Аның мул, тулы, шоп-шома билдән түбән җирен Ай текәлеп-текәлеп, кинәнеп, оялмыйча күзәтеп торды. Шуны сизенгән шикелле, Гаҗилә аркан борылып караган иде дә, яшелле-зәңгәрле мәче күзен шәйләгәч:
Перес-с, затсыз! дип ысылдады.
Перес дип мин ием әле бу, хатын.
Гаҗилә үзалдына елмаеп куйды да, башта юри туңкаеп, аннары киерелеп турайды, ашыкмый гына итәген төшерде, сыпырынды да, болдыр баскычына менгәч, иренә карамыйча гына, йөзен әллә кайдагы йолдызларга күрсәтәсе килеп:
Кер, диде.
Аннары, диде Ибрай.
Кайчан?
Син кереп җатканнан суң.
Кая җаткач?
Шунда, хатын. Кабереңә кереп җаткачыннан суң инде Ә син миңа килә күрмә, җәме? Бәхиллегем җук, берүк бел аны!
Гаҗиләнең чәч бөртекләреннән алып тәнендәге барча төкләре кымырҗып куйды. Ул кырт борылды да:
Җә, телеңә салынып торма әле, җәме? диде. Моннан ары мин «кер» дигәченнән суң керә торган бул.
Ибрай басынкы гына:
Керт дип әйтүләр бетте инде ул, Гаҗилә, диде.
Кер, дим ич. Бүген сиңа алым да, гөлем дә жәл түгел.
Ә миңа жәл.
Әй Ходаем! Сөйләнеп торган була тагын. Кем иең ул хәтле? Кәкре мөгезле кәҗә белән башка чыктың ич син.
Мөгезнең турысы юк аның. Аның каравы сөте мулые. Чат май.
Чат май! дип үчекләде Гаҗилә. Ә салам түшәгең?
Моңсыз кыштырдамады ич. Оныттың мәллә?
Бусына Гаҗилә каршы эндәшмәде. Әллә кайчангыларны исенә төшереп, хәтта күз алдына да китереп, башта елмаеп куйды. Аннары ничектер күңеле йомшарды шунда: елыйсылары килеп китте. Соң, шулай булмыйча: и ул кәкре мөгезле кәҗәне кайчагында авыз эченнән генә дигәндәй җырлый-җырлый, кайвакытны орыша-орыша савуларымы; и ул, салам тутырылган түшәктә ятканда, Ибрае белән пышын-пышын серләшүләреме, ә саламының татлы кыштырдавымы? Тар булса да, ул түшәк иркен, киң кебек, рәхәтләнеп сыярлык иде. Ә хәзер, әнәтерә, икесенә гөбердәп торган ике карават та бит кана, тик бергә сыешулары гына яманрак. Җитмәсә, олы өйләрендә үзләре генә, ә бала-чага кече якта йоклый. Бөркү икән, нигә шунда, өскә дә ябынмыйча, шәрә тән җәелеп йокламыйсың күрүче, искәрүче юк. Ишектәге келә биген төшерәсең дә чаршауны тартып куясың
«Аһ!» дип, тирән сулыш алгач, Гаҗилә болдырга кереп китте. Ибрай аның Ай яктысында тулы сыйраклары яктырып, юка ситсы төнге күлмәгеннән шактый мул тирәләре беленеп калуын гына искәреп өлгерде. Инде аның да, хатыны шикелле, тирән тыны белән: «Аһ!» дигән ымлык чыгарудан гайре чарасы юк иде.
Ибрай сизде, белде: Гаҗилә болдыр ишеге биген элмәде. Әй лә, элмәсен соң, бикләмәсен. Нишләсен инде: бүген Ибрайның үз йозагы күңел, җан йозагы бикле ич.
Шуннан соң нишләде? Мунча алачыгына керде дә, хатыны юып, колгага киптерергә элгән чалбар белән күлмәкне тартып төшереп, бакча ягына теге шәрә Адәми зат тарафына юнәлде. Бүгенгедәй чытык, нәүмиз күңелен басар өчен, әүвәлге гадәтенчә, келәт сәкесе астындагы мылтыгын алып чыкмады. Йә «теге» куркуыннан түнеп китәр тагын. Кая куярсың? Таптый-таптый баз төбенә күмеп куймассың ич инде.
Кайда йөрисең, адаш? дип сорады Шүрәле Җирән төк углы Яшел Мөгез. Катып үләм ич инде.
