды падабалася быць у цэнтры ўвагi, уражваць, адчуваць, што ёй захапляюцца, бачыць гэтыя пажадлiвыя, прагныя позiркi. У такiя хвiлiны яна рабiлася летуценнай, хацелася кахаць i быць каханай. I цяпер, iдучы па доўгiм прыцемненым фае, яна раптам адчула ў сабе столькi незапатрабаванай энергii, неўтаймаванай прагi да кахання, што ў нейкi момант спалохалася самую сябе.
У цябе поспех, кплiва ўсмiхнуўся Калеснiк. Спадзяюся, я не памылiўся, цябе ацэняць
Хто ён? нiбы мiж iншым, нiбы зусiм спакойна запытала Ядзя.
Яе шчокi паружавелi, у шырока расплюшчаных вiльготных вачах зявiлiся млявая лагоднасць i сум.
Пацярпi трошкi, шэптам адказаў Калеснiк i павiтаўся з незнаёмым ёй.
Яны ўвайшлi ў асобную кабiну, Калеснiк старанна захiнуў за сабой цяжкiя чырвоныя занавескi i ўрачыста падвёў Ядзю да стала.
Iван Фёдаравiч, пазнаёмцеся Ядвiга Станiславаўна, мая даўняя i добрая знаёмая яшчэ са студэнцкiх гадоў.
З-за стала, застаўленага бутэлькамi i рознымi стравамi, устаў высокi, крыху паўнаваты мужчына. На выгляд не болей за сорак гадоў. На з густам пашытым шэрага колеру гарнiтуры красаваўся дэпутацкi значок. Ён выйшаў з-за стала i, ветлiва ўсмiхаючыся, пацалаваў Ядзiну руку.
Iван Фёдаравiч, прыемным барытонам прагаварыў новы знаёмы i, зiрнуўшы на Калеснiка, якi засяроджана назiраў за iмi, спрабуючы прадугадаць першую рэакцыю ад прысутнасцi Ядзi, напаўжартаўлiва дадаў: А Вы, Сяргей Мiкалаевiч, лавелас, хавалi ад мяне такую прыгажуню.
Гэты пяшчотны голас, цёплыя далонi, дотык гарачых вуснаў нечакана ўсхвалявалi Ядзю. Яна, спрактыкаваная i прадбачлiвая ў паводзiнах з мужчынамi, раптам адчула, што ёй непрыемна хiтрыць i хлусiць гэтаму чалавеку. Ад новага знаёмага веяла спакоем, надзейнасцю, цеплынёй, i гэта нейкiмi нябачнымi шляхамi перадалося ёй, устрывожыла пачуццi. Мацней затахкала ў грудзях сэрца. Ядзя ўмела валодаць сабой i за маскай абыякавасцi цi халоднага спакою хаваць сапраўдныя пачуццi. Яна чамусьцi з жалем падумала, што гэты Iван Фёдаравiч сустрэўся занадта позна. Калiсьцi быў Калеснiк, было каханне, i, каб не турма, хто ведае Ядзя скоса зiрнула на былога каханка, перавяла позiрк на новага знаёмага i ў думках адзначыла, што гэтыя два чалавекi нечым падобныя. Аднолькавага росту, сiваватыя, валасы коратка падстрыжаныя.