Катмассың, диде Ибрай. Мә, башта киенеп җибәр әле.
Теге киенгән арада, Ибрай салам арасыннан әле һаман башланмый йөргән аракы шешәсен капшап алды, кесәсен бүлтәйтеп торган стаканны чыгарды да, шешә төбенә көрәктәй зур, тимердәй учы белән бәргәләп, бөкесен ачты.
Мәле, адаш, диде, туңмас өчен шәп бу нәрсә. Әйдә шул хөрмәткә!
Шүрәле Җирән төк углы Яшел Мөгез эчте. Эчәр су дип белгән, күрәсең; ике тапкыр гортлап куйган иде дә, стаканнан аерылып, «пырых-пырых» төчкергәләргә кереште.
Җахшы, җахшы! диде Ибрай. Аннары үзенә дә бер кырык өч грамм чамасы салып эчте. Аның телендә бу «пычак калынлыгы гына дип атала иде.
Карале, диде теге. Бу ни бу?
Шул инде, шул, диде Ибрай.
Ни?
Ни дип инде Ничек соң?
Әйбәт кенә икән болай.
Кая, алайсаң. Әйдә, тагын берәрне уртлап ал соң.
Чиратлашып, тагын берәрне йотып куйдылар. Ибрайның тузанлы кесәсеннән чыккан ипи кисәген иснәштерделәр, чәйнәп йоттылар.
Бераздан, Айлы төннең күк гөмбәзен иске чүпрәктәй ертып, Ибрайларның кыргый чиялегендә сайрап торган ата сандугачның томшыгын бикләп, аркандагы ала байталның колагын шәңкәйттереп, ара-тирә өргәләгән авыл этләренең койрыкларын бот араларына кыстырырлык итеп, авыл өстенә якыная килгән НЛО тәлинкәсен үз юлыннан тайчындыра язып, бакча башындагы печән кибәне төбеннән Адәми зат ителгән Ибрайның Брахау урыслары туенда отып калган җыры яңгырады:
Ибрай да кушылды инде. Ул бу җырны кайчандыр Брынка урысларыннан ишеткән иде. Таныш, җаена килгәндә, бик ипле бара торган җыр ич.
Җырлап бетерер-бетермәстән, Ибрай тегенең муенындагы муенчакны уйнаткалап, саллылыгын үлчәгәндәй итеп капшады, кармалады да:
Бу нәрсә соң? дип сорады.
Иң Югары Җәза тамгасы. Мине сезнең илегезнең бер Адәми заты булырга хөкем иттеләр. Шуңа өстәп, син Ибрай булырга. Шулай итеп, мине Адәми затларның иң зур нужа кичергәне булырга хөкем иттеләр.
Ибрай башта: «Әллә күбрәк китте инде моңа?» дип уйлады. Кеше ышанырлык нәрсә түгел ич. Ә төптән уйласаң Төптән уйласаң, тач килеп тора лабаса! Совет кешесе булып торганда да, инде хәзер үз көеңне үзең күрү иреге бирелгән сыман тоелгач та, авыздан авызлык чыкмый, муеннан камыт, аркадан ыңгырчак төшми, артны эшлея кыскан бит. Аннан киләчәктә башкаеңның ни күрәчәге өчен курку хисе китми, хакимнәрнең әллә ниткән бәхетләр, игелекләр ышандырып кытыклауларына, ә үзләренең астыртын бурлыгына, азуның чигенә җитүләренә чыдарлык түгел. Моны аның үзенең, үзе кебек бик күпләрнең яшәвенә, тормышына, язмышына төшкән иң зур бәла, олы бер каһәр, димәк ки, менә бу «теге» әйткән Иң Югары Җәза димичә ни дисең инде, йә? Ибрай: «Безнең муеннарыбызга да шушыныкы ише чылбыр муенчак, ягъни гомерлек богау, зынҗыр салынган булып чыга икән ич!» дип, үз уена үзе дә шаккатып куйды. Инде дә каршысындагы җан иясенә:
Ниме дип шулай иттеләр? дип сорагач, тегенең:
«Без Шүрәлеләр язмышына язган Курку хисен танымаганга, сез Адәми затларны кытыклап, тиктомалга көлдереп йөрүдән баш тартканыма күрә» дигән җавабын ишеткәч, үтә дә гаҗәпкә тарыды. «Карале син аны, ә? дип уйлады ул. Кайда да бертөсле икән! Алайса, ул муенчакны яшереп йөртүдән ни мәгънә бар соң? Күрсен, бөтен дөнья күрсен!»
Шунда Ибрай күңеленә гади дә, сәер дә, аңлашылмаслык та бер уй килеп тетрәнеп үк куйды: «Әллә миңа да шундый бер муенчак киеп йөрисеме соң?! Әйе, күрсен. Бөтен дөнья күрсен! Кем икәнлегебезне, нинди икәнлегебезне, кем, нинди булмаска тиешлегебезне күрсен!»
Тизрәк-тизрәк нидер белергә, ниндидер бер тирән сернең, олы бер мәгънәнең асылына төшенәсе килеп, ул:
Сөйлә әле, сөйлә! диде.
И сөйләде Шүрәле Җирән төк углы Яшел Мөгез. И сөйләде дә соң! Ибрай әле җен ачулары чыгып, елыйсылары килеп, әле нәфрәтләнеп тыңлады да тыңлады.
Таң сызыла башлады. Берәм-берәм йолдызлар сүнәргә кереште. Ай, көндезге сәгать икеләргә хәтле беленеп, күренеп торыр фасылы булуга карамастан, әллә кайдан гына килеп чыккан болыт катламнарын сөлге итеп, йокысын качырырга теләгәндәй, әледән-әле алсу битен сөрткәләде. Кошлар уяныша иде инде. Авыл өйләренең абзар эчләрендәме, бакча читләрендәме торган бәдрәфләргә, чиратлашып, ир-ат, хатын-кыз кергәләде. Бала-чага кайсысы ишегалларына чүгәләп, ә кайсысы аягүрә генә баскычлардан кече йомышларын үтәп алдылар да бер-ике сәгать чамасы тагын черем итәргә яттылар.
Инде үр артында күк йөзе тәмам ачылып бетә язып, күкеләр, шәүлегәннәр аваз салганда, зират каеннарына, кайберәүләрнең йорт-җир, абзар-кура тирәсендәге тупылларга оялаган кара каргалар дәррәү уянышып кычкырырга тотынган бер мәлдә, Ибрай тегене йокысыннан уятты.
Вакыт, диде.
Кая?
Җәһәннәмгә, диде Ибрай, еракка карап.
Кая дисең?
Фани дөньяга яратылгансың ич. Шунда.
Минме?
Син.
Ә син? дип сорады Шүрәле Җирән төк углы Яшел Мөгез.
Белмим әле, адаш, диде Ибрай. Нитә алмыйсыңмы, туган: бу муенчагыңны миңа тагып куя алмыйсыңмы?
Теге аңа сынаулы караш ташлап алды. Аның йөзендә әллә шунда елмаю, әллә шунда сагыш, әллә шунда кызгану чаткысы төсмерләнде. Ул бик яхшы белә иде, бик яхшы; әгәр Адәми затлардан кемдер шушындый гозер белдерә икән, мәңгелек коллык тамгасы булган бу муенчак ачылуын бик җиңел ачылыр да, инде дә тегесе аннан котылырга, азат булырга теләсә, моңа фәкать Ахырзаман җиткәч кенә ирешәчәк иде. Бу хакта, хушлашыр алдыннан, аңа Шүрәле Җирән төк углы Яшел Мөгезгә Мәшһүр Остаз әйтеп өлгерде.
Шүрәле Җирән төк углы Яшел Мөгез бер салам сабагын сындырып алды да, муенчагының артындагы ак йозакны йөнтәс күкрәгенә авыштырып, шуның төбендәге ярыкка тыкты. Кылт иткән тавыш та чыкмады: печәнне кыштырдатып, Ибрайның җанын игәрдәй әллә нинди ят тавыш белән тегенең муенындагы чылбыр аерылды да төште.
Мә алайса, адаш. Рәхәтен күр.
Рәхәтен?
Үзе теләгән Адәми затларга елан ите дә ашарлык.
Әй! Шуннан соңмы? Ибрай әлеге муенчакны сеңерле муенына салды да әйтте:
Бикләп куй, диде.
Ярар. Тик бер бикләсәң, меңегез дә ачалмаслык булыр.
Инеш суының агышы ишетелеп тора иде. Ояларында карга балалары, сыерчыклар, ярдагы керәшәләр тынгысызланды. Арткы яктагы асфальт юлдан бер мотоциклчы узып китте. Ниндидер самолёт тавышына уянып, Ильяс туңган тәненә әллә кайчан вафат булган бабасының толыбын ябынып ятты, Вакыйф исә караваты янындагы артсыз урындыкка хатыны китереп куйган чүмечтән, йотлыга-йотлыга, чишмә суы эчте. Шөһрәт, берәр вафат булганга кабер казырга мәҗбүр ителгән кебек, хатынының көен көйләп ята иде. Көзге арыш, язгы бодай үсентеләре борнап, инде сабакка үрләргә керешкән басулар турысында мәче башлы ябалак әйләнгәләде. Өченчекөн җирләнгән Хөсниҗиһан әбинең ком ләхете ишелеп төште. Кискен җил исеп куеп, Әшнә урманында сиксән өч ел үскән карт юкә агачы чикләвек куакларын сыта-сындыра авып төште. Корноухово, Җәмәлҗән авыллары якларында беркавым аҗаган уйнап алды. Инешнең текә борылышындагы ярдан аерылган җир кисентесе суга убылып төште Мичиган университеты обсерваториясендә кизү торган Билл Джон Сириус йолдызлыгында ниндидер яктылык сирпелешен көндәлек дәфтәренә язып куйды. Француз җырчысы Патрисия Каас зөбәрҗәт кашлы йөзеген үзенең әллә ничәнче бер йөргән кешесенә бүләк итте. Балык Бистәсе авылындагы туксан сигез яшьлек Гыйззелбәнат әби, соңгы сулышын алыр алдыннан, аягын аякка кушырырга өлгерде. Мөбарәк Кылтыйның агымга каршы куелган мурдасына алданып кергән беләк буе бер бәртәс балыгы чыгар юлын эзләп тыпырчына иде
Шүрәле Җирән төк углы Яшел Мөгезнең инде чын мәгънәсендә Адәми зат булып әверелгән кешенең муен тамырына бер озынборын кунган иде дә, байтак кына канын суырганның соңында тегенең инде «теге»нең түгел! киң уч төбе астында җан тәслим кылды.
Торыйк инде, диде ул.
Ибрай, кабыргасына Гаҗиләсенең түгәрәк, җылы терсәге төртеп куйгандай хис итеп:
Вакыт шул инде, диде. Көтү куасы бар.
Бусы инде хәзер минем эшем, диде тәмам Адәми зат булып җитешкән әүвәлге Шүрәле.
Инде бакалар да сайраша икән. Кайдадыр мәче мияулап җибәрде. Ибрайларның тавык кетәклегендәге чуар әтәч, абзар идәненә җим эзләп төшкән ак тавыкның өч секундта хәл-әхвәлен белгәч, канатларын гаярь кагынды да яңа туган Кояшны дер селкетеп аваз салды.
Яртысына кадәр бушаган шешәгә бөкесен ябып, Ибрай аны куыш түренә яшерде.
Күреп кал. Кирәге чыкмагае, диде. Аннары: Өйгә төшик инде, дип өстәде.
Алар, чык төшкән ызан үләненә йомшак кына баса-баса, аллы-артлы килеш өйгә таба юнәлделәр. Ибрай арттан бара иде, сөйләнде дә сөйләнде:
Сөтле чәй эчәрбез. Хатын табага бәрәңге кыздырырга куйгандыр. Ул Гаҗилә атлы. Бераз усалрак анысы. Ә күңеле болай бер дә яман түгел. Ипле чаклары да булгалый. Ни хәл итмәк кирәк: тормыш шундый. Кем хаклы, кем хаксыз болай гына аерырлык түгел. Яшисең, яшисең Менә-менә җайланыр, кешечәгә әйләнә башлар дип көтәсең дә көтәсең инде. Ә без кемгә хаҗәт? Без эш атлары. Изелергә, кимсетелергә, мәсхәрәләүгә, алданырга яратылган. Фәкать шул гына. Монда Тәңренең гаебе җук анысы. Тәкъдирдә язган, күрәсең. Тик ул да гөнаһсыз. Шунысы ярап тора инде яравын: безнең үзебезнең дә ни гаебебез, ни гөнаһыбыз җук бит
Төшеп җиттеләр. Шомырт агачы астындагы капканы ачып, яшелчә бакчасын узгач, ишегалдына үттеләр.
Гаҗилә ике сыерны да сауган, сырынача җиткән чиләктәге күбекле сөткә чиста марля ябып тора иде. Капка күгәне шыгырдаганны ишетеп, ул, борылмыйча гына:
Синме анда? дип сорады.
Чит зат барлыгын сизенеп, ятсынып өрергә керешкән этне оясына куып керткәч, Ибрай:
Ие инде, диде.
Уф! Кычытмаган җиреңне кашып җөрисең шунда.
Кычытарак шул.
Йомшаграк кашыганмындыр, ахрысы, шуңадыр.
Мунча каршындагы инде очыннан байтак корыган нык ботак җөпләрен карга оялары сарган карт тупылга, аннары адашына карап алып, Ибрай беразга тын, уйсыз торды. Шуннан соң, күңел төбенә күптән укмашкан фикер, шул фикер этәрәсе гамәл белән, ниһаять, килешеп, аның котылгысыз икәненә тәмам ышанып:
Син бүтән кашый алмассыңдыр, ә мин бүтән кашытмамдыр инде, диде.
Аларның бу сөйләшүләре кичәге көн, аның да абзар себеркесенең мунча алачыгында уйнап алуы хакында иде.
Шулай ук югарыга карап алгач, әле һаман Ибрай тарафына борылмыйча, Гаҗилә биленә таянды да мунча буйлата җайлаштырылган нык имән тактага аягын җәеп утырды. Халатының итәге ян-якка аерылган, күз егәрен өстерәп китерердәй ап-ак таза ботлары төбенәчә ап-ачык балкып тора. Ибрай моңа сокланмыйча булдыра алмады. Ә адашы, үзенең Шүрәлеләр гавамында мәңгегә инде мәңгелектән мәңгегә аерылып калган кәләше Шүрәле Шәмәхә төк кызы Ахак Мөгезне исенә төшереп, күз алдына китереп, каршысындагы Гаҗилә атлы бу авыл хатынының төксез ботларын ямьсез, бик ямьсез итеп күргәнен тойды.
«Шушы кем сыңар төге дә булмаган хатын белән торырмын микәнни?» дигән уй аны өтеп алды, өркетеп, хәтта куркытып ук җибәрде. Шулай да, Гаҗилә үз алдында Ибрае гына түгел, ә ят кеше дә барлыгын җәһәт абайлап, тычканга ташланган мәче тизлеге белән халат итәген тартып куйган мизгелдә, ул тирәндә ниндидер төк ише бер нәрсәне искәреп өлгерде дә күпмедер дәрәҗәдә тынычлана төште. Тик алай да Шәмәхә төк түгел иде инде, түгел иде. Җитмәсә, кая инде ул анда ахак мөгез, маңгаенда сыер мөгеземе, кәҗә бәтие мөгеземе ише нәрсәсе дә юк. Юк булгач юк инде, ни хәл итәсең? Бергә тормый кая барырсың? «Иң Югары Җәзаның бер хикмәте шулдыр инде, күрәсең», дип уйлады ул.
Бу кемең тагын? дип сорады Гаҗилә.
Ибрай, диде Ибрай.
Бер Ибрай гына җитмәгәние, Ходаем! дигәч, Гаҗилә аптырап китте, гаҗиз калды. Аннары инде, чапалана-чапалана куганга үчекләнеп котырынган, ярсыган шөпшә чаккандагыча: Бәтә-әчч! дип кычкырып җибәрде. Әстәгъфирулла, тәүбә, тәүбә, җәме!.. Каян таптың моны? дип сорады.
Чишмә төбендә утырадырые шунда.
Өстендә нигә синең күлмәк-ыштаның соң ул?
Ибрай җавап бирмәде.
Гаҗиләне кинәт курку хисе биләп алды. Ул ишегалдындагы ике ир-атның кайсысы үзенең ире икәнлеген танымаганын аңлап алды.
Соң диде ул, тотлыга-тотлыга, аларга таба атларгамы, атламаскамы белмичә. Сезнең кайсыгыз минем Ибраем була соң хәзер?
Тын иде. Чылбырдагы эт кенә ара-тирә шыңшып-шыңшып алгалавыннан туктый алмады.
Әнә ул, диде Ибрай, әлегәчә дәшми-нитми торган адашына ияге белән кагып.
Кинәт аңкавы аңкауга ябышырдай төстә тамагы кипшеп киткән, йөзе агарынган хатын качмакчы, сөрән салып, халыкны җыймакчы иде дә, аягы атламас хәлгә җиткән икән.